ปวดขาอีกแล้ว อาการนี้หายไปนานแล้ว ฮือ จะมีสมาธิทางเขียนโครงการไหมเนี๊ยะ โอ้ย เจ็บแบบเมื่อยๆ
พึงจุมพิตความปวดด้วยความรัก
ได้แรงบันดาลใจในการเขียนบันทึกเรื่องนี้จากอนุทินของอาจารย์จารุวัจน์ ทำให้รู้สึกอยากทักทายและให้กำลังใจ และเรียนรู้การอยู่อย่างเผชิญหน้ากับสภาวะที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในปัจจุบันขณะนี้
อาจเป็นความปวด ความง่วง ความเบื่อหน่าย หรือความท้อแท้...หรืออาจเป็นความหวาดกลัวก็ได้...มาได้ทุกรูปแบบแห่งสภาวะที่จะมาเป็นอุปสรรคขัดขวางให้เราทำงานไม่เสร็จ...
|
||
|
||
|
||
|
@
ส่วนมากที่เรารู้สึกรำคาญ ไม่ชอบใจเจ้าสภาวะที่เกิดขึ้นนี้ เพราะเรากำลังพยายามผลักไสให้ออกไปจากชีวิตของเรา "มันคือความไม่ชอบใจ"... แต่ว่ามันได้ปรากฏขึ้นกับเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราก็พึงน้อมรับสภาวะที่เกิดขึ้นนี้
ทำความรู้จัก และทำความรู้ตัวนั้นซะ...และอยู่ร่วมกัน แล้วศานติก็จะปรากฏขึ้นในใจเรา
แล้วเราก็จะมีสมาธิในการทำภารกิจที่อยู่ตรงหน้าเราต่อไปได้อีก...
ในการเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด ในผู้ป่วยมะเร็ง ... ไม่ว่าจะป่วยเป็นมะเร็งกายหรือมะเร็งในอารมณ์ ... ข้าพเจ้าก็เชื้อเชิญและน้อมใจพวกเขาเหล่านี้ลงให้ "จุมพิตความปวดด้วยความรัก" ==> นั่นก็คือ น้อมใจลงด้วยใจที่นอบน้อม และดำรงอยู่กับสภาวะความปวดต่างๆ ที่ปรากฏขึ้นด้วยหัวใจแห่งความรักเท่าที่ความสามารถของหัวใจเราจะพึงรักอาการเหล่านี้ได้
เมื่อเราน้อมใจเราลงปฏิบัติเช่นนี้...
เราจะรู้ว่า "เจ้าความปวดนั้น" ไม่ได้มีพิษสงอะไรมากมายเลย เพียงแค่เขาเป็นอาการอย่างหนึ่งที่ปรากฏขึ้นเหมือน อาการของความรู้สึกสบายตัวผ่อนคลายนั่นแหละ ... แต่เจ้าเพื่อนคนแรก (ความปวด) เรากลับตั้งแง่รังเกียจ เพราะโฉมหน้าเขาช่างไม่ดีเลย และเรากลับไปชื่นชอบเพื่อนอีกคน คือ เจ้าอาการ "สุขสบายตัว"แทน จริงๆ แล้วเจ้าเพื่อนสองคนนี้ต่างอยู่เคียงข้างเรามาตั้งแต่เราได้เกิด
เพื่อน ==> ความไม่ปวด - ความปวด
เพื่อน ==> ความสุข - ความทุกข์
แต่ใจเราลำเอียง รักและเอ็นดูเฉพาะเพื่อนที่โผล่หน้ามาให้เรารู้สึกสุขสบายเท่านั้น แต่เราลืมเพื่อนอีกคนของเรา เพราะหากไม่มีเจ้าเพื่อนคนนี้ (ความปวด) เราจะไม่สามารถเรียนรู้ได้ถึงหรือรู้จักเพื่อนที่สุขสบายได้เลย...หรือจะไม่รู้จักคำว่า "ปวด" ... ความปวดทำให้เราได้เรียนรู้ และฝึกฝน "ชีวิต" ต่างๆ ได้อีกมากมาย...
๔ พฤษภาคม ๒๕๕๒
------------------------------------------------------
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
หมายเลขบันทึก: 259304เขียนเมื่อ 4 พฤษภาคม 2009 22:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:41 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (4)
สวัสดีครับพี่กระปุ๋ม
เราต้องรักเพื่อนทั้งสองเท่าๆกันใช่มั้ยครับพี่ :)
อืม...ต้องฝึกครับ ต้องฝึก อิอิ
ค่ะ ครูต้อยชอบแอบไปอ่านบันทึกของท่านจีรวัจน์ในยามค่ำคืนเช่นกัน หลังๆไมได้ฝากรอยเพราะคิดอะไรไม่ออก ได้แต่รับทราบ ทั้งเนื้อหาที่หนักอึ้ง แต่ด้วยความเป็นห่วงลึกๆ เพราะชื่นชมท่านมาก
ขอบคุณค่ะ
ที่ช่วยท่าน และเป็นเพื่อนท่านยามดึก
ขอบคุณค่ะพี่ kruto
i 