เกือบจะต้องเสียขา

          กลางแดดบ่ายอันร้อนจ้า  พยาบาลห้องคลอดวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา  เหงื่อโทรมบริเวณใบหน้า  เส้นผมตกมา  2-3  เส้น  เธอพูดพร้อมปาดเหงื่อที่หน้าผาก  ขณะที่ฉันสาละวนอยู่กับงานมากมายที่วางกองอยู่บนโต๊ะ  ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้มพร้อมกับบอกว่า  “หนูนั่งกินน้ำให้ใจเย็นก่อน”  เธอไม่ได้ทำตามที่ฉันบอก  เธอเล่าว่า  “หนูไปเยี่ยมบ้านไปเห็นบ้านคนไข้มา  หนูอยากจะรื้อบ้านจริง  ๆ”

          สนองชายวัยกลางคนเป็นเบาหวานมาประมาณ  5-6  ปี  มารับการรักษาไม่ต่อเนื่องงานผู้ป่วยนอก  ได้ส่งปัญหานี้ให้กับทีมงานเยี่ยมบ้าน  เพื่อให้สนองได้รับการดูแลตามเกณฑ์  โดยการไปเจาะเลือด         นำยาไปให้ที่บ้าน  ขาข้างขวาเริ่มลีบ  และเริ่มมีแผล  พยาบาลช่วยเหลือโดยการใช้ไม้ค้ำยัน  และแนะนำให้ไปรับยาโรงพยาบาล  แต่สนองก็ไม่ได้ไปตรวจตามนัด  จนกระทั่งวันหนึ่ง  สนองมาโรงพยาบาลด้วยอาการอ่อนเพลียมาก  ตรวจพบว่าระดับน้ำตาลในเลือดสูง  350 mg/dl  มีแผลที่ขาข้างขวายาวตั้งแต่ข้อเท้าถึงเข่า  ลักษณะแผลมีน้ำเหลืองไหลเป็นทางยาว  เปรอะเปื้อนขา  มีกลิ่นเน่าเหม็นออกมาจนพยาบาลต้องใส่ผ้าปิดจมูก  เมื่อสัมผัสปรากฏว่า  ตัวสนองร้อนจี๋  พยาบาลคนหนึ่งบอกว่าตัวร้อนมากให้นำปรอทไป   วัดไข้  พบว่าอุณหภูมิ  40 ^oC  เมื่อประเมินสภาพแล้ว  พยาบาลรายงานแพทย์  เมื่อแพทย์ตรวจดูอาการให้การวินิจฉัยว่า Hyperglycemia ê Sepsis  (ภาวะน้ำตาลต่ำและการติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างรุนแรง)  ต้องส่งต่อไปรักษาที่โรงพยาบาลทั่วไป  และอาจต้องตัดขา  สนองน้ำตาไหลพราก  คิ้วขมวดเข้าหากัน  และพูดว่า  “ผมไม่ไปรักษาโรงพยาบาลไหนทั้งนั้น  ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลบ้านลาด  หรือโรงพยาบาลทั่วไป  ผมไม่มีญาติดูแล” พยาบาลได้อธิบายถึงความจำเป็นจะต้องนอนโรงพยาบาลจนสนองยอมนอนที่          โรงพยาบาลบ้านลาด  สนองนอนพักรักษาตัวได้  3  วัน  จึงขอกลับไปพักรักษาตัวที่บ้าน  เราไม่ได้ข่าวคราวของสนองอีกเลย

วันหนึ่งพยาบาลห้องคลอดได้ออกเยี่ยมบ้านคนไข้หลังคลอดในละแวกบ้านที่สนองอาศัยอยู่  พร้อมกับทีมเยี่ยมบ้านของโรงพยาบาลที่ไปเยี่ยมบ้านสนอง  คำพูดที่สะดุดในใจฉันจากพยาบาลห้องคลอด     นั่นคือ  “หนูอยากจะรื้อบ้านจริง  ๆ”  และผู้ป่วยมีแผลเน่าเหม็นซึ่งเป็นแผลเบาหวาน  ฉันในฐานะเลขาทีมดูแลผู้ป่วย  ฉันทิ้งงานบนโต๊ะไปชวนหมอซึ่งมาอยู่ได้ประมาณ  6  เดือน  หัวหน้างานผู้ป่วยใน  หัวหน้างานอุบัติเหตุฉุกเฉิน  หัวหน้างานกายภาพบำบัด  งานเยี่ยมบ้าน  และพยาบาลห้องคลอด  พร้อมคนขับรถ  ในใจที่ชวนคนอื่น  ๆ  ไป  อยากให้เขาได้เห็นสภาพจริง  บ้านของสนองห่างจากโรงพยาบาลเพียง  3  กิโลเมตร   เมื่อถึงบ้านสนอง  สภาพบ้าน  “มันน่ารื้อจริง  ๆ  สมดังที่น้องพยาบาลบอก”   สภาพเป็นหลังคามุงจากแซมด้วยสังกะสี  มองเห็นรอยสนิมและน้ำหยด  มีแคร่ไม้ไผ่อยู่ริมห้อง  มีฟูกเก่า  ๆ  กลิ่นเหม็นสาบ  ลักษณะสีดำสกปรกไม่เคยผ่านการทำความสะอาด  พื้นบ้านเป็นพื้นดินสีดำ  สภาพอับชื้น  มีก้นบุหรี่ทิ้งเรี่ยราด  ฝาบ้านบุด้วยกระดานอัด  ป้ายโฆษณาและกระดาษแข็งกรุผนัง  สนองนั่งอยู่บนแคร่เล็ก  ๆ        ผิวดำแดง  สกปรก  ผมยาว  มีหนวดเครายาวเหมือนแขกอินเดีย  ความรู้สึกขณะนั้นบ้านเรายังมีคนอยู่สภาพแบบนี้อีกหรือ  ฉันนึกถึงรายการวงเวียนชีวิต  และอยากจะรื้อปัดกวาดบ้านใหม่เสียเดี๋ยวนั้น  สนองมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย  ต่อมาก็ปรับเป็นยิ้มแย้มแจ่มใส  ทีมงานของเราพูดคุยกับสนองถามถึงทุกข์สุข    บ้างก็เดินไปคุยกับข้างบ้าน  บ้างก็เดินดูรอบบ้าน  ฉันมองสีหน้าทุกคน  คิ้วขมวด  เงียบ  ส่วนหมอที่พาไปด้วย  ได้ตรวจและสั่งการรักษา  พยาบาลหัวหน้า ER ทำแผล  งานกายภาพบำบัดแนะนำการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ  การเดิน  เราอยู่ที่นั่นประมาณ  1  ชั่วโมงกว่า  จึงขึ้นรถ กลับ  ทุกคนเงียบ  ฉันไม่รู้ว่าเขาเหนื่อย...หรือเงียบงันเมื่อได้เห็นสภาพของสนองก็มิอาจรู้ได้...

