หมอบ้านนอกไปนอก(46): พักกายพักใจ
ผมเหมือนนกเป็ดน้ำที่หนีหนาวมาจากทางตอนเหนือของจีนมาอยู่ที่ทุ่งแม่ระวิงที่หมู่บ้านป่ากุมเกาะ อำเภอสวรรคโลก ผมหนีหนาวจากเบลเยียมมาหาเย็นที่เมืองไทย อากาศเมืองไทยเริ่มเย็นลง แต่ต่างจากเบลเยียมตรงที่ของเขาอากาศหนาวเย็นสม่ำเสมอไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงมากนัก ส่วนของไทยเรามีทั้งหนาวเช้าและร้อนบ่าย ชีวิตในรอบสัปดาห์ที่ 17 ของหลักสูตรของผมจึงเป็นช่วงที่เรียกได้ว่าช่วงพักผ่อน ไม่มีภารกิจหน้าที่การงานเนื่องจากเป็นช่วงลาไปเรียน ไม่มีอำนาจหน้าที่ในโรงพยาบาลและในสาธารณสุขจังหวัด นับว่าเป็นช่วงที่ปลอดโปร่งโล่งสบายที่สุดในรอบสิบห้าปีที่ทำงานมา บทบาทหน้าที่หลักตอนนี้คือพ่อของลูกที่คอยรับส่งลูกๆไปโรงเรียนที่อยู่ติดกับโรงพยาบาลบ้านตาก ตอนกลางคืนก็อ่านหนังสือให้ลูกฟังแล้วก็นอนหลับไปพร้อมๆกับลูกๆ ตอนเช้าก็ปลุกลูกๆ ให้อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนแล้วก็ไปรับกลับตอนเลิกเรียน เป็นภารกิจธรรมดาอันยิ่งใหญ่ที่ผมละเลยไปหลายเดือน
วันที่ 26 ธันวาคม 2550 ตื่นเช้าแบบสบายๆ พาลูกไปส่งโรงเรียน กลางวันไปทานข้าวกับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลบ้านตากที่เคยไปเป็นวิทยากรการจัดการความรู้ด้วยกันนำทีมโดยพี่ตุ๊ก ป้อม ปิ ปู น้อย เอ้ พี่ออด มีน้องดลและน้องสรรไปสมทบด้วย ช่วงบ่ายแวะไปรับลูกแล้วเลยไปที่สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดตาก ทักทายเจ้าหน้าที่ แล้วก็กลับบ้านพัก ทานอาหารเย็นที่บ้าน
วันที่ 27 ธันวาคม 2550 ตื่นเช้าไปส่งลูก แล้วไปร่วมแข่งกีฬาสาธารณสุขฝั่งตะวันออก (sportday) ที่เขื่อนภูมิพล อำเภอสามเงาได้ร่วมแข่งบาสเก็ตบอลกับทีมบ้านตาก แต่ลงได้สัก 5 นาทีก็ขอออกมาพัก และลงแข่งวอลเลย์บอลกับทีมอำเภอเมืองสองเซ็ต ยังพอโดดตบลูกได้บ้าง ตอนบ่ายสามรีบกลับมารับลูกจากโรงเรียนแล้วพาแม่กับลูกๆไปดูกีฬาและได้ลงแข่งฟุตบอลกับทีมอำเภอเมือง ต่อด้วยงานเลี้ยงตอนค่ำ (sport night) ผมเป็นประธานกล่าวเปิดงานแทนนายแพทย์ สสจ.ตาก บรรยากาศในงานเป็นแบบกันเอง สบายๆ สนุกสนานด้วยการแสดงเปิดงานของทีมอำเภอสามเงา เจ้าภาพสักสามทุ่มก็ขอตัวกลับบ้านพัก
