เด็กน้อยผู้น่าสงสาร

ชีวิตที่สวยงามไม่ใช่องค์ประกอบภายนอกแต่มันอยู่ภายในใจ

อีกบันทึกหนึ่งของเด็กน้อยผู้น่าสงสาร ก่อนที่จะกลับขึ้นดอยนะครับ

นี่เป็นเด็กหญิงนะครับ

ขอเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับพวกเรา พวกเรา ในที่นี้หมายถึง นักเรียนเด็กบนดอย พวกเรากำเนิดขึ้นบนพื้นฐานความยากจน ความขาดโอกาส ความด้อยโอกาส

หนาวนี้ใกล้มาเยือนอีกหน ครูดอยก็ไม่ทราบว่า พื้นที่นี้ จะหนาวเหมือนโรงเรียนเดิมไหมแต่คาดว่า มันน่าจะหนาวมาก ขนาด ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปในตอนเช้า ขอบอกว่า หนาวมากๆ หน้าหนาวคงจะ สาหัสเหมือนกัน

แต่เมื่อครูดอยเห็นสภาพ เครื่องแต่งกายนักเรียนแล้ว ก็รู้สึก หดหู่ ว่ามันถึงขนาดนี้หรือ

แต่ผมก็ช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้มาก

พวกเราคือเรา

พวกเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะว่าชุดที่ใส่มันเป็นยังไง ถ้าเป็นเราๆท่านๆ ก็คงจะจับยัดใส่ถังขยะหรือผ้า เช็ดอะไรต่างๆไปแล้วแต่พวกเขาไม่ใช่ยังงั้น ผมเคยนำเสื้อผมตัวหนึ่งไปให้ นักเรียน ป. 3 ก็เห็นเขาใส่มาทุกอาทิตย์ เห็นแล้ว ก็เออ เขาใส่มัน

ดูชุดอันมอมแมมของเด็กชาย แต่พวกเขาก็รักเสื้อผ้าของเขา ไม่นำไปทิ้ง เพราะมันยังใส่ได้

แต่ชุดแต่งกายพวกเขาจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็ยังสดใส ร่าเริง

 

อนุบาลของเรา เป็นไงบ้างครับ

นี่ ป. 1  นะครับ

และนี่ก็เป็น ป. 2

และนี่ก็เป็นภาพ หมู่ ไม่รวมอนุบาลนะครับ

พวกเราสดใส

พวกเรามีรอยยิ้ม

พวกเราสุขใจ

พวกเราสุขกาย

แต่พวกเรายังต้องการความช่วยเหลือจากสังคมภายนอก

เรายังต้องการความรัก ความเห็นใจ จากสังคม

เรายังต้องการให้สังคมภายนอกเห็นว่า เราคือ เรา

ความเป็นเรา ความต้องการความช่วยเหลือ จากคุณ

[กานต์ค่ะ]

น่าสงสารมากๆค่ะ ไม่อยากคิดหน้าหนาวจะหนาวขนาดไหน

[สามสัก(samsuk)]

เรายังต้องการให้สังคมภายนอกเห็นว่า เราคือ เรา

ความเป็นเรา ความต้องการความช่วยเหลือ จากคุณ

• พอจะมีวิธีการ ลองเสนอชี้แนะบ้างครับ..ผมอยากช่วย.แต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไรให้พอเหมาะ พอสมกับตนเองและเพื่อนพ้อง

[เสือภูเขา]

มาเป็นกำลังใจให้ครู นะครับ

[ครูป้อม]

โรงเรียนอยู่ที่ไหนเหรอค่ะ มีคุณครูกี่คน เป็นครูบนดอย สู้ๆนะคะ

[FREEDOM]

ปลื้มใจจริง ๆ ค่ะ