วันรุ่งขึ้นการประชุมทีมงานดูแลผู้ป่วยได้เกิดขึ้น  ปัญหาที่พบจากการสอบถามข้างบ้านซึ่งเป็นพ่อตา  ไม่ถูกกันกับสนอง  เพราะแต่ก่อนสนองเคยขับรถบรรทุกสิบล้อ  เมื่อป่วยเป็นเบาหวาน  และมีแผลที่เท้า    ไม่สามารถทำงานได้  ต้องนั่ง  ๆ  นอน  ๆ  อยู่กับบ้าน  ภรรยารับจ้างวันละ  150  บาท  ถ้าไม่ได้ไปทำงานก็ไม่ได้เงิน  ส่วนลูกสาว  2  คน  กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่  6  และชั้นมัธยมศึกษาปีที่  2  ภรรยาเล่าว่า  เมื่อต้องพาสนองมาโรงพยาบาลต้องงดรับค่าจ้าง  150  บาท  ซึ่งเป็นเงินเลี้ยงครอบครัว  ทีมงานมองตากัน  นิ่งนานและแล้วแสงสว่างในใจของก็เกิดขึ้น  จึงได้ข้อสรุปว่าเราจะไปทำแผลที่บ้าน  ในช่วง  1  เดือนแรก  เราจะไปทำแผลวันละ  2  ครั้ง  เช้า-เย็น  และเมื่อแผลดีขึ้น  เราจะไปทำแผลเดือนละ  1  ครั้ง  เมื่อแผลแคบลงได้สอนภรรยาและลูกทำแผลเองทุกวัน  โดยมารับชุดทำแผลที่โรงพยาบาล  ส่วนเรื่องของการรับยาให้มารับยานอกเวลาราชการ  การทำงานเพื่อสนองไม่หยุดอยู่แค่นั้น  ยังมีการประสานกับสถานีอนามัยเพื่อให้มาทำแผลและดูแลต่อ  ในส่วนที่อยู่อาศัยเราได้ไปประสานกับ  สอ.  อบต.  และพ่อตา  เนื่องจากต้องการไล่ลูกเขย  เราคุยอยู่  และความฝันของสนองก็เป็นความจริง  เมื่อพ่อตาให้ที่ปลูกบ้านทางด้านหลัง  และอบต.ช่วยสมทบเงิน  30,000  บาท  โดยคนงานโรงพยาบาลไปช่วยกันสร้าง  สนองได้บ้านใหม่  พร้อมกับขาขวาที่หายเกือบสนิท  ซึ่งครั้งหนึ่งหมอบอกว่า  “อาจต้องตัดขา”  สนองควบคุมระดับน้ำตาลได้ใกล้เคียงปกติ  ด้วยความร่วมแรงร่วมใจ  และการดูแลหัวใจของความเป็นมนุษย์  จากทีมสุขภาพ  ครอบครัว  ญาติ  และ  อบต.  ทุกวันนี้สนองอยู่อย่างมีความสุข  จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ฉันได้นำเรื่องไปเล่าในการประชุมกลุ่มการพยาบาล  ในเวทีแห่งการเรียนรู้...ในปีต่อ  ๆ  มา  ดอกไม้แห่งความดีเริ่มออกดอกและบานสะพรั่งไปทั่วโรงพยาบาลของฉัน  และมันจะบานมากขึ้น  ๆ  จนเต็มโรงพยาบาลของเรา...

[♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥]

สวัสดีค่ะ

มาให้กำลังใจ ค่ะ บันทึกได้แล้ว เก่งจัง ค่ะ

ทำตัวหนังสือใหญ่ๆ นะคะ

[แม่ต้อย]

สวัสดีคะ

มาเชียร์ อีกคนนะคะ

เอาตัวโตๆกว่านี้คะ

อิอิ สาวน้อยก็งี้แหละคะ