วันที่ 28 ธันวาคม 2550 ตื่นเช้าไปส่งลูก แล้วนำพวงมาลัยและพานพุ่มไปสักการะพระบรมรูปสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชที่บรรดาลูกศิษย์ของหลวงปู่ตรงได้ร่วมกันจัดสร้างเพื่อมาประดิษฐานที่โรงพยาบาลบ้านตาก ทุกวันที่ 28 ธันวาคมของทุกปี ทางจังหวัดตากจะจัดให้มีพิธีบวงสรวงเนื่องในวันคล้ายวันประสูติของพระองค์ที่ศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชที่อำเภอเมืองตาก พร้อมมีงานสมโภชเรียกว่างานตากสินมหาราชานุสรณ์ในงานมีการแสดงแสงสีเสียงพระราชประวัติเพื่อเทิดพระเกียรติมหาราชผู้กอบกู้เอกราชชนชาติไทยจากพม่าเมื่อปี 2310 ตอนกลางวันไปกินก๋วยเตี๋ยวไทยที่ร้านป๋อง เจ้าประจำที่คุ้นเคยกัน เป็นร้านริมน้ำปิงกับแม่ ภรรยา ปู ป้อม ตอนบ่ายสามไปรับลูกที่โรงเรียน ตอนค่ำพาลูกไปเที่ยวงานตากสินฯ เดินดูของที่วางขาย ซื้อของเล่นให้เด็กๆ ซื้อขนมแล้วแวะกินขนมจีนในงาน อยู่ไม่ดึกก็กลับบ้าน น้องขลุ่ยบอกพ่อว่าให้รีบกลับบ้าน อยู่ดึกเดี๋ยววัยรุ่นเมา ตีกัน กลับก่อนดีกว่า
วันที่ 29 ธันวาคม 2550 ตื่นเช้าแบบสบายๆ พาครอบครัวไปบ้านภรรยาที่ลำปาง ช่วงบ่ายๆ พอลูกไปบิ๊กซี เล่นของเล่น เดินซื้อของแล้วกลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านภรรยา เด็กๆได้อยู่กับตายาย น้องแคนนอนกับตาคุยกันจนดึก ส่วนขิมกับขลุ่ยนอนกับพ่อแม่ เด็กๆจะอ้อนตากับยายมากเหมือนกัน
วันที่ 30 ธันวาคม เช้าไปส่งภรรยาไปหาซื้อของที่ระลึกเพื่อให้ผมเอาไปฝากเพื่อนๆที่เบลเยียม ผมนำรถยนต์ไปตรวจเช็ค รถเรามีชื่อว่า “มอมแมม” ซื้อมา 13 ปีแล้ว เป็นรถกระบะหลังคาแคปนิสสันบิ๊กเอ็ม ทุกคนในครอบครัวผูกพันกับเจ้ามอมแมมมาก ทานอาหารกลางวันกับตายายเสร็จแล้ว ก็ขับรถกลับบ้านตาก พอห้าโมงเย็นก็เดินทางไปบ้านแม่ที่สวรรคโลก แวะทานอาหารที่ตลาดสวรรคโลก ไปหายายผมกับญาติๆเพื่อสวัสดีปีใหม่
วันที่ 31 ธันวาคม ตื่นเช้าทานข้าวแล้วพาลูกๆไปที่สวนที่ปลูกไว้ที่ทุ่งแม่ระวิง พุทราต้นเล็กๆออกลูกเต็มต้น น้องขิมเก็บลูกพุทรากลับมาบ้าน อากาศในสวนสดชื่นมาก แม้ต้นไม้ยังไม่โตมากก็ตาม เราฝันกันไว้ว่าจะมีบ้านหลังเล็กๆในสวนแห่งนี้ ตอนสิบโมงครึ่งไปที่โรงเรียนสวรรค์อนันต์วิทยาไปร่วมงานทำบุญโรงเรียน ได้พบกับอาจารย์หลายท่านที่เกษียณไปแล้ว อาจารย์ฉลวย บุญครอบ อดีตผู้อำนวยการโรงเรียนสมัยผมอยู่ชั้น ม. 1-2 ไปเป็นประธานในงาน มีรุ่นพี่คือรุ่นน้าสำราญ สีแก้วและพี่สมชาย เดือนเพ็ญ เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงาน อาจารย์ฉลวยเป็นผู้อำนวยการที่เป็นที่รักนับถือของครูอาจารย์ในโรงเรียนมาก ภรรยาของอาจารย์คืออาจารย์วัลภาก็เป็นผู้ใหญ่ที่น่ารัก ใจดี ลูกชายของอาจารย์เป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับผมสมัยชั้นมอสองชื่อมดหรือวราห์ บุญครอบ ตอนนี้อาจารย์ฉลวย เป็นประธานชมรมผู้สูงอายุจังหวัดตากและเป็นผู้ทรงคุณวุฒิในคณะกรรมการหลายๆชุด
โรงเรียนสวรรค์อนันต์วิทยาตั้งมา 113 ปีแล้ว ตั้งแต่ พ.ศ. 2438 ผมเข้าเรียนปี 2524 ถือเป็นรุ่นที่ 87 ผมพาภรรยาและลูกๆไปด้วย ผมต้องการให้ลูกได้ไปกราบสวัสดีอาจารย์ที่เคยสอนผมมาสมัยมัธยม ให้ลูกได้รู้จักกับผู้ที่มีพระคุณกับผม ลูกๆเรียกอาจารย์ของผมว่าคุณปู่คุณย่า อาจารย์เกษียณไปหลายท่านแล้ว อีกหลายท่านก็ใกล้เกษียณแล้ว อาจารย์จำลูกศิษย์ได้เกือบทุกรุ่น ในขณะที่ผมเองยังจำเพื่อนสมัยเรียนได้ไม่หมด ความผูกพันของครูที่มีต่อลูกศิษย์จึงมีมากเกินบรรยาย ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งเมื่อได้มาอยู่ใกล้อาจารย์ที่เคยอบรมสั่งสอนมา มสังเกตเห็นได้ว่าอาจารย์ก็มีความยินดีที่ได้เจอลูกศิษย์ ได้พบกับอาจารย์พยนต์ แก่นทอง ที่เรียกลูกศิษย์ว่าลูกทุกคน ลูกสาวอาจารย์เป็นเพื่อนผมชื่อพุฒิพร พบกับอาจารย์อีกหลายท่านเช่นอาจารย์ฉะอ้อน อาจารย์เบญจา อาจารย์สมใจ อาจารย์ศรัณยา ได้เจออาจารย์ศิริจันทร์ ชูเชิดที่สอนภาษาอังกฤษผมสมัยเรียนชั้นมอสอง อาจารย์เคยดูลายมือให้ผมแล้วบอกว่าจะได้ไปเรียนต่างประเทศ ตอนนี้ก็ได้ไปเรียนจริงๆ แสดงว่าอาจารย์ทายแม่นมาก อาจเป็นไปได้ว่าคำทำนายของอาจารย์เป็นแรงบันดาลใจให้ผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวผลักดันให้ผมทำตามคำทำนายก็ได้
พี่สมชาย เดือนเพ็ญได้มาคุยกับผมว่าต้องการจัดกิจกรรมให้รุ่นพี่ศิษย์เก่าที่ประสบความสำเร็จได้มาพูดเล่าประสบการณ์ให้น้องๆชั้นมอหกที่จะจบการศึกษาฟังเป็นปัจฉิมกถาโดยอยากจัดให้เป็นประเพณีทุกปี และอยากให้ผมไปพูดเพราะเห็นรายชื่อว่าผมเคยเป็นวิทยากร แต่ผมบอกพี่สมชายว่าควรเชิญผู้ที่มีประสบการณ์ มีคุณวุฒิ วัยวุฒิเป็นที่ยอมรับในระดับชาติ ผมเองยังเด็กและประสบการณ์น้อยไม่เหมาะสม และถ้าจัดเป็นประจำทุกปีแล้วเชิญผู้ปกครองหรือครูอาจารย์มาฟังด้วยให้เป็นปาฐกถาเกียรติยศสำหรับหลวงปู่ (เจ้าคุณพระสวรรควรนายก อดีตเจ้าคณะจังหวัดสวรรคโลก) ที่เป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนและเป็นที่เคารพของครูและนักเรียน อาจตั้งเป็นปาฐกถาสวรรควรนายก ซึ่งพี่สมชายก็บอกว่าจะลองไปปรึกษาคนอื่นๆดูก่อน
หลังเสร็จงานทำบุญโรงเรียน ผมกลับไปที่บ้านแม่ ได้คุยกับยายส้มจีน (ผมเรียกยายว่าแม่ใหญ่ เรียกตาว่าพ่อใหญ่) ยายของผมที่อายุ 90 ปีแล้ว ความแข็งแรงลดลงไปตามวัย หลังงุ้ม เดินได้ช้า แต่สิ่งที่ยายยังไม่เปลี่ยนคือความรักที่มีให้หลานๆ ผมได้นอนหนุนตักยายนอนหลับอย่างสบายที่ใต้ถุนบ้าน ปกติผมไม่ได้หลับกลางวัน แต่ช่วงนี้มีปัญหาเรื่องปรับเวลาที่แตกต่างกันจากเบลเยียมมาเมืองไทย (Jet lag) ทำให้ง่วงช่วงบ่ายๆทุกวัน ประมาณ 5 โมงเย็นก็กลับบ้านพักที่บ้านตาก แวะทานอาหารเย็นในตลาดริมน้ำที่ตาก ไม่ได้ร่วมงานกลางคืนคืนสู่เหย้าศิษย์เก่าสวรรค์อนันต์วิทยา แต่ไปร่วมงานทำบุญในช่วงเช้าแทน
วันที่ 1 มกราคม 2551 ตื่นเช้าสบายๆหลังทานอาหารเช้าแล้วก็พาลูกๆไปไหว้พระพุทธรูปในโรงพยาบาลบ้านตากและไหว้ศาลพระภูมิที่ผมปฏิบัติมาทุกปีตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านตาก ทานก๋วยเตี๋ยวไทยมื้อกลางวันที่ร้านป๋องเจ้าประจำ ตอนบ่ายไปทำบุญไหว้พระที่วัดพระบรมธาตุ บ้านตาก รับพรจากพระครูพิทักษ์บรมธาตุ (ครูบาพาน) ท่านเจ้าคณะอำเภอบ้านตาก มื้อเย็นทานอาหารกับครอบครัวที่บ้านพัก
วันที่ 2 มกราคม 2551 หลังจากส่งลูกๆไปโรงเรียนแล้ว ผมเข้าไปร่วมทำบุญเลี้ยงพระที่สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดตาก มีการตักบาตรและถวายอาหาร จตุปัจจัยแด่ภิกษุสงฆ์ การอวยพรปีใหม่จากนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดตาก ตอนบ่ายกลับมาบ้านพักและขึ้นไปทักทายสวัสดีปีใหม่พี่ๆน้องๆที่โรงพยาบาลบ้านตาก ตอนเย็นแวะไปกราบสวัสดีพ่อเดชแม่พร้อม (พ่อแม่ของหมอเบิ๊ดหรือพิพัฒ เคลือบวัง กุมารแพทย์โรงพยาบาลแม่สอด) ที่ผมนับถือเสมือนพ่อแม่ของผม ลูกๆก็ชอบไปบ้านปู่เดชย่าพร้อม ทั้งสองท่านใจดี เด็กๆชอบไปเล่นในสวนผักและชอบไปดูเครื่องมือช่างของปู่เดช ได้คุยกันสักชั่วโมงหนึ่งก็กลับบ้านพัก ทานอาหารเย็นที่บ้าน
วันที่ 3 มกราคม 2551 ตื่นเช้าน้องขิมไม่ยอมลูกไปอาบน้ำต้องให้พ่ออุ้มไปส่งที่ห้องน้ำ น้องขลุ่ยก็เช่นกัน ผมดูแล้วลูกอยากอ้อนเรามากกว่า ส่วนน้องแคนดูแลตัวเองได้ดีแล้ว ขี่จักรยานไปกลับโรงเรียนเอง ส่งลูกไปโรงเรียนแล้ว ผมขึ้นไปบนโรงพยาบาลบ้านตาก ได้สวัสดีปีใหม่คณะกรรมการชมรมผู้สูงอายุอำเภอบ้านตากที่มาประชุมกัน เป็นคนรู้จักมักคุ้นกันทั้งนั้น ไปคุยกับพี่ตุ๊กและปิย์วรา ขอข้อมูลเพื่อเตรียมไว้เขียนงานวิจัยจากงานประจำ (R2R) ที่ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนหลายเรื่องเพิ่งทำได้แค่ 3 เรื่อง และได้คุยให้ฟังเรื่องวิจัยปฏิบัติการที่คนทำงานทุกคนสามารถเขียนได้จากงานประจำที่ทำ สามารถต่อยอดการจัดการความรู้ให้ครบวงจรของSECIด้วยการเปลี่ยนความรู้จากการปฏิบัติ (Practical based knowledge) ที่เป็น Tacit