วันนี้ไปอบรมเรื่อง Blog มาและนั่งคิดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันว่าตัวเองจะเขียนเรื่องอะไรดีที่เป็นตัวเองมากที่สุดแต่ก้ยังคิดไม่ออกหรอกค่ะ แต่ขอแจมเรื่องนี้ก็แล้วกันเพราะตนเองเป็นคนนึงที่มีคนใกล้ชิดและความรู้สึกเหมือนกับเจ้าของเรื่อง
คนสองคนอยู่ด้วยกันต้องปรับตัวแต่อย่าปรับจนไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะความไม่เป็นตัวของตัวเองมันไม่ยั่งยืนเท่ากับตัวตนของเราแท้ๆ แต่หากเราคิดว่าเรารักที่จะอยู่ด้วยกันแล้วเรื่องไหนที่เราคิดว่ามันไม่หนักหนาสาหัสมากเราก็พยายามก็ได้พยายามทำให้เขาเห็นและโน้มน้าวเขาเพื่อที่จะให้เข้ากับเราได้มากที่สุดแต่เราก็ต้องคิดด้วยว่าสิ่งที่เราทำ้นั้นมันดี มันถูกต้องหรือไม่ ตัวเองคิดว่าหากเวลาคิดจะรักใครซักคนเราก็ต้องทำได้เพื่อคนที่เรารักอยู่แล้ว จงทำหากทำแล้วเราสบายใจและคนที่เรารักมีความสุข
ลึกๆ..ของความเป็น "มนุษย์"
มนุษย์...ต้องการการยอมรับ...สิ่งซึ่งเป็น...ธรรมชาติ
ยอมรับ...และมักวิ่งหาการยอมรับ...จากคนอื่น
มนุษย์...มีน้อยคนที่พุ่งเป้า...มาสู่..การยอมรับตนเอง
การยอมรับตนเอง...อย่างถ่องแท้...หายาก
เพราะมักถูกบดบัง...ด้วยอัตตา...
หาก.."มนุษย์"..เรานั้น..ยอมรับ
"ตน"...ได้
ปัญหา..ทุกอย่างจะเบาบาง..ที่มันอัดแน่น..เป็น
"ความทุกข์"
...
สุดท้าย...ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง...จะกลับมา
เคยเป็นเช่นนั้น เป็นคนที่อดทนต่อทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก แต่นานวันเข้า ความอดทนนั้นมีจำกัด และคิดในมุมกลับว่าเขารักเราบ้างหรือเปล่า ทำไมไม่ดูแล แคร์จิตใจเราเลย จนถึงวันนี้ คิดว่าพอแล้ว จะขอทำตามใจตัวเองบ้าง พบกันครึ่งทางก็แล้วกัน บางทีอาจจะมีความสุขที่เป็นอยู่เวลานี้ก็ได้
Thank you for your beautiful and meaningful poem krab khun Narat Kong....
I am greeting you from Perth, Western Australia.
Feel free to visit my weblog at http://gotoknow.org/blog/otpop