เกิบน้อย ผู้พิทักษ์(ความสะอาด) ....(เกิบ เป็นภาษาอีสาน แปลว่า ร้องเท้าแตะ)
อย่าหาว่าพูดคำไม่สุภาพเลย เพียงเพื่ออยากถ่ายทอดอารมณ์ แบบเข้าถึงความรู้สึก....ก็เท่านั้นเอง…..เมื่อไม่นานมานี้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเดินทางไปคุมสอบวัดผลระดับชาติของนักเรียนประถมแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่ถือว่าขนาดกลาง เป็นโรงเรียนอยู่อยู่ห่างไกลตัวจังหวัด(จ.เลย)พอสมควร ข้าพเจ้าไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นชีวิตประจำวันของนักเรียนประถมบ่อย(ข้าพเจ้าเป็นครูสอนโรงเรียนมัธยม) วันนั้นข้าพเจ้าไปแต่เช้าก่อนเคารพธงชาติ ข้าพเจ้าเห็นนักเรียนมาเต็มโรงเรียนทุกคนต่างช่วยกันเก็บใบไม้ที่ร่วงหล่นตามถนนหน้าอาคาร ใบไม่ที่ร่วงหรือจะสู้มือเล็กที่พากันทั้งกำ ทั้งหอบ บ้างก็ใส่ถุงพลาสติก บ้างก็ใส่ถังพลาสติกสำดำ โดยที่ไม่ต้องมีครูมาคอยจ้ำจี้จ้ำไช นั่นจึงเป็นภาพที่ประทับใจยิ่งนัก ข้าพเจ้าเดินเข้าไปดูใกล้และแอบถ่ายภาพเก็บไว้ และที่ทำให้ข้าพเจ้าทั้งนึกขำและนึกชื่นชมในขณะเดียวกันก็คือ เด็กชายคนหนึ่ง (หรืออาจหลายคน) กำลังถอดรองเท้าแตะของตัวเองใช้มือจับส้นร้องเท้าแล้วตะแคงกวาดใบไม้ไปกองก่อนเก็บลงถัง ข้าพเจ้ายอมรับว่าทึ่งจริงๆกับนวัตกรรมใหม่ชิ้นนี้ จริงๆ คิดได้ยังไง …หากโรงเรียนไหนอยากจะใช้ภูมิปัญญานี้บ้างก็ไม่ว่ากัน ทั้งประหยัดและยังช่วยรักษาความสะอาดอีกด้วย….ขอชื่นชม ขอชื่นชม …..
เด็กนักเรียนประถมก็น่ารักอย่างนี้แหละค่ะ หนูก็ไม่ค่อยได้สัมผัสกับเด็กประถมเท่าไหร่เพราะมีแต่สอนเด็กโต แต่พอได้พบได้เจอนิดหน่อยก็รู้สึกรักเด็กขึ้นมานะ เพราะเค้าไร้เดียงสา บริสุทธิ์นะ ซื่อๆดี นะคะ ก็ถ้าผู้ใหญ่สั่งให้ทำอะไรเค้าก็จะรับผิดชอบนะ ขอให้ผู้ใหญ่เป็นตัวอย่างดีดีให้กับเด็กๆให้มากๆนะคะ อยากเห็นลูกหลานเราเป็นคนดีเยอะๆค่ะ