อนุทิน 48031
ปภังกร
เขียนเมื่อรู้มากก็เรื่องมาก รู้เรื่องมากก็วุ่นวาย
ถ้าใครด่าเราแล้วเราไม่รู้เรื่องมันก็จบ
แต่ไอ้เรามันดันฉลาด "หูดี" เข้าใจตีความ ว่าเขาด่าเราอย่างโน้น เขานินทาเราอย่างนี้
พอรู้แล้วก็เอามาเจ็บช้ำน้ำใจ "นอนไม่หลับ..."
ถ้าช่วยได้ก็ช่วยไป เรื่องช่วยนั้นเรื่องหนึ่ง เรื่องปล่อยวางนั้นเรื่องหนึ่ง
เวลาจะเจริญเมตตาบารมี "ปัญญา" บารมีมันก็ต้องเอามาใช้ควบคู่กันด้วย
มีหน้าที่ช่วยก็ช่วยไป ช่วยเสร็จก็จบ
อย่าไปหวังว่าช่วยเขาแล้วเขาจะเห็นความดีของเรา
ไอ้ตัว "หวัง" เนี่ยแหละตัวทุกข์ แต่ตัว "ช่วย" นั้นไม่ทุกข์หรอก
หวังมากก็ผิดหวังมาก เมื่อมีหวังก็ต้องยอมรับ "ความทุกข์..."
ความเห็น (1)
ไม่กล้าช่วย แล้วก็ไม่หวัง