knowledgeไปสู่ความรู้ที่มีหลักฐานของความสำเร็จ (Evidence-based knowledge) แล้วสังเคราะห์ให้เกิดเป็นหลักการทฤษฎีใหม่ๆ (Theoretical-based knowledge) บันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร (Explicit knowledge) ที่ได้รับการยอมรับทางวิชาการมากขึ้นในวารสารวิชาการ (Journal) ดังนั้นในความคิดของผม การจัดการความรู้ (KM) ต้องต่อด้วยการพัฒนางานวิจัยจากงานประจำ (R2R) ในลักษณะของวิจัยปฏิบัติการ (Action research) ที่ใช้ทั้ง เชิงปริมาณ (Quantitative method) หรือเชิงคุณภาพ (Qualitative method) ที่จะช่วยหมุนเกลียวความรู้ (spiral knowledge) ให้สูงขึ้นเรื่อยๆ ลดความเบื่อหน่ายจากการพูดเรื่องซ้ำๆเดิมของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้รอบหลังๆไปได้
ช่วงพักเที่ยงทางทีมอาคารพระบรมธาตุได้จัดเลี้ยงอาหารกลางวันร่วมกันก็เป็นงานเลี้ยงเล็กๆที่สนุกๆ มีจับรางวัลปีใหม่กันด้วย ตอนบ่ายก็เลยอยู่นวดแผนไทยที่โรงพยาบาลต่อช่วยผ่อนคลายความปวดเมื่อยไปได้มาก งานแพทย์แผนไทยที่โรงพยาบาลบ้านตากเป็นที่ยอมรับกันมากในเรื่องบริการ มีพี่บุญคุ้ม อายุรเวทเป็นหัวหน้าทีม เป้นครูที่ได้ถ่ายทอดวิชานวดแผนไทยให้หมอนวดแผนไทยในจังหวัดตากหลายร้อยคน ทีมงานมีทวีพร (ท็อป)นิตยา (นิด)และส่ง (นิตยา) ทุกคนมีอัธยาศัยใจคอดีมาก เป็นที่ประทับใจของผู้มารับบริการ ท็อปมีความสามารถในการประชาสัมพันธ์ดีมาก พูดเก่ง ส่วนนิดก็ยิ้มง่าย พูดจาไพเราะ เป็นทีมวิทยากร 5 ส ส่วนส่งอาจไม่ค่อยพูดแต่ก็ยิ้มเก่ง การนวดที่ดีไม่ได้อยู่ที่ความเลิศหรูอลังการของห้องนวดแต่อยู่ที่จิตใจบริการและความรู้ความสามารถตามหลักวิชาที่ถูกต้องมากกว่า
วันที่ 4 มกราคม 2551 ตื่นตอนเช้า ปลุกน้องแคนไปอาบน้ำ น้องขิมไม่ยอมลุก พ่อต้องอุ้มลงไปอาบน้ำ น้องขลุ่ยก็ไม่ยอมลุก ต้องอุ้มไปเช่นกัน เด็กๆอ้อนพ่อกันใหญ่เลย เสร็จแล้วก็พาไปส่งโรงเรียน หลังจากนั้นก็ไปประชุมที่โรงเรียนอนุบาลรอดบำรุง ในฐานะคณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐานโรงเรียนและได้รับมอบหมายจากภรรยาให้ไปร่วมประชุมผู้ปกครองแทน หลังจากนั้นกลับมากินข้าวกลางวันร้านพี่ติ๋ม (แฟนพี่คำ แสนเปา คนขับรถฝีมือดี ความรับผิดชอบสูง) ในโรงพยาบาลบ้านตาก ไม่ได้กินมาม่าผัดขี้เมานานแล้ว ตอนบ่ายไปส่งธนาณัติลงทะเบียนเรียน มสธ.แล้วก็เลยไปทักทายสาธารณสุขอำเภอและเจ้าหน้าที่ มีประชุมเจ้าหน้าที่พอดี ได้เจอเจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมด ทางสาธารณสุขอำเภอบ้านตาก (พี่มนัส ต๊ะชมภู) ขอให้ช่วยเปิดประชุมและอวยพรเนื่องในวันปีใหม่ หลังจากนั้นก็กลับบ้านพักมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ เอนหลังนอนเล่น พอบ่ายสามโมงเย็นก็ไปรับน้องขิมกับน้องขลุ่ยที่โรงเรียน ส่วนน้องแคนมีเรียนต่ออีกหนึ่งชั่วโมงและขี่จักรยานกลับเอง ตอนเย็นไปจ่ายตลาดกับครอบครัวที่ตลาดร้อยโทล้วน เจอแม่ค้าหลายคนมาทักว่า คุณหมอเรียนจบกลับมาแล้วเหรอ ก็ทักทายกันอย่างรู้จักมักคุ้น
โรงเรียนอนุบาลรอดบำรุง เป็นโรงเรียนเก่าที่ตั้งมา 84 ปีแล้ว เดิมเป็นเหมือนโรงเรียนประถมศึกษาประจำอำเภอบ้านตาก แต่ตอนหลังมีนักเรียนน้อยลงกลายเป็นโรงเรียนขนาดกลาง อยู่ติดกับโรงพยาบาลบ้านตาก ผมตั้งใจตั้งแต่ลูกยังเล็กๆว่าจะให้ลูกเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้าน ไม่อยากให้ลูกต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งรถนักเรียนไปโรงเรียนในเมืองแล้วก็เลิกเรียนกว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบค่ำมืด โชคดีที่ภรรยาก็มีความคิดคล้ายๆกัน ตอนน้องแคนเล็กๆไม่ค่อยยอมไปศูนย์เด็กเล็กของโรงพยาบาลเพราะอยู่บ้านกับย่า ย่าตามใจและมีของเด็กเล่นเยอะกว่า ดูการ์ตูนได้สะดวกกว่า ผมต้องพาขับรถผ่านโรงเรียนอนุบาลรอดบำรุงบ่อยๆแล้วบอกเขาเสมอว่านี่เป็นโรงเรียนน้องแคน น้องแคนถูกปลูกฝังอยู่สองสามปีพอเข้าอนุบาลหนึ่งก็เลยไปโรงเรียนแต่โดยดี น้องขิมกับน้องขลุ่ยก็เช่นกัน แต่สองคนหลังนี้ยอมไปโรงเรียนศูนย์เด็กเล็กของโรงพยาบาลและไปโรงเรียนโดยไม่งอแง การเรียนใกล้บ้านทำให้ลูกตื่นสายได้ เดินทางไปโรงเรียนแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว เลิกเรียนสามโมงครึ่งก็ถึงบ้าน มีเวลาพักผ่อน มีเวลาเล่นมากกว่าเด็กๆที่ไปเรียนในเมือง ลูกๆเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลส่วนใหญ่ไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลตากหรือโรงเรียนมัธโนทัยในอำเภอเมืองตาก ผมไม่บังคับลูกเรื่องเรียน ไม่ให้เรียนพิเศษ แต่เน้นสอนลูกให้รู้จักอ่านหนังสือ สอนให้อ่านหนังสือเป็นแล้วทำให้ลูกเห็นว่าพ่อก็อ่านหนังสือตลอดเหมือนกัน การอ่านหนังสือไม่ใช่เป็นเรื่องเฉพาะของเด็กนักเรียนในการอ่านไปสอบเท่านั้น
