อนุทิน 43801

วันศุกร์ก่อนมีอาการไม่สบายตัวนิดหน่อยตอนกลางวัน แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก เจอฝนตอนเย็น กลายเป็นหวัด ไข้ไอจามไปได้เฉยเลย ถือโอกาสนอนยาวทั้งวันทั้งคืน

มาเอะใจตอนคืนวันอาทิตย์ว่าน่าจะเป็นไข้เลือดออก

แต่ก็พอจะรู้ว่า ถ้าดูแลตัวเองดี ก็ไม่น่ามีปัญหา ก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาล พยายามนอน แล้วก็นอน แต่ง่วงแค่ไหนก็พยายามลุกเข้าห้องน้ำ และดื่มน้ำชดเชยตลอด เพราะกลัวปัญหาเรื่องช็อคเพราะร่างกายขาดน้ำ

วันจันทร์ ตื่นขึ้นมาโทรไปลางาน แล้วนอนต่อจนเริ่มปวดหัว แต่ก็แข็งใจนอน (เชื่อที่โน๊ต-อุดม ร้องเพลงว่า "เธอต้องนอน ให้ร่างกายได้พักผ่อน") แต่สลับกับต้องลุกมาขับรถไปรับ-ส่งแม่และป้าไปตรวจที่โรงพยาบาล ระยะทางแค่ 1 กม แหละ แต่เป็นการขับที่น่าตื่นเต้นหวาดเสียวมาก เพราะช่วงนี้ ถนนในมหาวิทยาลัยทุกเส้น ต้องใช้คำว่า "คืบก็ถนน ศอกก็ถนน" แล้วตัวเองกำลังโทรมได้ที่ซะด้วย

วันนี้ไม่ไปทำงานอีกวัน เพราะรู้ว่าถ้าไปทำงานวันนี้ คนอื่นคงกรี๊ดสลบเสียงไออันแสนเสนาะมีจังหวะจะโคนของเรา (หยิ่งครับ ถือคติว่า ของดีไม่มียิกแจก)