วันหนึ่งในชีวิต

พุทธแท้ + พุทธเทียม

เมื่อวานคนที่ทำงานคนหนึ่ง..บอกเล่าด้วยประโยคง่ายๆว่า วันนี้ผมจะกินเจ
เราก็เลยถามด้วยความอยากรู้ว่า กินทำไมหละ

คำตอบง่ายๆของเค้าคือ กินทุกวันพระเท่านั้น จะได้บุญได้โชคดี

ปากพาจนของเราก็เลยอดที่จะพูดไม่ได้ว่า บ้าหรือเปล่าทุกวันนี้พวกเราเป็นชาวพุทธแท้ ชาวพุทธเทียม หรือชาวพุทธเทียมแบบแท้ หรือชาวพุทธแท้แบบเทียมกันแน่ (เหมือนอะไหล่รถไง)

ก็เพราะว่าเป็นชาวพุทธแท้ มันเป็นกันยาก มันลำบาก มันต้องอยู่ในหลักเหตุหลักผล มันต้องพึ่งตัวเอง ต้องพากเพียรวิริยะอุตสาหะ พยายาม ต้องทำดี ถึงจะได้ผลดี เน้นต้องทำนะ แถมสมัยนี้บางคนก็บอกทำดีได้ดีไม่มีหรอก....ก็ได้ดีที่สบายใจไง เป็นพุทธแท้ต้องทำความดีเพื่อความดี..ใช่รึเปล่า

ส่วนชาวพุทธเทียม หนะมันเป็นกันง่ายๆ ห้อยตระกรุดของขลัง   เติมพลังบุญด้วยการบริจาคมากมากสร้างพระองค์โตโต บุญจะได้มากมากฝากไปถึงชาติหน้าโน่น  หรือเสริมดวงด้วยการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ล้างกรรมด้วยการรดน้ำหมากอาบน้ำมนต์ ง่ายจังแฮะ

 พระเทศน์เป็นประเพณีที่แค่ไปฟัง ไม่ได้เก็บมาคิดวิเคราะห์มาใส่ใจ แต่พอพระแจกของขลังรีบนำมาห้อยคอติดไว้

ใจก็เลยว่าง ....ใจก็เลยกลวง.....ตัวก็เลยเบา..ต้องหาของขลัง...หาหนังสือธรรมมาห้อยไว้มาประดับ...ให้รู้ว่ากู..พวกทำมะ... ไม่ใช่พวก..อ้ะทำ...   ก็จะถือทำไมให้หนักก็จะห้อยทำไมให้เมื่อย ใส่ใจในพระธรรมคำสอนซิ ไม่ต้องถือให้หนักไม่ต้องห้อยให้เมื่อย น้อมนำมาใส่ใจและสำคัญต้องนำมาปฏิบัติด้วย ทำยากหน่อยแต่เป็นวิถีของเราชาวพุทธแท้