15 ปีแห่งความหลัง กับ บอระเพ็ด และ พระบรมคุรุแพทย์ และ บทสวดภาวนาพระคาถา

เพราะไข้หวัดใหญ่ระบาดแท้  จึงเล่านิยาย บอระเพ็ด ต่อเนื่องไปเรื่อย  เป็นงานวิจัยบ้าง เป็นผลการรักษาบ้าง  ประสบการณ์ส่วนตัวบ้าง

มีบันทึก  ของมิสโจ (คุณเจือจันทร์ อัชพรรณ ผู้แปล โอวาสสี่ของท่านเหลียวฝ่าน)  เขียนเกี่ยวกับ พระบรมคุรุแพทย์ ชีวกโกมารภัต (บางแห่งสะกดชื่อท่าน  ชีวกโกมาภัจจ์ )และ เคล็ดวิชาจัดการ ไข้หวัด ธรรมดา และไข้หวัดใหญ่  ด้วยบอระเพ็ด ต้มน้ำ

จากนั้นมา ผมก็ลองหา  บอระเพ็ด เม็ด มาทดลองกิน ยามไข้หวัดใหญ่ รุกราน  

ชวนให้น้องชาย ซึ่งเป็นแพทย์ เหมือนกัน  ทาน  เขาก็ประทับใจ   เขาก็ใช้กับลูกๆ   ผมก็ใช้กับลูกๆของผม

จากใช้กันในครอบครัว ก็ขยายผลใช้กับ ผู้ป่วยที่สนิทชิดเชื้อกัน  จะได้ติดตามผลได้

ใช้ไปเรื่อย จนเสียนิสัย   ติดยา   หากไม่มียา บอระเพ็ดใช้ เหมือนกับเราไม่ค่อยเป็นหมอ  ไม่ค่อยมีคุณค่า

ยิ่งพบเด็กป่วยไข้หวัดใหญ่ มากๆ ไม่อาจจะใช้ยาเม็ดบอระเพ็ด  ก็ยิ่ง เสียความภูมิใจ  ก็ยังต้องพยายามจัดการออกแรง และคิดหาหนทาง พัฒนายาเด็ก

แต่ใช้ไปก็ไม่ใช้ว่า จะง่ายได้เสีย ร้อยเปอร์เซนต์ ของผู้ป่วย แต่ก็ได้ผล ชนิดว่า ไม่ต่ำกว่า ร้อยละ 90ของ ไข้เฉียบพลันแบบไวรัส 

 

ต่อมาปีนี้ 2552 ผมเพิ่งได้มีโอกาส อ่านหนังสือ ถอดความจากเสียงบรรยายในอดีต ของ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง ในวันวิสาขบูชา ปีนี้ 8 พค.2552  ท่านเล่าให้ทราบว่า

บรมคุรุแพทย์ ชีวกโกมารภัต ได้เคยท่องเที่ยว มายังประเทศไทย  ที่พวกเราอาศัยอยู่ในปัจจุบัน  และอยู่นานถึงสองปี  ก่อนจะเดินทางกลับไปอินเดีย

น่าติดตาม ร่องรอยต่อว่า  ท่านอยู่ ณ เมืองอะไร และมอบมรดกความรู้ ภูมิปัญญา ให้กับแผ่นดินไทย ณ ที่ใด

เท่าที่ ตามรอย วิชา ไปเรื่อย พบว่า  ครูบาธรรมชัย แห่งวัดทุ่งหลวง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่  ก็ได้วิชาแพทย์บางส่วน จากท่าน  จากสมาธิ  ช่วยสงเคราะห์ ญาติโยม จาก บรมคุรุแพทย์ ด้วย

ครูบาธรรมชัย กับ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ เป็นสหายธรรมกันมาหลายชาติ

คิดเอาเองว่า  ท่านครูบาอาจารย์ ที่เคารพ ทั้งหลายที่กล่าวนามอ้างถึง คงมีความเกี่ยวเนื่องกันในอดีตชาติ  กิจการทางโลกที่สงเคราะห์ประชาชน เรื่องเจ็บไข้ ก็มีส่วนคล้ายกัน

คัมภีร์ ตำราแพทย์แผนไทย จะมีบทนำ บทกลอน บูชาถึงท่านเสมอ

ยังมีพระคาถา ใช้สวดภาวนาป้องกันโรค  ที่มาของ พระคาถานี้

http://www.navaraht.com/forum/forum45/topic807.html

“โอม นะโม ชีวะโก สิระสาอะหัง กรุณิโก

 สัพพะสัตตานัง โอสะถะ ทิพพะมันตัง

ปะภาโส สุริยาจันทัง โกมาระวัตโต ปะกาเสสิ

วันทามิ ปัณฑิโต สุเมธะโส อะโรคา สุมะนาโหมิ ฯ”

ผู้ใดได้เจริญพระคาถาบทนี้ จะบังเกิดมีอานุภาพป้องกันสรรพโรคภัยไข้เจ็บทั้งหลายทั้งปวงได้ เป็นผู้ไม่มีโรค ซึ่งเป็นลาภอันประเสริฐ หาได้ยาก และถ้ายิ่งได้ช่วยเผยแพร่ให้ผู้อื่นได้รู้กันแพร่หลายออกไป ผลที่ได้ คือ ความไม่มีโรคจะบังเกิดมียิ่งขึ้น

ด้วยความคารวะ

ศิษย์น้อย ผู้ยังโง่เขลา