อนุทิน 136292

เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ นาฬิกาปลุกตอนตีสี่ บิดซ้ายบิดขวาก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำและแต่งตัวแล้วก็....ไปยืนประตูหน้าวิทยาลัย จริง ๆ การยืนรับนักศึกษาหน้าวิทยาลัยดูจะเป็นบทบาทแปลก ๆ ไปซักหน่อยเพราะเท่าที่เคยเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยมาหน้าที่นี้ไม่เคยต้องทำจวบจนมาทำงานที่วิทยาลัยแห่งนี้แหละก็เพิ่งรู้ว่าต้องมายืนหน้าประตู เข้าแถวเคารพธงชาติ และเช็คชื่อนักศึกษาที่มาเข้าแถวฟังการอบรมบรรยายหน้าแถว ส่วนตัวผมจริง ๆ ย้อนไปเมื่อเก้าปีที่แล้วที่ต้องเริ่มทำหน้าที่แบบนี้ ยอมรับว่าต่อต้านอยู่ไม่น้อย ผมไม่เห็นคุณค่าหรือความจำเป็นของการเข้าแถวเช็คชื่อ และฟังการอบรมจากใครต่อใครที่ไปยืนพูดหน้าแถว เพราะเอาเข้าจริงมันเป็นเวลาที่ไม่มีใครอยากฟังใคร คนพูดก็พูด คนเช็คชื่อก็เช็ค คนจะคุยก็คุย อย่างวันนี้ผมอยากฟังผ.อ.พูดว่าท่านพูดอะไร แต่คนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ผมต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ไปที่บุคลิกภาพของผู้กำลังพูดเสียจนฟังไม่ออกว่าที่จริงแล้วท่านพูดอะไร พูดก็พูด คือเวลาเราจะสื่อสารอะไรกะใครมันต้องพร้อม ทั้งผู้พูด สิ่งที่จะพูดและผู้ฟัง ถ้าคนพูดพูดสิ่งดีขนาดไหน คนฟังไม่อยากฟัง ไม่พร้อมฟังมันก็เสียเปล่า

ผมกำลังสงสัยกับการสอนหรือการเรียนรู้ที่เรากำลังทำหรือเป็นกันอยู่ในปัจจุบัน เพราะแท้ที่จริงเรากำลังเรียนกำลังสอนกันในภาวะที่ไม่พร้อมหรือเปล่า วันนี้ผมก็เลยค้นหา ครุ่นคิดว่าเอ่าแล้ววิธีการสอนที่ให้เกิดการเรียนรู้จริง ๆ แล้วเราจะทำกันอย่างไร