เปิดทางกว้างด้วยเมตตา...
ความโกรธ ความชิงชัง ความอาฆาต ความพยาบาท เปรียบได้กับการนำรถแบ็คโฮมาทำลายทาง นำดินมาปิดหนปิดทางแห่งถนนนั้น
ความเมตตา การให้อภัยก็เปรียบได้กับการนำรถแบ็คโฮคันเดิมมาใช้ แต่ใช้เพื่อบุกเบิกทาง มาสร้างหน สร้างทาง สร้างถนน
ชีวิตมีเรามีกาย มีวาจา มีใจเป็นเครื่องมือ เป็นอุปกรณ์
เราจะใช้อุปกรณ์หรือเครื่องมือนั้นเพื่อสร้างทาง หรือทำลายทาง
การสร้างทางทำให้โลกนี้ ชีวิตนี้น่าอยู่
การทำลายทาง การปิดทาง ปิดถนน ทำให้โลกนี้แคบลงและอึดอัด ชีวิตนี้ย่อมเป็นทุกข์ขึ้นอีกมาก
ชีวิตนี้น้อยอยู่แล้ว อย่าเอาความโกรธ ความอาฆาต ความพยายาทมาปิดหนทางแห่งชีวิตที่น้อยนี้เลย
นำความรัก ความเมตตา และการให้อภัยมาสร้างชีวิตน้อย ๆ นี้ให้สดใส
เมตตากัน ให้อภัยกัน โลกนี้จักสุขสันต์และพันภัย...
ความเห็น (3)
ผู้ใดที่มีความโกรธ แค้ พยาบาทอยู่ในใจก็หมือนมีไฟมาสุ้มอก จักไม่มีวันมีความสุขได้.....แต่หากใครรู้จักการให้อภัยในใจสุขยิ่งนัก
สำหรับก้อยแล้วให้อภัยทุกคนได้...ด้วยการแผ่เมตตาค่ะ...
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ตื่นขึ้นมาเจอในเช้าวันใหม่
มีความสุขมากๆนะค่ะ
ถึงเราจะรวมกุศลทั้งมวลบรรดามีในโลกก็ยังไม่อาจเทียบเท่าได้กับการปฎิบัติเมตตาภาวนา การปฎิบัติเมตตาภาวนาก็เหมือนกับการขุดลึกลงไป จนกระทั่งเราค้นพบตาน้ำ เราจะพิจารณาดูตัวอย่างจัง จนรู้แจ้ง แล้วความรักก็จะปรากฎสู่ภายนอก ดวงตาของเราจะฉายแววของความสุขความเบิกบาน
การเรียนรู้ที่จะทำให้คนหนึ่งๆมีความสุข ถ้าเราทำได้ ก็เท่ากับเราได้เรียนรู้ที่จะแสดงความรักของเราที่มีต่อมวลมนุษย์ และสรรพสิ่งทั้งหลาย
ความรักความเมตตาที่ไม่มีเงื่อนไขนี้ ขนาดที่ไมต้องคาดหวังสิ่งตอบแทนหากเราเข้าใจใครสักคนดีพอแล้ว ถึงคนๆนั้นจะทำร้ายเรา เราก็ยังคงรักเขาอยู่
ยกมาจาก............เมตตาภาวนา พระอาจารย์ติช นัท ฮันส์
เคยอ่านบทความนี้ของท่านทะไลละมะ แล้วประทับใจมากๆ
*************************************
ถาม: .......ทั้งๆที่ความโหดร้ายเหล่านี้ต่อชนชาติชาวธิเบตทำให้ชาวธิเบตต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ท่านยังขอร้องให้พวกเขาจะต้องไม่รู้สึกโกรธ เพียงแผ่เมตตาไปยังผู้กดขี่ทั้งหลายที่กระทำกับพวกเขา ท่านไม่คิดหรือว่า มาตราฐานของท่านมันเป็นมาตรฐานที่สูงเกินไป
ทะไลลามะ ตอบ:......นี่ละคือประเด็นสำคัญ พวกเราไม่ควรที่จะสูญเสียความเมตตาของเราไปไม่ว่าสถานการณ์ต่างๆจะเป็นเช่นไร
อันนี้ไม่ใช่แค่คำแนะนำของข้าพเจ้าเท่านั้น
พระภิกษุชาวธิเบตรูปหนึ่ง ผู้ซึ่งข้าพเจ้ารู้จักเป็นอย่างดีที่วัด Namgyal ใน Potala ที่กรุง Lhasa ได้อรรถาธิบายถึงภารกิจอันสำคัญอันนี้ เขาได้ใช้เวลายาวนานถึง 17 ปีในค่ายกักกันแรงงานของจีนและในช่วงระหว่างวันเวลาเหล่านั้น ในโอกาสซึ่งมีอยู่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ที่เขาต้องเผชิญหน้ากับภัยอันตราย
ครึ่งหนึ่งข้าพเจ้าถามท่านว่าเป็นอันตรายร้ายแรงประเภทไหนกันล่ะที่ท่านต้องเผชิญ ข้าพเจ้าคิดว่ามันจะต้องเป็นอันตรายต่อชีวิตของท่าน แต่ท่านกลับตอบว่าอันตรายของการสูญเสียความเมตตาต่อชาวจีน ข้าพเจ้าไม่สามารถปฎิบัติเช่นนั้นได้ ข้าพเจ้าคิดแต่ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบากนั้น จริงๆแล้วท่านกลับปฎิบัติการด้วยการเจริญเมตตาได้