เล่าเรื่องราวบนทางหลวงสาย ๔๑๐ กม ๒๐

 

 

 

หลังจากที่ได้ไปร่วมพบปะ สร้างสรรค์ คนเก่าศรีตรังคืนถิ่น ปี ๔๖ หลังจากที่ได้แนบเหนื่อยกับการเดินทางออกจากที่ทำงานในวันพฤหัส ที่แล้ว ก็เดินไปเข้าไปในตัวเมือง ยะลา ถึงสามรอบ รอกแรกไปงานแต่งงานเพื่อสาขาวิชาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และงานที่สอง ก็เป็นของนิสิตที่ทำงาน แต่แล้ว ครั้งที่สาม ก็คาดไม่ถึงว่าะต้องเดินทางเข้ายะลา ถึงสามรอบ เพราะว่าเพื่อนสาขาวิชาได้โทรมาว่า ตอนนี้ยู่ที่งานแต่งเพื่อนเอกที่เราไปแล้ว ในตอนเที่ยง

ก็ทำไงได้เพื่อนอยู่ที่งานแล้ว บอกว่าจะขอติดตัวไปยัง ตัวเมืองตานีด้วย เพื่อไปงานพบปะเลยทำให้วันสุดสัปดาห์เป็นวันแห่งการเดินทางจริงๆ บนถนน สาย สีหนึ่ง ศูนย์ ที่คุ้นเคยมาก สุดท้ายก็ต้องไปรับและเดินทางต่อไปยัง ตานี เพื่อเข้างานพบปะ ซึ่งจัดเป็นครั้งที่สอง แล้ว

การเินทางไปก็ต้องเดินทางผ่านถนนสาย สี่.. อีกแล้ว แต่ตอนนี้ที่ใกล้เข้าตัวเมือง ก็มืดเรียบร้อยเลย มืดตอนการเดินทาง ซึ่งจะว่าไปแล้วเราก้คุ้นเคยอยุ่แล้ว แต่ที่เสี้ยวๆ เพราะห่างจากตัวเมืองอีก ยี่สิบกว่ากีโล ไม่ไกล ถ้าเป็นกลางวันแต่สำหรับกลางคืนแล้ว นับว่ายาวนานมาก

การเดินทางกลางคืนนับว่าเป็นเรื่องจำเป็นมาก ที่จะเดินทางด้วยมอเตอร์ไซต์คันโปรด ซ้อนเพื่อนมาด้วย อันที่จริงแล้ว ก็ไม่น่ากลัว เพราะมาตั้ง สอง คน ใคร่กล้าจะทำไร 

ผมจำกิโลเมตรที่ยีสิบได้มาก อันที่จิงก็ไม่ได้สังเกตุมาก แต่จำได้ตอนเดินทางเข้า ตัวเมืองตานี เจอความมืด ก็กีโลเมตรนีด้วย และวันนี้เดินทางมาทำงาน พอมาถึงตรงนี้ พอดี ฝนตกเลย ต้องหยุดที่ศาลาริ่มทางหลวง ซึ่งก้มีผุ้คนมากมาย ไม่รู้จากไหนต่อไหน แต่จุดมุ่งหมายเดี่ยวกัน ก้คือหลบสายน้ำที่ไหลลงมาจากฟ้า (ฝนตก)

ในขณะที่นั่งเลยคิดไปเรื่อยๆ ข้ามเวลาว่าคืนนี้ จะต้องนำเรื่องนี้มาเขียนดีกว่า เพราะการที่เรามาอยุ่ ณ ศาลาริ่มทางกับคนที่เราไม่รู้จัก แต่มีจุดมุ่งหมายเดี่ยวกัน ก็คือ หลบฝน ที่ตกหนัก ผมเองก็หลบเช่นกัน ที่จริง ถ้าจะมาตานี ผมเอง จะเสื้อประจำตัว แต่วันนั้น เห็นว่าเด็ดแรง น่าจะไม่ฝนตกเลย พลาดในสิ่งที่เราเคยกระทำมา

ณ เวลาที่เรากำลังหลบฝน หลายคน ก้ ขับรถเครื่อง มาจอดหลายๆๆ คัน ทุกคนต่างมีจุดหมาเดี่ยวกัน คื่อ

- หลบฝน

- ไม่มีเสื้อกันฝน

- เดินทางต่อไม่ได้ฝนตกหนัก มากก

เลยทำให้เกิดการร่วมพลโดยไม่ได้นัดหมายของคนจากหลายๆที่ บางคนต่างมาจกต่างที่ บางส่วนก็ต้งการเดินทางไปยะลา บางคนก็หมู่บ้านใกล้กันนี้ แ ต่ไม่กล้าไป เพราะมีลูกน้อย เลยทำให้ต้องหยุดรอจนกว่าจะไร้ ซึ่งสายน้ำ อย่างที่ว่า

การเดินทางมาสู่สังคม บนศาลาร่มทางหลวง ผมว่าเป็นเรื่อที่ทุกคนไม่เคยคิดว่า ตอนฝนตกเราจะจอดที่ไหน เพราะฝนลงมาก้ไม่บอกเราอยุ่แล้ว

เลยทำให้เกิดสังคมใหม่ริ่มทางหลวง ซึ่งหลายคนไม่รู้จัก ไม่ค้น แต่พออยึ่ ณ ตรงนี้ ทุกคนต่างสามารถคุยกันได้ พบปะ สักถามเรื่องการเดินทาง

นี้แหละสังคมที่เราหลายน พยายามให้เกิด รัฐเอง ก็ต้งการมี การที่ผุ้คนอยุ่ต่างที่แต่ พอมาร่วมตัวกัน ก็สามารถที่จะพุดคุยพบปะกันได้ โดยไม่มีคำอ้ายมาเป็นอุปสรรค ในการร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางในสังคม ของคนบนถนนริ่มทาง

 

สายสี หนึ่ง ศูนย์ กิโลเมตร ที่ ยี่สิบ

คนตานี เล่าความ