บันทึกถึงเพื่อน
บันทึกถึงเพื่อน
วันนี้ รู้สึกเหงายังไงไม่รู้ มันเกิดความรู้สึกแปลกๆ
หรือว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ของคนธรรมดาๆก็ไม่รู้นะ
เหตุเกิดจากวันก่อนได้คุยกับพี่สาวถึงเพื่อนคนหนึ่ง ที่เราไม่ได้พบเจอกันมาเลยกว่า 20ปี ทั้งที่เราก็อยู่จังหวัดเดียวกัน และเคยเรียนมัธยมต้นมาด้วยกัน หลังจากนั้น เธอก็ไปเรียนที่อื่น แน่นอนว่า มันต้องดีกว่าที่เก่า สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ คงทำให้ เธอลืมเพื่อนเก่าคนนี้นะ
มีคนบอกว่า คนเราในชีวิตหนึ่ง จะมีโอกาสได้ เจอเพื่อน อีกมากมาย หลายคน แต่ในจำนวนนั้น จะมีสักกี่คนที่เราจะมีความทรงจำดีๆ ด้วยกัน
แต่สำหรับเรา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไป นานแค่ไหน ความทรงจำต่างๆ ที่เราเคยมีร่วมกัน มันไม่เคยลืมนะ ก็เพราะว่าเราไม่อยากลืมไง
เราอยากจะบอกเธอว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเธอจะยังจำเรา เพื่อนคนนี้ของเธอได้อีกหรือเปล่า แต่ถ้าบังเอิญเราได้ เจอกัน ด้วยเหตุบังเอิญหรืออะไรก็ตาม ขอให้รู้ว่า เธอจะยังมีเราเป็นเพื่อนเธออยู่ตลอดไป ถ้าเธอมีเรื่องอะไรก็ตาม ที่เราคนนี้สามารถช่วยได้บ้าง บอกมาเลยนะ
ตอนนี้เรายังทำงานอยู่ที่เดิม ที่ซึ่งเราทำหลังจากเรียนจบมา นี่ก็ 16 ปีแล้วกับที่ทำงานเดิมๆ เพื่อนร่วมงานเดิมๆ สิ่งแวดล้อมเดิมๆ เราก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไม เราไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนแปลงความคิด ความรู้สึกเดิม ๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
หรือว่านี่เองคือสิ่งที่เราแตกต่างกัน ความคิด ความต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้ได้พบเจอกับสิ่งที่ดีที่สุด ให้กับตัวเอง สิ่งใหม่ๆ ที่เข้ามา เปลี่ยนแปลงชีวิต ให้ต้องพบกับอีกด้านหนึ่งของชีวิต ที่ดีขึ้น
ความแตกต่างอันนี้ ของเราทำให้เราต้องเดินไปคนละทาง ทางซึ่งต่างคนต่างเลือกเดินไป
ทางเดินของเธอเป็นอย่างไรบ้าง เราไม่กล้าถามนะ ไม่อยากจะก้าวก่ายไปยังจุดนั้น จุดที่เธอไม่เคยให้โอกาสเราได้ย่างกรายเข้าไปแม้แต่น้อย
20ปี มันคงยาวนานพอที่จะทำให้เธอพบเจอกับสิ่งดีดี มากมายนะ หรือแม้ว่าเธอจะเจอกับขวากหนามที่คอยทิ่มแทงเธออยู่บ้าง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็เป็นคนเลือกทางเดินเอง เราต้องยอมรับกับมัน ยอมรับด้วยใจ
ไม่รู้ว่าเธอจะอยากรู้เรื่องของเราไหม แต่เราก็ยินดีที่จะเล่าให้เธอฟังนะ
ทางเดินของเรา ค่อนข้างเรียบง่าย ไม่ค่อยได้เจอกับความยากลำบากมากนัก หรืออาจเป็นเพราะเราไม่คิดว่าสิ่งเหล่านั้น มันคือความยากลำบาก ก็ไม่รู้นะ เหมือนที่เคยบอกไงว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง อยู่กับอะไรเดิมๆ มันก็เลยชินกับความเรียบง่าย กลัวอะไรที่มันแปลกใหม่ มันก็เลยทำให้เกิดการพัฒนาไปอย่างช้าๆ อยู่อย่างไรก็อย่างนั้น มีคนเคยบอกว่าเรามีศักยภาพ มากกว่านี้ น่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ กว่าที่เป็นอยู่ แต่ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่า เราค้นพบตัวเองแล้ว มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว แม้ว่าเราไม่รู้ว่า สิ่งเหล่านี้มันจะ อยู่กับเราไปตลอดไหม
