ความสุขของการฝึกภาคปฏิบัติอยู่ที่ทัศนคติที่ดี
อ. วิไลพร ขำวงษ์ อาจารย์ประจำภาควิชา สุขภาพจิตและการพยาบาลจิตเวช วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี จังหวัดนนทบุรี มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการเรียนการสอนในคลีนิค ดังนี้ ถ้ามีบุคคลคนหนึ่งได้รับการวินิจฉัย หรือ “ตรา” ว่าเป็นผู้ป่วยโรคจิตหรือบ้า หรือแม้กระทั่งมีลักษณะหรือพฤติกรรมคล้าย ๆ ปัจจุบันยังพบว่าประชาชนในสังคมยังมีท่าทีหวาดกลัวหรือไม่อยากเข้าใกล้และยังไม่ให้การยอมรับ รวมทั้งนักศึกษาพยาบาล ทุกครั้งที่นิเทศนักศึกษาในแต่ละกลุ่มจะพบว่านักศึกษาส่วนใหญ่มีความหวาดกลัวผู้ป่วย ไปไหนจะไปเป็นกลุ่ม ไม่กล้าเข้าไปพูดคุยหรือให้การพยาบาลตามลำพัง เพราะทัศนคติทางลบของนักศึกษาที่มีต่อคนไข้ ดิฉันในฐานะที่เป็นอาจารย์นิเทศก็ได้พยายามคิดหาแนวทาง
ในการแก้ไขเพื่อปรับเปลี่ยนทัศนคติในแง่ลบของนักศึกษา โดยเริ่มจาก
(1) การเล่าหรืออธิบายธรรมชาติของการเจ็บป่วยทางจิตใจให้นักศึกษาให้เข้าใจก่อน หมายถึง อาการ
ของผู้ป่วยโดยทั่วไป เพื่อให้นักศึกษาได้เตรียมใจว่าเขาจะได้เจอกับอะไรเมื่อเขาไปฝึกภาคปฏิบัติจริง ๆ
(2) การเริ่มให้นักศึกษา expose ต่อผู้ป่วยทีละน้อย โดยเราคอยดูอยู่ไม่ห่างมากนักและนักศึกษาสามารถขอคำปรึกษาได้ตลอดเวลาเมื่อเขาต้องการ
(3) ให้มีเพื่อนอยู่ด้วย หมายถึง งานส่วนใหญ่ที่ให้ทำในตึกผู้ป่วยจะไม่ให้นักศึกษาทำเป็นรายบุคคล
ในช่วงแรก พอนักศึกษาเริ่มคุ้นเคยกับผู้ป่วยแล้วค่อยเริ่มปล่อยเดี่ยว
(4) การให้ขวัญและกำลังใจในการฝึกปฏิบัติ โดยการชมเชยเมื่อนักศึกษาทำได้ดีขึ้น
จากที่ทำงานมาพบว่าสุดท้ายนักศึกษาจะบอกว่ามีความสุขกับการฝึกภาคปฏิบัติกับผู้ป่วยจิตเวช ไม่อยากไปฝึกที่อื่น ตอนแรกรู้สึกกลัวผู้ป่วยกลัวให้การพยาบาลผู้ป่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้วอยากให้การดูแลช่วยเหลือ เพราะรู้สึกสงสารผู้ป่วยมากกว่า
จะเห็นได้ว่าการที่จะทำให้ใครซักคนเปลี่ยนทัศนคติไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ
