วันนี้ไปอบรมเรื่อง Blog มาและนั่งคิดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันว่าตัวเองจะเขียนเรื่องอะไรดีที่เป็นตัวเองมากที่สุดแต่ก้ยังคิดไม่ออกหรอกค่ะ แต่ขอแจมเรื่องนี้ก็แล้วกันเพราะตนเองเป็นคนนึงที่มีคนใกล้ชิดและความรู้สึกเหมือนกับเจ้าของเรื่อง
คนสองคนอยู่ด้วยกันต้องปรับตัวแต่อย่าปรับจนไม่เป็นตัวของตัวเองเพราะความไม่เป็นตัวของตัวเองมันไม่ยั่งยืนเท่ากับตัวตนของเราแท้ๆ แต่หากเราคิดว่าเรารักที่จะอยู่ด้วยกันแล้วเรื่องไหนที่เราคิดว่ามันไม่หนักหนาสาหัสมากเราก็พยายามก็ได้พยายามทำให้เขาเห็นและโน้มน้าวเขาเพื่อที่จะให้เข้ากับเราได้มากที่สุดแต่เราก็ต้องคิดด้วยว่าสิ่งที่เราทำ้นั้นมันดี มันถูกต้องหรือไม่ ตัวเองคิดว่าหากเวลาคิดจะรักใครซักคนเราก็ต้องทำได้เพื่อคนที่เรารักอยู่แล้ว จงทำหากทำแล้วเราสบายใจและคนที่เรารักมีความสุข
ลึกๆ..ของความเป็น "มนุษย์"
มนุษย์...ต้องการการยอมรับ...สิ่งซึ่งเป็น...ธรรมชาติ
ยอมรับ...และมักวิ่งหาการยอมรับ...จากคนอื่น
มนุษย์...มีน้อยคนที่พุ่งเป้า...มาสู่..การยอมรับตนเอง
การยอมรับตนเอง...อย่างถ่องแท้...หายาก
เพราะมักถูกบดบัง...ด้วยอัตตา...
หาก.."มนุษย์"..เรานั้น..ยอมรับ
"ตน"...ได้
ปัญหา..ทุกอย่างจะเบาบาง..ที่มันอัดแน่น..เป็น
"ความทุกข์"
...
สุดท้าย...ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง...จะกลับมา
Thank you for your beautiful and meaningful poem krab khun Narat Kong....
I am greeting you from Perth, Western Australia.
Feel free to visit my weblog at http://gotoknow.org/blog/otpop