อนุทิน 15990

เมื่อวานนั้นกิ่งก้านสาขาของฉันนั้นหักลง หักลงด้วยความหยิ่งผยองไม่ยอมน้อมเหมือนดั่งต้นข้าวที่เมื่อมีรวงก็ยอมอ่อนน้อมลงมาจรดดิน

วันนี้ฉันจึงต้องอยู่เพื่อ “รดน้ำให้ชีวิต”
ฉันจะไม่ยอมฉีดสารพิษ สารเคมีทั้งหลายเข้าทางใบและลำต้นอีกแล้ว

บุคคลทั้งหลายรดน้ำที่โคน แต่ต้นไม้นั้นย่อมให้ผลที่ปลาย
ฉันเองก็จะเพียร จะสู้ รดน้ำต้นนี้ที่โคน ที่ปลาย ด้วย “ศีล และสมาธิ”
เพียรรดน้ำทีละหยด ทีละแก้ว แล้ว “อดทน” เฝ้ารอวันที่ต้นไม้นี้นั้นมีรากแก้วนั้นคือ “สติ” ที่ไว้ใช้คุ้มครองรักษาเมื่อยามลมหรือภัยต่าง ๆ ซัดเข้ามา
ฉันจะเพียรตักน้ำทีละขัน ทีละแก้ว ถึงแม้จะอยู่ในบ่อที่ห่างไกล หรือในหุบเหวอันสุดลึก เพื่อมารดไว้ที่โคนไม้ต้นนี้

ฉันจะเพียรใช้สติป้องกันมิใช่ภัยต่าง ๆ นานา จากกิเลสและตัณหาที่จรเข้ามาแล้วจะพัดพาซึ่งดวงใจ
ฉันจะเพียรสู้ไม่หวั่นไหวต่อโลกธรรมทั้งหลายด้วยการบำรุงรักษารากแก้วคือสตินี้ไว้ให้ตั้งมั่น