ผมมีความคิดว่า การให้ลูกได้เรียนในหมู่บ้านที่เขาอยู่ ทำให้เขามีเพื่อนใกล้บ้านและได้เรียนรู้ชีวิตจริงที่เพื่อนๆไม่ได้มีแต่คนที่มีฐานะดีๆเท่านั้น แล้วค่อยไปเรียนมัธยมในตัวจังหวัด สมัยผมเป็นเด็ก ผมก็เรียนในหมู่บ้านแล้วเข้าไปเรียนที่ในตัวอำเภอคือที่โรงเรียนสวรรค์อนันต์วิทยา เกิดจากการรวมของโรงเรียนสวรรควิทยา โรงเรียนชายประจำจังหวัดและโรงเรียนอนันตนารี โรงเรียนหญิงประจำจังหวัดสวรรคโลก หลายท่านอาจจะงงๆว่ามีจังหวัดสวรรคโลกด้วยหรือ จังหวัดสวรรคโลกถูกยุบลงเป็นอำเภอสวรรคโลก จังหวัดสุโขทัยตั้งแต่วันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2482 ทำให้คนรุ่นใหม่ไม่ทราบความเป็นมาแล้ว สวรรคโลกเป็นจังหวัดตั้งแต่ พ.ศ. 2460 พอปี 2474 ในหลวงรัชกาลที่ 7 ได้ทรงดำริให้ยุบจังหวัดสุโขทัยลงเป็นอำเภอสุโขทัยธานี แล้วรวมพื้นที่อำเภอศรีสำโรง กงไกรลาศ คีรีมาศ บ้านด่านลานหอยเข้ากับจังหวัดสวรรคโลก เนื่องจากมีความสะดวกในการคมนาคมและสภาพภูมิทัศน์ของเมืองดีกว่า ส่วนตัวเมืองสุโขทัยอยู่ในที่ลุ่ม น้ำท่วมทุกฤดูฝน ต่อมานักการเมืองได้เสนอยุบเปลี่ยนไปเป็นจังหวัดสุโขทัยในปี พ.ศ. 2482
สวรรคโลก เป็นเมืองใหญ่มาแต่อดีต เคยมีเจ้าเมืองระดับพระยามาครอง เป็นศูนย์กลางการค้าพืชไร่ทั้งในอดีตและปัจจุบัน มีการคมนาคมที่สะดวกทั้งทางรถไฟ ทางรถยนต์และทางเครื่องบิน ที่สนามบินสุโขทัยตั้งอยู่ที่อำเภอสวรรคโลกเป็นสนามบินที่สวยงามท่ามกลางธรรมชาติ มีธนาคาร 8 ธนาคารเปิดให้บริการ มีเทศบาลเป็นเทศบาลเมืองมานานแล้ว มีพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติสวรรควรนายก รายละเอียดในเรื่องเหล่านี้หากท่านผู้อ่านสนใจสามารถอ่านได้ในหนังสือชื่อว่า “ไหว้หลวงปู่ ดูภาพเก่า เล่าความหลัง” ที่เขียนโดย สอรอสอกอ หรืออาจารย์สำราญ สีแก้ว ซึ่งเป็นน้าของผมเอง โดยมีบทความเล่าประวัติศาสตร์ของนักประวัติศาสตร์ที่มีใจและความรู้ในเรื่องสุโขทัยอย่างมากคือพี่สมชาย เดือนเพ็ญ ร่วมเขียนอยู่ด้วย เป็นหนังสือที่อ่านง่าย อ่านสนุก มีบทกลอนไพเราะประกอบด้วย อาจารย์สำราญหรือน้าราญ จบปริญญาตรีการศึกษาสาขาคณิตศาสตร์ โทภาษาอังกฤษ จบปริญญาโทด้านการบริหารการศึกษา แต่สามารถเขียนหนังสือ บทกลอนได้อย่างน่าทึ่งมาก เป็นความรู้ที่อยู่ในตัวคน (Tacit knowledge) ที่ได้แสดงออกมาเมื่อโอกาสอำนวย เราไม่ได้ต้องการรื้อฟื้นจังหวัดสวรรคโลกขึ้นมาใหม่ แต่ต้องการคงประวัติศาสตร์ไว้เพื่อให้ลูกหลานได้ศึกษาเรียนรู้และเข้าใจอดีต เห็นคุณค่าของอดีตที่ส่งผลต่อปัจจุบันและอนาคต ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ซ้ำทุกปีเพื่อดื่มด่ำกับความสุขความรุ่งเรืองของอดีต อดีตที่เป็นเสมือนรากของแต่ละคน
พิเชฐ บัญญัติ, บ้านพักโรงพยาบาลบ้านตาก, 5 มกราคม 2551, 10.00 น.