เราคงลืมบอกเธอว่า ตอนนี้ เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ เรามีครอบครัวที่ค่อนข้างจะอบอุ่นนะ ใครๆ ก็ว่าอย่างนั้น เรามีสามีที่น่ารัก รักครอบครัว เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย เราพบกันเมื่อ 13 ปีที่แล้ว
หลังจากที่เราทำงานแล้ว 3 ปี
ใช่แล้วล่ะ 3 ปี ที่เราไม่ได้ข่าวคราวของเพื่อนเก่าเลยสักคน แม้แต่เธอ
ตลอดเวลาที่เรียนในมหาวิทยาลัย 4 ปี เราได้เจอเพื่อนใหม่มากมาย ทุกคนที่เราพบเจอ มีทั้งที่เราคบกันอย่างผิวเผิน อย่างเพื่อนร่วมคณะ ร่วมมหาวิทยาลัย ร่วมหอพัก ร่วมกลุ่มทำงาน แต่มีไม่กี่คนนะ ที่จะยังเหลือเป็นเพื่อนที่ยังคบกันมาถึงปัจจุบัน แต่เราก็ดีใจนะที่เรายังมีคนที่คิดถึงเรา และยังนับเราเป็นเพื่อนมาจนถึงปัจจุบัน
เราทำงาน 3ปี ทางบ้านเขาเป็นห่วงเราว่า ต่อไปจะอยู่ยังไง ใครจะดูแล ทั้งที่ความจริงเราคิดว่า เราดูแลตัวเองได้นะ ก็อย่างที่บอกว่า การที่เป็นคนเรียบง่าย ทำให้อะไรๆ ก็ดูราบเรียบไปหมด เราคบกับเขาประมาณ 1 ปี ด้วยการแนะนำของญาติผู้ใหญ่ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรมาก คิดแค่ว่า เราทำมาแต่สิ่งดีๆ ไม่เคยคิดร้ายใคร เราคงจะเจอคนดีๆ นะ แต่ไม่ได้คาดหวังมากนัก ว่าชีวิตจะต้องเพียบพร้อม สมบูรณ์ไปทุกอย่าง เพราะเรารู้ตัวดีว่า เราเป็นใคร มีที่มาอย่างไร เราก็เห็นสภาพครอบครัวมาก็มาก ที่บางครั้งก็ไม่ได้ดังที่เราตั้งความหวังไว้ แต่เราคิดว่า เรารับมือ กับมันได้
และมาถึงตอนนี้ เราคิดว่า เราผ่านไปจุดหนึ่งแล้ว และกำลังจะเดินไปข้างหน้า แต่นั่นแหละ เคยบอกเธอแล้วว่า เราค่อนข้างช้า เราจะเดินไปอย่างช้าๆ ใครจะรีบไปเราไม่ว่า เราขอเป็นของเราแบบนี้ มีความสุขกับความเรียบง่าย ซึ่งเราค่อนข้างโชคดี ที่เจอกับคนที่คิดอะไรใกล้เคียงกัน
มีคนเคยบอกว่า คนแบบเดียวกัน มักจะดึงดูดกัน ให้มีอันต้องมาเกี่ยวข้องกัน แม้ว่าเราต่างอยู่ห่างกัน ต่างกับคนใกล้ แต่มีความแตกต่างกันในทุกๆด้าน มันก็ไม่มีอะไรมาดึงดูดให้ได้มาเจอกัน
เราเคยคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอด ระยะเวลาหลายปี แต่เราได้รับคำตอบว่า อย่าไปเสียเวลากับเรื่องที่ไม่มีความเป็นไปได้เลย เราต้องอยู่กับปัจจุบัน ให้ดีที่สุด เพื่ออนาคตที่ดีต่อไป ในภายหน้า
คำว่าครอบครัว เรารู้จักมันมานาน เราอยู่กับมันมาชั่วชีวิตเรา มันสอนให้เรารู้จักคำว่า เสียสละ รู้จักคำว่ารัก รู้ว่าบางครั้ง ความรัก ไม่ต้องการการตอบแทนค่าเป็นสิ่งของ แต่ค่าของมัน ทำให้ เราทำอะไรๆ เพื่อคนที่เรารักได้มากมาย เหลือเกินโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย รู้แล้วว่า ทำไมแม่ทำอะไรให้เราได้มากเหลือเกิน และไม่เคยร้องขอสิ่งตอบแทนเลย
และมาถึงตอนนี้ ครอบครัวเรายังสอนให้เรารู้ว่า เราจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ครอบครัวเดียวในสังคมไม่ได้ แม้ว่า เราจะอยู่ในสังคมแคบๆ ก็ตาม
