อนุทิน 28660

วรรคหนึ่งของความคิด l ความรัก ๑

เมื่อก่อนเหมือนรู้ว่าความรักนั้นคืออะไร เป็นตัวอวดรู้เรื่องความรัก ... แต่รักอย่างไรทำไมจึงได้ทุกข์ เมื่อได้ตื่นจึงได้รู้ว่า นั่นเป็นความโง่ทางอารมณ์ ทางความคิด รักที่ว่ารัก หาใช่เป็นรักไม่ หากแต่เป็นการยึดอยู่ในอารมณ์...แห่งอัตตาว่านี่คือ ตัว คือตน...เราต่างหาก

เมื่อตื่น..จึงได้เริ่มเรียนอย่างจริงจังในเรื่องความรัก เรียนรู้โดยไม่จำเป็นต้องมีตัวตนของใครเข้ามาเกี่ยวข้องให้ได้ทำร้ายกันและกันด้วยอารมณ์แห่งความมืดที่ทำให้ใจหลับ... การเรียนรู้ทำให้เติบโตมากขึ้น ทำให้เกิดรักได้อย่างแผ่ไพศาล ไม่มีขีดจำกัดของความรัก เป็นความรักที่ไม่อยากได้จากใครเลย แต่เป็นความรักที่อยากแบ่งปัน...สู่สรรพสิ่ง รักเบาเบา ที่ไม่บีบรัดและผลักดัน หากเป็นรักที่ละไมในอารมณ์และความรู้สึก ก่อเกิดเป็นพลังแห่งการให้และแบ่งปัน

เมื่อได้รักเฉกเช่นนี้แล้ว จะทำให้พลังแห่งความรักนี้แผ่ไพศาลมากยิ่งขึ้นในทุกขณะจิต ทำให้เราสามารถที่จะรักในสรรพสิ่งแวดล้อมต่อบุคคลและสิ่งต่างๆ ได้มากยิ่งกว่าการไหลซึมของหยดน้ำและสายธารไหลไปตามอณูต่างๆ ได้อย่างเป็นอิสระ...

-----------------------------------

Note: เพื่อบอกน้องสาวว่า... เมื่อเราได้รักใครแล้ว เราไม่แม้แต่ที่จะปรารถนาอยากจะได้รักของบุคคลที่เรารักตอบกลับมา และเราสามารถที่จะรักในบุคคลที่เขาคนนั้นรักด้วยได้... ช่างเป็นสิ่งที่วิเศษอย่างยิ่งที่ก่อเกิดในความรู้สึกของเรา