ความชอบกับการฝึกฝน..
ตอนเด็ก ๆ ถ้ามีคนมาถามข้าพเจ้าว่า ชอบเรียนวิชาอะไรมากที่สุด ข้าพเจ้าจะตอบว่า ชอบวิชาเรียงความ เมื่อถึงเวลาเรียนวิชานี้ข้าพเจ้าจะเรียนอย่างมีความสุขที่สุด อยู่กับจินตนาการไม่รู้จบ ไม่มีถูก ไม่มีผิด ไม่มีกฏเกณฑ์กติกาที่ทำให้เคร่งเครียด ครูที่สอนเพียงแต่เขียนบนกระดานไว้ เช่น วันหนึ่งข้าพเจ้าเดินไปในป่า..... แค่นั้นเอง แล้วให้นักเรียนแต่งต่อตามจินตนาการ ข้าพเจ้าเขียนไปตามความคิด คิดไป เขียนไป และเขียนไปอย่างมีความสุข นึกจินตนาการเป็นตัวละครในเรื่องนั้น อยากจะให้เรื่องราวเป็นอย่างไรก็นึกไป เขียนไป อยากให้จบอย่างไรก็สามารถทำได้ ข้าพเจ้าอยากให้ชีวิตเป็นได้เหมือนที่เรานึก ที่เราอยากให้เป็นไป นั่นคือจุดเริ่มต้นของการชอบเขียน...ข้าพเจ้าเคยสอนนักเรียน ให้เขียนกลอนสุภาพ ให้รูปแบบฉันทลักษณ์ ให้ตัวอย่าง ให้ฝึกเขียน นักเรียนสามารถเขียนได้ แต่เป็นทำนองกลอนพาไปเรื่อย ๆ ไม่เพราะ ไม่จับใจ แต่ก็ถูกต้องตามรูปแบบ เช่นพอลงท้ายด้วยสระ ไอ ก็จะเป็น ใจ ไร ไม ไอ อะไรไปเรื่อยเปื่อย อ่านแล้วขำดี ให้กลับไปแก้ใหม่ กี่ครั้ง ก็กลับมาเหมือนเดิม..จนไปสอนเรื่องอื่นช้า ยิ่งไปโคลง ฉันท์ ยิ่งยากสำหรับนักเรียน แต่กาพย์ยานี11 พอกล้อมแกล้มไปได้ การสอนให้นักเรียนจินตนาการได้ เป็นสิ่งที่ยาก และที่สำคัญต้องผ่านการฝึกฝนมาพอสมควร การเขียนที่ดีจะต้องเริ่มจากการอ่านมาก่อน เมื่ออ่านมาก ก็จะซึมซับไว้ สามารถถ่ายทอดออกมาได้....เขียนได้เอง
ความเห็น (3)
ช่างจินตนาการจริงๆ คุณครูเจ้าป้าอ้นจรี ณ.ตะกั่วป่า
ขอให้ประสบความสำเร็จในการเป็นครูเพื่อชาตินะคะ
ช่างจินตนาการจริงๆ คุณครูเจ้าป้าอ้นจรี ณ.ตะกั่วป่า
ขอให้ประสบความสำเร็จในการเป็นครูเพื่อชาตินะคะ
ดีจัง..วันหลังหนูจะจำเอาไปใช้กับเด็ก ๐ ดูนะคะ