อนุทิน 88321

...ปากมีเพียงรอยยิ้ม และดูเบิกบานจนเธอคุ้นเคย อาจจะดูเหมือนฉันนั้นไม่เคยคิดหรือโกรธเคืืองเรื่องใด อยากให้เธอมองฉันลึกไปกว่าคนอื่น ๆ เค้ามอง อาจไม่เคยเรียกร้อง เพราะไม่อยากทำให้ดูวุ่นวาย 

นึกไม่ออกเลยจริง ๆ ใช่มั้ยเธอ ว่าเวลาที่ฉันเสียใจ แล้วฉันจะเป็นอย่างไร เมื่อใครไม่แคร์สักคน นึกไม่ออกก็ดูเอาเองให้เข้าใจ นี่ยังไงมันคือน้ำตา เหมือน ๆ ที่ใครต่อใครระบายออกมา เมื่อเขาเสียใจเกินทน...แต่ฉันกล้ำกลืนฝืนทน

...ฟังเพลงนี้...ตอนอยู่บนลู่วิ่ง... มันก้อแค่ บางเสี้ยวของอารมณ์ บางมุมในตัวตนของฉัน..ก้อเท่านั้นเอง