อนุทิน 144157

ไม่ใช่เรื่องวันนี้ แล้วก็เมื่อหลายปีก่อน ... เปิดไฟสว่าง นั่งเอ๋อ ทำหน้าโง่ ปล่อยอากัปกิริยาไร้สาระ ไร้ยางอาย อย่างประณีตบรรจง คงเป็นเพราะความเบากายเบาใจต่อการไม่มีพันธะหน้าที่ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป การใช้ชีวิตอย่างไม่คิดถึงจุดหมายเป็นความเสี่ยงในบั้นปลายของชีวิตที่ครั้งหนึ่งต้องขอลิ้มลองซักระยะ เผื่อว่าในภายภาคหน้าจะได้กลับมารู้สึกเสียดายเวลาในจุดนี้กับเขาบ้าง แลเหลือบมองนาฬิกามันช่างตรงกับห้าทุ่มเสียนี่กระไร เราพลาดรายการเด็ดที่ทำให้เราเข็ด เพราะเคยเป็นต้นเหตุให้พลาดการประชุมสำคัญยามเช้าได้อย่างไร ความเข็ดขยาดถูกปลดล็อกจากพันธการไปตั้งแต่เมื่อวาน จะพาลก็แต่เวลาห้าทุ่มที่เป็นอุปสรรคต่อรายการดังกล่าว แผนคร่าวๆ ต้องปรับเข็มนาฬิกาถอยกลับมาสักชั่วโมง นั่นคือหนึ่ง เปิดช่องรายการอื่นที่เราไม่สนใจ นั่นคือสอง เพียงแต่เพ่งมองแต่สมองลองนึกถึงรายการที่ต้องการ นั่นคือสาม ข้อห้ามข้อมิควรเพลินกับอาหารหนักยามดึกสงัด มันช่างเป็นแรงงัดความดื้อได้ดียิ่งนัก ความลับของค่ำคืนนี้ อยู่ที่ใจ ความจริง สิ่งสมควร ความเป็นไป ปัจจัยแวดล้อม การยอมรับผิดชอบชั่วดี ไม่มีผลต่ออารมณ์ ความคิด จิตใจ สามสิ่งหลังเป็นเรื่องภายใน หลายสิ่งที่พูดไปก่อนเป็นเรื่องภายนอก เป็นอิสระต่อกัน เพียงเพราะมันมีความรู้ ก่อร่างสร้างเป็นจิตสำนึก ประดุจสะพานแข็งกล้าที่เชื่อมภายนอกและภายใน บดบังความเป็นอิสระภายในภายนอกในตัวคุณ หากคุณทำลายสะพานแห่งจิตสำนึกนี้อย่างสิ้นเชิง คุณจะเข้าใจความลับธรรมชาติตรงจุดนี้ สภาวะแห่งอิสระ ซึ่งอาจมาพร้อมกับความล้มเหลวทางสังคมตามสำนึกรู้ในตัวคุณ.