เราต้องมีเพื่อน เพื่อนที่เราหลงลืมมันไปนานพอสมควร เหลือไว้แค่เพียงคนที่เรารู้จัก เคยรู้จัก เท่านั้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ที่ผ่านมา เราจึงมัวคิดถึงแต่ตัวเอง ครอบครัวตัวเอง จนหลงลืมใครๆ หลายๆคนไว้ข้างหลัง ทั้งๆ ที่ ใครๆ เหล่านั้นคือคนที่เราเรียกว่า เพื่อนไม่ใช่หรือ มีไหมที่เราจะนัดเจอกันบ้าง ปีละครั้งก็ยังดี ถามไถ่ สารทุกข์สุกดิบ ของกันและกัน บ้าง ว่าตลอดระยะเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน ต่างคนไปเจอกับอะไรมาบ้าง
ถึงเวลาแล้ว ที่เราจะกลับมาทวงสัญญา ที่เพื่อนเคยมีไว้ให้กัน ว่า เราจะไม่ลืมกัน ไม่ว่าเราจะจากกันไปไกลแค่ไหน นานแค่ไหนก็ตาม
เราอยากมีความทรงจำร่วมกันอีกครั้ง ความทรงจำที่ดี ที่ไม่ได้มีแค่ในอดีต แต่เป็นความทรงจำในความเป็นจริงตอนนี้ เธอคิดว่าเราจะทำให้มันเป็นจริงได้ไหม
มาเถอะเพื่อนรัก เรามาสร้างความสุข ความทรงจำร่วมกันอีกสักครั้ง
เพื่อนของเธอ
click for more cards send this card through mail
http://youtu.be/BBVVpvwSLbg
ความเห็น (7)
คิดถึงเพื่อนเสมอ
ก่อนสิ่งใดทั้งหมดอยากจะบอกว่ารักเพื่อนเสมอ และคิดถึงอยู่ในความทรงจำตลอด ไม่เคยลืม
ใบเงิน ใบทอง ใบหยกสบายดี ตอนนี้ สองใบแรกเปลี่ยนสถานที่เรียนแล้วไปเรียนศูนย์เด็กบ้านพระแอะ ส่วนเราก็ได้ย้ายบ้านใหม่อีกหนึ่งแห่งไปอยู่ที่โรงแรมบ้านสวัสดีพระแอะ เป็นสถานที่สำหรับ Long Stay ก่อนที่ครอบครัวของเพื่อนจะสร้างบ้านใหม่ที่หมู่บ้านทุ่งหยีเพ็ง ซึ่งพระแอะกับทุ่งหยีเพ็งอยู่ติดกัน
ฝากความคิดถึงให้เด็กๆและผู้ใหญ่ของเพื่อนด้วย ขอให้มีความสุข ใช้ชีวิตกับปัจจุบันให้คุ้มค่า และมีพลัง
ปาล์ม
สวัสดี เพื่อนรัก
เธอเป็นคนที่ทำให้เรา นึกถึงคำว่าเพื่อนมากขึ้น เพื่อนไม่ต้องการอะไรจากเพื่อน นอกจากความรัก ความจริงใจ เธอทำให้เรากล้า เดินออกมา จากจุดที่เราคิดว่า ชีวิตมันมีแค่ ครอบครัวเรา ครอบครัวเดียว ไม่ต้องสนใจใครก็ได้ จริงๆ แล้วไม่ใช่ ชีวิตเรายังต้องการเพื่อนเสมอ
รักเพื่อนนะ
อยากเจอเพื่อนเก่าๆ จังเลย
เพื่อนสมัยมัธยมต้น มัธยมปลาย สมัยประถม ยังจำกันได้ไหม
แต่ ทุกคน หลายคน หรือแค่ บางคนเท่านั้น ที่เข้ามาถึง อินเตอร์เนต ตรงนี้ได้
เกสรี (หยี) ตุ้ม หยีหยิก ปาล์ม ล๊ะ โอ๋(ฮาเร็น) แจ๋ว แขก เก๋ ตึ๋ง ดิ่ง สุชาติ เพ็ญ ดาลี่ แอ๋ว เอียด และอีกหลายคน เราคิดถึงพวกเธอ อยากเจอนะ
เราคิดว่า สักวัน เราจะกลับไปหาพวกเธอนะ ถ้าเธอยังอยู่ ที่เดิม
เราติดต่อเพื่อนไม่ได้โทรศัพท์มีปัญหาหรือเปล่า แจ้งมาทางอีเมลก็ได้น๊ะ
รักเพื่อนเสมอ
สวัสดี เพื่อนรัก
เราเพิ่งเปิด mail เจอ ว่า เพื่อนโทรมา สงสัยช่วงเช้าเรา มี conference case กับน้อง ก็เลยไม่ได้ รับสาย เบอร์ไม่ได้โชว์ชื่อ ขอโทษนะ เพื่อนโทรกลับ 3 ทุ่มกว่า สงสัย ตัวเองนอนแล้ว
ไว้ พรุ่งนี้ เช้าเพื่อนจะโทรมาใหม่นะจ๊ะ
สบายดีหรือเปล่า เด็กๆ สบายดีไหมค่ะ อยากเจอเพื่อนอีกนะ คงมีโอกาสได้ เจอกันค่ะ
จาก บ๊ะ เพื่อนของเธอ
ถูกคิดถึงโดยไม่รู้ตัว อิอิ
นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาในนี้้. ความรู้สึกยังเหมือนเดิมคิดถึงเพื่อนทุกคน แต่บางครั้งก็ได้แต่ผ่านความรู้สึกไปกับตัวอักษรนะ