แค่..ลมหายใจเดียว กระต่ายใต้เงาจันทร์

อากาศบางวันร้อนอบอ้าว บางวันฝนตก สายลมพัดเอื่อยๆ ณ.สนามบินผู้โดยสารขาออก ภายในประเทศ บรรยากาศ สับสน ทุกครั้งที่ฉันเห็นชีวิตฉันเริ่มผูกพันธ์กับสนามบินดอนเมืองเมื่อไรไม่รู้ได้เพียงแต่ว่าเราสองคนรู้จักกันที่สนามบิน จึงทำให้ฉันเห็นสนามบินจะรู้สึกเจ็บปวดกับบางเรื่องราว รู้สึกคิดถึงและเจ็บร้าวในการจากไปของใครบางคน

ฉันทำงานต่างจังหวัดเขาทำงานกรุงเทพฯ ด้วยวัยที่ห่างกัน เขาเป็นนักธุรกิจ โอกาสที่เราจะเจอกันน้อยมาก แต่ระยะทางไม่กี่ร้อยกิโลเมตรไม่สามารถกั้นความรักเราได้เลย กลับคิดถึงและรักกันมากขึ้นทุกครั้ง

สถานที่ที่เราพบกันครั้งแรกก็คือสนามบินและทุกครั้งที่พบกันที่สนามบินจะเห็นรอยยิ้มปนขำเอ็นดูจากเขาเสมอ แม้ว่าด้วยงานเราจะเจอกันช่วงที่ฉันว่างจากการประชุมมีเวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง เขาเจียดเวลาให้ฉันเสมอ ไม่มารับก็คอยมาส่ง เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา บอกรักฉันทุกวัน โทรศัพท์คุยทุกวัน

เขาทำได้ดีเสมอต้นเสมอปลาย จนฉันใจอ่อน จากที่เคยเล่นตัว เป็นตัวของตัวเองสูง หยิ่ง ฉันกลับบอกรักเขาทุกวันทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจความรู้สึกเขา

เขาคงงงและอมยิ้มทุกครั้งที่ฉันบอกรัก

กรุงเทพฯ ไม่เคยอยู่ในสมองฉันที่คิดอยากอยู่ ฉันเกลียดความวุ่นวาย และรักในงานที่ทำ เขาก็เช่นกัน คนเรารักกันนานๆย่อมวางแผนที่จะแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน ความรักย่อมมีปัญหาถกเถียงกันบ้าง เขามักเรียกฉัน เด็กบ้านนอก ด้วยคำพูดที่เอ็นดู แต่จะต่อท้ายด้วยคำว่า ที่รักเสมอ ด้วยความที่เรารักงานและไม่ยอมทิ้งความฝันของกันและกัน จึงมีใยบางๆมากั้นความรักทุกครั้ง

ความรู้รักเราสองคนไม่พอรึไงน่ะ จึงไม่เคยมีใครยอมใครในเรื่องนี้ การที่คนสองคนอยากใช้ชีวิตร่วมกันเป็นสิ่งดี แต่ถ้าต้องให้ทิ้งความฝันไปอยู่ในสถานที่ไม่ชอบ ฉันไม่ทำ เขาเคยบอกว่า คุณมีผม จะกลัวอะไร ความรักที่ผมมีให้ไม่เพียงพอกระนั้นเหรอ

งานของเราเริ่มเยอะขึ้นเวลาเจอกันก็น้อยลงแต่เค้ายังโทรคุยทุกวัน วันพิเศษเขายังคงส่งของมาให้ฉันเสมอต้นเสมอปลายเสมอ เขาต้องการสร้างครอบครัว

แต่ฉันยังไม่พร้อม ฉันไม่เคยคิดว่า เราจะต้องจากกันทั้งที่รักกัน การพลัดพราก การสูญเสีย ช่างโหดร้าย ความรักมีมากแค่ไหนแต่ไม่สามารถเรียกอะไรกลับคืนมาได้  

คงจะเหลือเพียงลมหายใจของฉันคนเดียวที่ต้องประคับประคองต่อไปทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดทรมาน ภายในใจฉัน ไม่เคยที่จะหยุดคิดถึงเขาแม้สักเสี้ยววินาที

เขายังอยู่กับฉันเสมอ ฉันรับรู้และสัมผัสมันได้ และทุกครั้งที่ฉันอยู่สนามบิน 

มองไปที่เก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับผู้โดยสารที่มานั่งรอ ฉันมักเเห็นภาพเงาและรอยยิ้มของเขาทุกครั้ง ที่ที่เราสองคนพบกันฉันคิดเสมอ เราสองคนห่างกันแค่....ลมหายใจเดียว....