อนุทิน 168471

ฤดูกาลผลไม้ ปีนี้ เริ่มต้นด้วย มังคุด ทุเรียน แฝงนัยยะการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติไว้มากมาย คุณภาพผลไม้ ไม่ดีเหมือนปีก่อนๆ เพราะความแห้งแล้งในช่วงที่ผลไม้สร้างเนื้อ และมีฝนในช่วงที่ทำให้ผลไม้งง ผลผลิตที่ออกมา จึงหลากหลายคุณภาพ แล้วแต่ผู้บริโภคจะจับสลากได้ ญาติอาวุโสของผู้เขียน เปรียบเทียบว่า คงจะคล้ายสังขารคนแก่ ที่ปรับตัวไม่ค่อยทัน

จากการที่ผู้บริโภคต้องระมัดระวังเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะไม่สามารถหาได้จ่ายคล่อง เช่นอดีต ทำให้การค้าขาย แสดงเป็นเส้นกราฟขึ้นลง แบบคาดการณ์ล่วงหน้าไม่ได้

การกักตัว สำหรับครอบครัวผู้เขียน เป็นเรื่องปกติธรรมดา ที่เตรียมตัวมา เกือบ ๒ ปี ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในสวนธรรมชาติของบรรพบุรุษ การใช้เทคโนโลยีสื่อสารก็เป็นเรื่องปกติ เช่นกัน หน้ากากอนามัย และแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ ก็เป็นอุปกรณ์ประจำบ้าน เพราะ ต้องใช้ผ้าปิดจมูก สวมแว่นตา หมวก เมื่อต้องใช้บริการรถเมล์ในเมืองหลวง เนิ่นนานมาแล้ว เพื่อป้องกันมลพิษ การถือสันโดษอาจช่วยให้เราไม่ได้รับผลกระทบมากนัก จากการระบาดของโควิด-๑๙ แต่ก็ต้องหมั่นติดตามข่าวสาร

ผู้เขียนได้โอกาสใช้บริการขนส่งหลากประเภท เพื่อส่งอาหารให้ญาติผู้ใหญ่ที่อยู่บ้านคนเดียวที่ภูเก็ต บ้านที่ผู้เขียนเคยอาศัย เพื่อการศึกษาในวัยเด็กนั่นเอง เมื่อมีผลไม้จำนวนมาก ก็เผื่อแผ่ให้กับเจ้าหน้าที่ ที่ออกปฏิบัติงานตรวจคัดกรอง

ปีนี้มีผลไม้ที่ดูไร้ค่าสำหรับคนท้องถิ่น แต่คนใกล้ตัวผู้เขียนเป็นต่างถิ่น มองว่ามีค่า จึงเก็บไปแจกที่ตลาด กลายเป็นขาย ราคาถูก และมีคนที่สนใจซื้อจำนวนไม่น้อย เพราะอยากกิน หากินยาก ฝากผู้เฒ่าแก่ กลายเป็นสีสันไปอีกแบบ

…เราละทิ้งสวนโบราณ พืชผล ฯลฯ แม้แต่ถิ่นที่เกิด ภูมิหลัง โดยลืมไปว่า ตัวตนเรา มีที่มาอย่างไร? แล้วจะมีที่ไปอย่างไร??ต่อไป… เพลิดเพลินกับการหาเงินมากๆ… โควิด-๑๙บอกใบ้คำตอบบางอย่างหรือไม่?