ใบไม้ผลิ แรกแย้ม กรุ่นอิงแก้ม ชื่นละมัย
รอยยิ้มสุข ยิ้มพริ้มใจ เรายิ้มได้ เพราะละตน
ยิ้มเปี่ยมสุข เพราะอ่อนน้อม ด้วยไม่ยอม ตามใจตน
มานะ ทิฏฐิ ที่ขื่นขม ปลิวด้วยลม แห่งรอยยิ้ม ที่พริมใจ
อันชีวิต มนุษย์นี้ แสนสั้นหนัก ควรรีบจัก รู้ปล่อยวาง ตัวตนเสีย
วางตนได้ จิตใจนี้ หายอ่อนเพลีย ย่อมไม่เสีย ชาติที่เกิด มาเป็นคน
ทิฏฐิ แลมานะ หมดที่จะ “อหังการณ์”
หากเรารู้และพบพาน แสงสว่างแห่ง “สัทธรรม…”