แต่ละคน เติบโตมาจากที่แตกต่าง
ยิ่งมาอยู่ใกล้กันมาก....ก็ยิ่งทำให้เห็นความแตกต่างกัน
ของคนสองคน
...........
อาจมีหลายครั้งที่เรารู้สึกขัดใจ ที่อีกคน ทำอย่างนั้น อย่างนี้
หรือ พูดจาอะไรที่เราไม่ค่อยพอใจ
แต่ด้วยความรักที่มีอยู่ และ หวาดกล้วว่า
หากพูด หรือ ทำอะไรออกไปแล้วจะเกิดการกระทบกระทั่ง
หรือทำให้เสียความรู้สึกกันไปเปล่า ๆ
..........
จึงเก็บความอึดอัดใจไว้คนเดียวดีกว่า
จนเผลอลืมไปว่า ความรู้สึกที่ไม่ได้รับการผ่อนคลายนั้น
จะถูกทักถม สะสมไว้ให้สูงขึ้น เป็นความขุ่นเคือง
ในอารมณ์.....อยู่เสมอ
........
และอาจถึงจุดที่ ไม่อาจทนได้ในสักวัน
การคบหากับใครสักคนอย่างจริงจังนั้น
เราต้องไม่ลืมว่า
คนๆ นั้น คือคนที่เราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน....ตลอดไป
อย่าให้ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอดทนขนาดนั้นเลย...ดีไหม..
กล้าที่จะพูดใน แง่ดี ใน แง่เสีย
เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้รับรู้ และ ปรับตัวเข้าหากัน
.......
เพื่อถนอมรักไว้ให้อยู่ด้วยกัน นานๆ
เพราะไม่มีประโยชน์อะไรเลย.. หากจะ
เก็บความรู้สึก เพื่อที่จะรักกันให้มาก ๆ ในวันนี้
.........
แต่....ไม่เคยยอมรับอะไรกันได้
และ....ให้ความรักน้อยลงในวันต่อไป
อย่าปล่อยให้ความขุ่นเคื่องใจเล็ก ๆ
กลายเป็นเรื่องใหญ่
........
กล้าที่จะพูดคุยกันให้เข้าใจ
และให้ทุกความคลางแคลงใจจบลง...ที่ตรงนั้น...
ความรัก
เป็นเรื่องใหญ่ เกินกว่าที่จะถูกบั่นทอน
ด้วยเรื่อง เล็ก ๆ น้อย ๆ
...แค่เพียงเพราะ คนสองคน ไม่ได้คุยกัน...
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ไอ้แผน..แดนสยาม ใน บอกว่าทำไม่ได้ หรือลืมบอก ว่าไม่ได้ทำ...
วันนี้ไปอบรมเรื่อง Blog มาและนั่งคิดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันว่าตัวเองจะเขียนเรื่องอะไรดีที่เป็นตัวเองมากที่สุดแต่ก้ยังคิดไม่ออกหรอกค่ะ แต่ขอแจมเรื่องนี้ก็แล้วกันเพราะตนเองเป็นคนนึงที่มีคนใกล้ชิดและความรู้สึกเหมือนกับเจ้าของเรื่อง
คนสองคนอยู่ด้วยกันต้องปรับตัวแต่อย่าปรับจนไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะความไม่เป็นตัวของตัวเองมันไม่ยั่งยืนเท่ากับตัวตนของเราแท้ๆ แต่หากเราคิดว่าเรารักที่จะอยู่ด้วยกันแล้วเรื่องไหนที่เราคิดว่ามันไม่หนักหนาสาหัสมากเราก็พยายามก็ได้พยายามทำให้เขาเห็นและโน้มน้าวเขาเพื่อที่จะให้เข้ากับเราได้มากที่สุดแต่เราก็ต้องคิดด้วยว่าสิ่งที่เราทำ้นั้นมันดี มันถูกต้องหรือไม่ ตัวเองคิดว่าหากเวลาคิดจะรักใครซักคนเราก็ต้องทำได้เพื่อคนที่เรารักอยู่แล้ว จงทำหากทำแล้วเราสบายใจและคนที่เรารักมีความสุข