คิดกัน.....................
สาวน้อยตาบอดคนหนึ่งที่มองอะไรไม่เห็น
เธอเกลียดตัวเองและทุกคน ที่เธอต้องเป็นเช่นนี้
เพราะอุบัติเหตุ ระหว่างการก่อจลาจลการเมือง
ยกเว้น บุรุษพยาบาลชายที่ครอบครัวเธอจ้างมาดูแลเธอ
จากความใกล้ชิดกันจึงเกิดความรู้สึกที่ดีและมีให้กัน
วันหนึ่งเธอสัญญากับเขาว่าถ้าตาเธอมองเห็นเมื่อไร
เธอจะแต่งงานกับเขาและมีครอบครัวด้วยกัน
แล้ววันหนึ่งเธอได้รับข่าวดี.....มีผู้บริจาคดวงตาให้เธอ!
การผ่าตัดครั้งนี้จึงมีความสำคัญกับชีวิตเธอมาก
ผลการผ่าตัดเธอสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรวม
ทั้งแฟนหนุ่มของเธอ.....แฟนหนุ่มจึงเอ่ยปากถามเธอว่า
"ตอนนี้เธอมองเห็นแล้ว เธอจะแต่งงานกับฉันไหม"
สาวน้อยเธอตกใจมาก ที่เห็นว่าแฟนหนุ่มของเขาตาบอด!
เธอตอบเขาว่า "ขอโทษนะฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้หรอก
เพราะเธอตาบอด" แฟนหนุ่มของเธอได้ยินรู้สึกเสียใจมาก
จึงเดินจากไปพร้อมน้ำตา และเขาบอกกับเธอก่อนจากว่า
"งั้นช่วยดูแลดวงตาของฉันให้ดีก็แล้วกันนะ"
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่นๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม
ดังนั้นทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ
ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย
เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ
ความรวยแล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า.
“ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้วมันไม่มีที่ให้คุณ”
ความรักจึงตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
“ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย”
“ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรักคุณน่ะเปียก อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย”
ความเศร้าได้พายเรือผ่านมา
ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
ความเศร้าตอบว่า
“โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ”
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน
แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง”
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่าใครเป็นผู้ใจดีคนนั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้นความรักจึงถามความรู้และคนแก่คนอื่นๆ
“ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน” ความรู้ตอบว่า “เวลา”
ความรัก “แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ ?
ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า
“ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหนน่ะสิ”
เจ้าหญิงก้อนหิน หลังจากผิดหวังในความรัก เจ้าหญิงก็เสียใจ นั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว จนร่างกายค่อยๆกลายเป็นหิน
ชายใดสามารถทนกอดก้อนหินได้ด้วยความรักจริง
ก้อนหินจะกลับมาเป็นเจ้าหญิงงดงามดั่งเดิม
เจ้าชายน้ำหยดอ่านแผ่นป้ายหน้าก้อนหินรูปทรงประหลาดอย่างสนใจ
ทันใดนั้นจึงเอ่ยปากถามคนเฝ้าก้อนหิน
เจ้าชาย: ต้องกอดนานเท่าไหร่
คนเฝ้าก้อนหิน: ไม่รู้... เพราะยังไม่มีใครทนกอดได้สำเร็จสักคน
เจ้าชาย: เราจะกอดเจ้าหญิงเอง
และแล้วเจ้าชายก็ค่อยๆ นั่งลงบรรจงกอดก้อนหินอย่างทะนุถนอม
หนึ่งปีผ่านไป เจ้าชายน้ำหยดยังกอดก้อนหินอยู่
คนเฝ้าก้อนหิน: นี่ท่านยังกอด ก้อนหินอยู่อีกหรือ... ท่านทำได้อย่างไร
เจ้าชาย: เพราะข้าอยู่กับปัจจุบัน แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นท่านกอดก้อนหิน หนึ่งวันท่านทำได้หรือไม่
คนเฝ้าก้อนหิน: สบายมาก
เจ้าชาย: แล้วถ้ากอด สองวัน ล่ะ
คนเฝ้าก้อนหิน: อาจเริ่มเบื่อนิดๆ
เจ้าชาย: แล้วถ้า สามวัน สี่วัน หรือสิบวันล่ะ
คนเฝ้าก้อนหิน: ไม่เอา ข้าไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอก
เจ้าชาย: นั่นเพราะท่านไม่อยู่กับปัจจุบัน... ท่านเลยคิดไปก่อนล่วงหน้าว่าไม่ไหว
คนเฝ้าก้อนหิน: ไม่เข้าใจ
เจ้าชาย: ในเมื่อท่านบอกว่ากอดก้อนหินหนึ่งวันได้สบายมาก พรุ่งนี้หรือวันต่อไป มันจะต่างกันตรงไหน มันก็เป็นแค่หนึ่งวัน ที่ผ่านไปเช่นเดียวกัน
เจ้าชายลูบก้อนหินราวกับมีชีวิต
เจ้าชาย: ในสายตาท่าน อาจจะเห็นว่าข้ากอดก้อนหินนี้มาเป็นเวลาหนึ่งปี แต่ในความรู้สึกข้า ข้าเพิ่งกอดเจ้าหญิงผ่าน หนึ่งวัน มาแค่ 365 ครั้งเท่านั้นเอง
คนเฝ้าก้อนหิน: เอาอย่างนี้ละกันท่าน... นั่นน่ะมันแค่ก้อนหิน ส่วนข้าสิ เจ้าหญิง ตัวจริง
ทันใดนั้นคนเฝ้าก้อนหินลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อผ้าชุดมอมแมมออก กลายเป็นเจ้าหญิงแสนสวย
คนเฝ้าก้อนหิน: ข้าว่า... ท่านมากอดข้าดีกว่า
และแล้วเจ้าหญิงก้อนหิน และ เจ้าชายน้ำหยด ก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข
ความเห็น (2)
- สวัสดีค่ะ
- อ่านกี่ครั้งก็ยังชอบค่ะ โดยเฉพาะเรื่องแรกค่ะ
- ขอบคุณเรื่องเล่าดี ๆ ที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมกันน่ะคร๊าาบบบบบบ