ผู้ให้ย่อมเป็นผู้ได้รับ – ความเป็นเจ้าของที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ

ทรัพย์สินทางปัญญาเป็นปัญหาที่มีการกล่าวถึงกันอย่างกว้างขวางในปัจจุบัน เนื่องจากมีการแสวงหาผลประโยชน์ได้อย่างมหาศาลจากสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ทำไมผมต้องเขียนถึงเรื่องนี้นะหรือ?? เพราะว่า เมื่อผมได้ฟังเพลงเก่า หรือว่าเพลงที่ไม่มีใครได้ฟัง ผมคิดว่าหากผมได้เผยแพร่เพลงนั้น จะทำให้คนอื่น ๆ รู้ว่ามีเพลงที่เพราะ ๆ อยู่อีก แต่นั่นแหละ เพราะไอ้กฎหมาย หรือข้อกำหนดบ้า ๆ ของความเป็นเจ้าของ หรือ ทรัพย์สินทางปัญญา มันทำให้การกระทำอย่างที่คิดนั้นเป็นการกระทำความผิด และเป็นการละเมิด ใช่ มันคือ กำหนดความเป็นเจ้าของ ที่มีเพียงคนกลุ่มน้อยนิดเท่านั้นที่รู้ว่าคุณคือเจ้าของ และลดน้อยลง จนไม่มีใครรู้ว่าคุณคือเจ้าของอีกต่อไป

                ด้วยเหตุการณ์เดียวกันนี้ คนที่ต้องการเป็นเจ้าของ ในความเป็นจริง เพียงชั่วอายุของเจ้าของหรือเพียงชั่วระยะเวลากำหนดของกฎหมายเท่านั้น หาได้เป็นเจ้าของมันตลอดไปไม่ หรือมันอาจจะเป็นเพียง..

                คนที่อยากเป็นเจ้าของ ต้องไม่ถือเป็นเจ้าของ อาจจะไม่ยากที่จะอธิบายเท่าไรนักว่า หากเราถือว่าเราเป็นเจ้าของ เป็นการจำกัดสิทธิของการใช้งานจากคนอื่น ๆ ทำให้ไม่สามารถที่จะเผยแพร่ผลงานต่อไปได้ หรือบางคนต้องแอบลักลอบ โดยไม่ระบุที่มา เพราะไม่อยากระบุ ด้วยกลัวความผิด หรือด้วยเกลียดที่ไม่อยากกล่าวก็แล้วแต่ ทันทีสิทธิความเป็นเจ้าของหมดลง จะมีคนจำนวนไม่น้อยที่ถืองานนั้นเป็นของตัวเอง และก็...กลับเข้าสู่วังวนอีกที

                ลองมองในทางตรงกันข้าม หากผมมีความรู้ใหม่ ๆ แล้วผมให้ใครก็ได้นำไปใช้โดยไม่ต้องจ่ายค่าใด ๆ ทั้งนั้น คนเหล่านั้นก็ยินดี และเต็มใจที่จะกล่าวถึงความเป็นเจ้าของความรู้นั้น โดยผมไม่ต้องระบุหรือว่าเรียกร้องใด ๆ แม้ว่าจะไม่ได้รับผลตอบแทนอันทำให้ความเป็นอยู่ของชีวิตดีขึ้น แต่ความเป็นเจ้าของที่ผมไม่ได้บอกกล่าวกับใครนั้น จะเป็นของผมตลอดกาล อย่างน้อยก็ยาวนานกว่ากรณีแรก

                ผมอาจจะเป็นเป็นคนที่มองโลกสวยงามเกินไป เพราะมีไม่น้อยที่ถือเอาความรู้ที่ได้มาฟรี ๆ นั้นเป็นความรู้ของตัวเอง และหาผลประโยชน์ให้ตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เป็นสิ่งที่ไม่ควรจะทำ แต่มีบางคนทำ

                ผมยังคงมีคำถามตลอดเวลาที่ผมได้ฟังเพลงที่น้อยคนจะได้ฟังว่า “ศิลปินต้องการให้โลกจดจำเขาตลอดกาลหรือว่า แค่แสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวในช่วงที่มีชีวิตอยู่เท่านั้นเอง”