รถไฟสายใต้ ตอนที่ 3 (จบ)
วันนี้ รู้สึกว่าตัวเองว่ากำลังบันทึกอะไรอยู่ คนที่ไม่มีประสบการณ์ร่วมอาจไม่สนุกไปด้วย หากประเด็นการประชุมที่คุณมะปรางเปรี้ยว list มาในบันทึก ว่าอาจต้องมีค่าใช้จ่ายในการ online เป็นจริงแล้วละก็ คงจะต้องเน้นสาระพอสมควร
รถไฟสายใต้เข้ากรุงเทพฯ ใช้เวลาข้ามคืน หากไกลถึงยะลาก็อาจเป็น หนึ่งวันหนึ่งคืน เรื่องราวชีวิตเกิดขึ้นมากมาย กลุ่มคนที่นั่งบนรถไฟชั้น 3 มีหลายประเภท หากเจอกลุ่มทหารเกณฑ์รับรองได้ (ดื่ม ร้องเพลง เฮฮาตลอด แต่ก็ยังสร้างสรรค์กว่านักเรียนนายร้อยที่นั่งร้องเพลงสถาบันอยู่บ้าง) หากเจออาซิ้มอาม่า (คนแก่) หรือเด็กเล็ก ก็จะปวดเศียรเวียนเกล้าพอสมควร (ต้องนั่งจ้องหน้า ดูพฤติกรรมกันไปตลอดทาง) แต่หากเป็น หนุ่ม ๆ สาว ๆ ค่อยยังชั่ว (ระวังอย่าหลับให้น้ำลายไหลก็แล้วกัน) ซึ่งบางคนอาจได้เพื่อนใหม่
ช่วงกลางคืน ใครอยากเข้าห้องน้ำน่าเห็นใจ เพราะต้องฝ่าด่าน 18 อรหันต์ ใครขี้เกรงใจก็ทนไป บางครั้งหน้าห้องน้ำในห้องยังมีคนโดยสารเลย “ได้ยินเสียง ทนไม่ไหวแล้ว แล้วก็พรวดพราดไปก็มี” เป็นปรากฏการณ์เกิดขึ้นทุกครั้งในช่วงเปิดเทอมและปิดเทอม
รถไฟจอดแต่ละสถานี (สถานีจังหวัดจะนานหน่อย) จะมีของมาขาย มากมาย ทั้ง ข้าวผัด กาแฟ ไข่เค็ม ฯลฯ เดินสลับกันไปมา โดยเฉพาะ คนขายโรตี กับ ขายลอตเตอรี่ แยกเสียงไม่ออกซักที ระหว่างหลับก็จะถูกปลุกด้วยเสียงเหล่านี้ หลายคนอมยิ้มกับเสียงประกาศที่เริ่มเหน่อของสถานีราชบุรี ถึงสะพานพระราม 6 ลั่นโครมคราม เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า กำลังเข้าสู่กรุงเทพ เมืองฟ้าอมร คนขายผ้าเย็นก็จะเดินมาตอนนี้ “ผ้าเย็นครับ เช็ดได้สารพัด เช็ดหน้า เช็ดตา เช็ดมือ เช็ดหัวล้าน “ พร้อม ๆ พร้อมกับเสียงตบถุงพลาสติก โป๊ะเป๊ะ
ฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นพร้อม ๆ กับตึกรามบ้านช่อง และผู้คน เริ่มตื่นตาตื่นใจ ใจหนึ่งผมนึกอยากกลับบ้าน (กลัวความเจริญ) เมื่อเห็นตึกปูนซิเมนต์ไทยบางซื่อตั้งตระหง่าน ผมคงนึกไม่ถึงว่าหลังจากวันนั้นอีก 8 ปี ผมเป็นนักวิชาการสิ่งแวดล้อมที่วิศวกรปูนซิเมนต์ไทยมารับ พาไปสำรวจ พาไปเลี้ยง เพื่อเขียนรายงานประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมให้บริษัทสามารถทำเหมืองหินปูน ยิบซั่ม ให้เขามีงานทำ มีคนงานเป็นร้อย ๆ คน ส่วนหนึ่งของความก้าวหน้าของเขาก็มาจากสมองและมือเรา เช่นเดียวกับเด็กบ้านนอกอีกหลายคนที่เคยทำมาแล้ว
ความเห็น (2)
- รถไฟสายนี้มี 3 ตอนเองเหรอคะอาจารย์ จบแล้ว! (นึกว่าจะได้อ่านถึงตอนที่ 6,7... ซะอีกค่ะ)
- เคยนั่งรถไฟแค่ 2 ครั้งค่ะ ก็เลยไม่มีประสบการณ์มาเล่าให้ฟังบ้าง
ครับผม ผมเคยไปหาดใหญ่โดยๆสารรถไฟฟรีเพื่อประชาชนไป สุดยอดแห่งความทรมานแต่เป็นประสบการณ์ที่ชีวิตนี้ลืมไม่ลงจริงๆเพราะได้เพื่อนใหม่เยอะไปหมดเลย ขอบคุณที่คนไทยภาคไหนๆก็ยังใจดีกันอยู่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันอยู่