อนุทิน 25145

เช้าวันนี้...เข้ามาอ่านอนุทิน

ปรากฏความรู้สึกสงสารจับใจในเส้นทางแห่งการกระทำของผู้คน...ได้แต่วาง เพราะยากต่อการเยียวยา ได้ซึ้งใจในคำสอนแห่งพระพุทธองค์ได้มากขึ้นว่าทำไมพระองค์ถึงได้แยกบุคคลออกเป็นกลุ่ม...หากเป็นภาษาในปัจจุบัน ระดับการเรียนรู้ของผู้คนนั้นแตกต่างกัน ต่างภูมิต่างทุน...

มองเห็นสภาวะทุกข์ที่บีบคั้นอยู่ในจิตใจของบุคคลนั้นอย่างที่บุคคลนั้นไม่รู้ตัว...บอกกับตัวเองว่า "เป็นห่วงและเสียดาย" แต่นั่น ก็ขึ้นอยู่กับบุญบารมีเดิมของบุคคลนั้นด้วย น้อมใจลงอย่างให้อภัยต่อสภาวะที่บุคคลกระทำการเบียดเบียนผู้อื่นด้วยกาย วาจา และใจ... แล้วกลับมาที่สภาวะจิตของตนเอง และขออนุโมทนาสาธุต่อบุคคลที่พยายามอยากจะช่วยเหลือบุคคลนั้นได้ออกมาจากมิจฉาทิฐิ อย่างผู้ที่ได้ตื่นแล้ว...แต่อย่างไร เมื่อถึง ณ ขณะคงต้องวาง เพราะไม่มีใครจะช่วยใครได้เท่ากับบุคคลนั้นได้ลุกขึ้นมาช่วยตนเอง... ให้ออกจากกามราคะและสภาวะโมหะที่ครอบอยู่ในจิตใจตน...จนไม่สามารถปิดมิดได้ถึงอารมณ์แห่งโทสะที่ผ่านออกมาทางอักษร...

อนิจจา...