บันทึกนี้เพื่อ พัชรี ม่วงไตรรัตน์(นามสกุลเดิม) หลังจากเว้นช่วงการบันทึกไปนานมากเพราะ ไม่มีอะไรจะเขียนหนึ่ง และไม่ว่างหนึ่ง แต่วันนี้ไม่เขียนไม่ได้ เพราะการไปประชุมเพื่อรับฟังเกณฑ์ประเมินสถานศึกษาพอเพียง ทำให้ได้กลับไปเยือนสถาบัน โรงเรียนศรียาภัย ได้พบเพื่อนรักสมัยเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายคนเก่งของห้องโดยไม่ได้นัดหมาย เพียงเห็นหลังของเพื่อนก็จำได้ บุคลิกเดิม นั่งแถวหน้าเช่นเดิม นั่งนิ่งเหมือนจะหลับแต่เก็บทุกเนื้อหาได้หมด นี่เลย พัชรี เพื่อนบอกว่า เข้ามาอ่านอะไรๆ ที่ห้องเรียนสีชมพูเสมอ โดยเฉพาะ การอ่านคือชีวิต ดีใจจังที่เพื่อนแวะมาเสมอๆ
ไม่มีความเห็น