ความเห็น (7)
- สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณหมอพิเชฐ
- ดีใจที่ได้อ่านเรื่องราวของ รร. สอ. จังหวัดสวรรคโลก ทราบข่าว คณาจารย์ ที่ รร. ทุกท่าน ยังระลึกถึงทุกท่าน อาจารย์สมใจ อาจารย์เอนก ท่านเคยมาค้นคว้างานวิจัย ที่หอสมุด ม.นเรศวร ที่ น้า (ขอแทนตัวว่าน้า นะคะ) ทำงานที่นี่
- ดีใจที่ได้ทราบว่าคุณหมอมี น้าคืออาจารย์สำราญ สีแก้ว ซึ่ง น้าสุวรรณา เป็นเพื่อนเรียน ห้องเดียวกัน มา ที่ สอ. ค่ะ
- อาจารย์สำราญ สีแก้ว กับ อาจารย์ สมชาย เดือนเพ็ญ ศิษย์โปรด ศิษย์รัก ท่านอาจารย์เอนก มาก อาจารย์ท่านสอนภาษาไทย จึงซึมซับ บทกลอน จากท่าน
- ขอชมคุณหมอ เลี้ยงดูลูกๆๆ ได้ดีมากทีเดียวนะคะ ตั้ง 3 คน พร้อมๆๆกัน
- ดีใจได้อ่านเรื่องบ้านของตนเองค่ะ
- จะขอติดตามอ่านบันทึกคุณหมอ ต่อๆๆไปนะคะ
- และขออนุณาต นำบล็อก คุณหมอเข้าเพลนเน็ต นะคะ
สวัสดีครับคุณน้าสุวรรณา
ขอบคุณครับ ที่แวะมาเยี่ยมเยียน ทักทาย ร่วมแสดงความคิดเห็น และนำบล็อกเข้าแพลนเน็ตครับ
ถ้ามีโอกาสผมคงได้ไปขอค้นคว้าในห้องสมุด ม.นเรศวรบ้าง ก่อนไปเบลเยียมก็ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ม. นเรศวร บ้างโดยเป็นอาจารย์พิเศษของคณะแพทยศาสตร์ครับ
วันที่ไปที่โรงเรียน สอ. ได้เจออาจารย์เอนก ด้วย อาจารย์ยังคงคุยสนุก เหมือนเดิมครับ
แวะเข้าไปชมในบล็อกแล้ว ภาพถ่ายครอบครัวของน้าสุวรรณาน่ารักมากครับ
สวัสดีเจ้าค่ะ คุณน้าหมอ
รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ พักผ่อนบ้างเจ้าค่ะ คิคิ มาเที่ยวสุพรรณบ้างนะเจ้าค่ะ คิคิ....เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ
สวัสดีปีใหม่เด้อจ้าคุณน้าหมอ ------> น้องจิ ^_^
สวัสดีครับน้องจิ
น้าหมอมาถึงเบลเยียมเมื่อบ่ายนี้เอง ยังไม่มีเวลาไปเที่ยวสุพรรณ เอาไว้เรียนจบแล้วจะหาเวลาไปเที่ยวครับ ตอนนั้นน้องจิก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว ขอให้เลือกได้คณะที่ชอบนะ ส่งกำลังใจมาให้เช่นกันครับ
สวัสดีค่ะคุณหมอพิเชษฐ์
ที่จริงไม่ได้รู้จักกับคุณหมอเลยแต่ได้เข้ามาอ่านบันทึกโดยบังเอิญทำงานโรงพยาบาลแมสอดนี่เอง ชอบวิธีการเขียนมากๆขอชมว่าคุณหมอเป็นคนที่มีแนวคิดการเลี้ยงลูกที่ดีมากๆเลย ให้ลูกเรียนใกล้ๆบ้าน ปลูกฝังการรักการอ่านมากกว่าการส่งไปเรียนพิเศษ.อีกอย่างที่เพิ่งทราบคือเรื่องราวเกียวกับจังหวัดสวรรคโลกมีเพื่อนที่เรียนจบจากที่นั่นหลายคนแต่คงไม่มีใครเคยเล่าให้ฟังเรื่องนี้เลย ต้องขอบคุณคุณหมอมากๆเลยที่เอามาเล่าสู่กันฟัง สุดท้ายขอให้คุณหมอและครอบครัวมีความสุขมากๆนะคะ
ทำงานอยู่จังหวัดเดียวกันตั้งนาน ยังไม่รู้จักกันเลย ช่วงที่ผมมาอยู่ที่ สสจ.ตากนี่ไปที่แม่สอดบ่อย วันหลังถ้าได้เจอกันก็ทักทายกันด้วยนะครับ
ผมเป็นเพื่อนของหมอเบิ๊ด ตึกเด็กและหมอใหญ่ตึกออร์โธฯครับ
คนรุ่นใหม่คงไม่ค่อยรูเรื่องราวของจังหวัดสวรรคโลกแล้วครับ
รุ่นน้อง ส.อ.
อ่านเรื่องต่างๆของพี่หมอ ผมเป็นรุ่นน้องที่ ส.อ. ปีนึง จำได้ว่าหมอจะเดินเร็วมากเวลาไปใหนมาใหน ว่างจากเรียนก็เข้าห้องสมุด
พี่หมอเป็นตัวอย่างที่ดีมากๆๆๆที่ให้คนที่ปัจจุบันมีโอกาสมากๆได้ศึกษาพี่หมอเขียนหนังสือเลยนะผมจะตามผลงาน
แอบอ่านแต่อดใจไม่ไหวเลยอยากทักทาย