...ช่วยสงเคราะห์ซึ่งกันและกัน...เกี่ยวอะไรกับไม้ติ้ว
นับเป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ดิฉันยกเรื่องของวิถีแห่งเต๋ามาให้ทุกคนได้อ่านเพื่อชโลมใจท่าน ครั้งนี้ก็เหมือนที่ผ่านมากแต่เปลี่ยนเพียงหัวข้อเท่านั้น เรื่องที่จะให้อ่านมันเกิดจากการเดินทางกลับตรัง-หาดใหญ่ของดิฉันเอง ในทุกสัปดาห์ ระหว่างทางมักจะมีอุบัติเหตุบ่อยครั้ง แต่ไม่ใช่รถที่ดิฉันนั่งไปหรอกค่ะ เป็นรถส่วนบุคคลเป็นส่วนใหญ่ ....... เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มีรถคันนึงค่ะ ขับแซงผ่านรถตู้ที่ดิฉันนั่งไปอย่างรวดเร็ว ดิฉันก็นึกแปลกใจว่า เขาคงรีบมาก ขับความเร็วน่าจะ 120 Km/h ถือว่าเร็ว และอีกอย่างเป็นช่วงกลางคืนค่ะ หลังจากนั้นไม่เกิน 1 ชั่วโมง เห็นคนจอแจกันเยอะระหว่างทางที่ผ่าน คนขับรถตู้ชะลอความเร็ว เพื่อดูเหตุการณ์ ปรากฏว่า เกิดอุบัติเหตุของรถคันที่แซงหน้ารถตู้ไปนะค่ะ.......ขับชนกับรถมอเตอร์ไซด์ กระจกหน้ารถยนต์แตกยับเยิน มอเตอร์ไซด์กับรถยนต์อยู่กันคนละทาง ...... เห็นแล้วรู้สึกใจหาย คนขับรถตู้คงใจหายไม่น้อยเช่นกัน และแล้วเขาเองก็ลดความเร็วของรถ ขับอย่างมีสติมากขึ้นด้วยความไม่ประมาท ดิฉันก็ถึงบ้านที่ตรังอย่างปลอดภัยไปอีก 1วัน
มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่ดิฉันจะเอามาให้ท่านอ่านใช่มั้ยค่ะ ?..... กำลังจะบอกว่า เป็นอุทธาหรณ์ด้วยค่ะ ในหลายๆ เหตุการณ์ ดังนั้น เราลองมาอ่าน สิ่งที่เขาได้แปลมาให้พวกเราได้อ่านเพื่อสอนใจดีกว่า.......
ช่วยสงเคราะห์ซึ่งกันและกัน
นักเดินทางที่ดีไม่ทิ้งร่องรอย
นักพูดที่ดีไม่มีข้อผิดพลาด
นักคำนวณที่ดีไม่ต้องใช้ไม้ติ้ว
บานประตูที่ดีไม่ต้องใช้สลักใช้กลอน
แม้กระนั้นก็ไม่สามารถเปิดออก
เงื่อนปมที่ดีไม่ต้องใช้เชือกมาผูก
แม้กระนั้นก็ไม่สามารถแก้ออก
ดังนั้นปราชญ์จึงมีความดีในการช่วยเหลือผู้คน
ไม่มีใครเลยที่ถูกท่านปฏิเสธ
ท่านมีแต่ความดีในการบำรุงเลี้ยงสรรพสิ่ง
ไม่มีสรรพสิ่งใดเลยที่ถูกท่านปฏิเสธ
นี่จึงเรียกว่าท่านเป็นผู้รู้แจ้ง
ดังนั้นคนดีจึงเป็นครูของคนชั่ว
คนชั่วจึงเป็นอุทธาหรณ์ของคนดี
คนใดไม่เคารพนอบน้อมต่อผู้ที่เป็นครู
หรือคนใดไม่มีความรักต่อผู้ที่เป็นอุทธาหรณ์
ถึงแม้จะมีความรอบรู้สักเพียงใด
ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นผู้หลงทางผิด
นี่คือความจริงอันล้ำลึกยิ่ง
ขอให้โลกนี้มีแต่ความสงบสุข
ความเห็น (2)
ผมได้อ่านเรื่องราวของคุณสายใหมแล้วประทับใจมากและเรื่องราวต่างๆที่คุณเขียนขึ้นมาด้วย จากคนธรรมดาที่สามารถเลี้ยงครอบครัว ผมก็เช่นกันจากเด็กหนุ่มธรรมดาก้าวขึ้นสู่ผู้บริหาร
ผมให้ 1 บทกลอนเป็นกำลังใจนะครับ
เกิดเป็นคน จะยิ่งใหญ่ อย่าใจน้อย
อะไรนิด อะไรหน่อย หวาดผวา
หวาดสะดุ้ง แม้เพียง เสียงนกกา
วันข้างหน้า จะยิ่งใหญ่ อย่างไรกัน
ธรรมดา ไม้สูง ย่อมต้องลม
การทำงาน คนติชม อย่าเสียขวัญ
ฝันต้องเยี่ยม เทียมฟ้า กล้าประจัญ
มุ่งฝ่าฟัน ตั้งมั่น ฝันเป็นจริง
