อนุทิน 170926

ใบไม้ผลิ แรกแย้ม กรุ่นอิงแก้ม ชื่นละมัย

รอยยิ้มสุข ยิ้มพริ้มใจ เรายิ้มได้ เพราะละตน

ยิ้มเปี่ยมสุข เพราะอ่อนน้อม ด้วยไม่ยอม ตามใจตน

มานะ ทิฏฐิ ที่ขื่นขม ปลิวด้วยลม แห่งรอยยิ้ม ที่พริมใจ

อันชีวิต มนุษย์นี้ แสนสั้นหนัก ควรรีบจัก รู้ปล่อยวาง ตัวตนเสีย

วางตนได้ จิตใจนี้ หายอ่อนเพลีย ย่อมไม่เสีย ชาติที่เกิด มาเป็นคน

ทิฏฐิ แลมานะ หมดที่จะ “อหังการณ์”

หากเรารู้และพบพาน แสงสว่างแห่ง “สัทธรรม…”