อนุทิน 30740

วันนี้ไปร่วมกิจกรรมที่นักศึกษาจัดวันเด็กที่โรงเรียนโสต (นักเรียนหูหนวก) ดูเด็กโตหลอกเด็กเล็ก ก็สนุกดี แต่สงสัยนอนน้อยไปและวันนี้ตากแดดมากไป เพราะจัดเกมส์กลางแจ้งตลอด กลับมาตอนบ่ายก็ปวดหัวจี๊ดและง่วงมาก ได้งีบไปตื่นหนึ่งและกินยาลดไข้แล้วรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่

เด็กที่มีปัญหาเรื่องหู ภาษาร่างกายเป็นมากกว่าการขยับตัว แต่เป็นโลกใบหนึ่งที่ต่างออกไปจากคนที่ไม่มีอุปสรรคเรื่องหู สำหรับคนทั่วไป ภาษาแสลงคือการพูดคำที่แตกต่างไปจากปรกติ สำหรับเด็กกลุ่มนี้ ภาษาแสลงคือการขยับกายที่ต่างไปจากปรกติ

นักศึกษาที่ไปด้วย หัดประโยคง่าย ๆ ภาษามือจากน้อง ประเภท "พี่สวย", "อู๊วว์ หล่อจัง" (-_-!) แต่คงหัดไม่ตรง สำหรับคนหูหนวกที่เห็นภาษามืออันชวนเคอะเขินนี้ คงค่อนแคะในใจว่า "ฮาโรย สาวนี้...ทองแดงหรอยจังฮู้"