อนุทิน 133115

          นึกถึงสมัยตอนเป็นนักเรียนประถมศึกษาตอนต้น เวลาทางวัดในหมู่บ้านมีงานเทศกาลหรืองานประเพณีสำคัญ คุณครูจะพานักเรียนมาพัฒนาวัด และฟังเทศน์ สิ่งที่ประทับใจและอยู่ในความทรงจำเสมอคือ คำสอนของหลวงปู่ศรี ท่านบอกเด็กว่าใครอยากเรียนหนังสือเก่งจะต้องท่องคาถาและปฏิบัติให้ได้ "สุ จิ ปุ ริ"ในตอนแรกก็พากันท่องเพียงอย่างเดียวลืมนึกถึงการปฏิบัติ แล้วมักจะถามกันในหมู่เด็กๆว่าเมื่อไรเราจะเรียนเก่งท่องคาถาได้ คุณครูต้องอธิบายความหมายให้ฟังและแนะนำให้ปฏิบัติไม่ใช่เพียงท่องจำเท่านั้น นึกถึงตรงนี้และขำตัวเอง ก็เลยลองเขียนบทกลอน

เริ่มการฟัง(สุตะ)เป็นขั้นต้น

รู้คิดค้น (จินตะ) ให้แตกฉาน

รู้จักถาม (ปุจฉา) ช่วยในงาน

สิ่งต้องการ (ลิขิต) บันทึกไว้

           ( อร  วรรณดา ๑๑ ม.ค.๕๗)

["พี่หนาน"]

เยี่ยมครับคุณครู…เมื่อก่อนตอนเป็นพระได้ยินบ่อยๆ ว่า…จำขึ้นใจในวิชาดีกว่าจด จำไม่หมดจดไว้ดูเป็นครูสอน ทั้งจดจำนำวิชาให้ถาวร จะนั่งนอนจำจดให้หมดเอย…ขอบคุณครับ

[อร วรรณดา]

ขอบคุณ “พี่หนาน” ที่ให้กำลังใจและให้ข้อคิดเห็นค่ะ “…จำขึ้นใจในวิชาดีกว่าจด จำไม่หมดจดไว้ดูเป็นครูสอน ..”

[อร วรรณดา]

ขอขอบคุณ อาจารย์ Wasawat Deemarn คุณปริม ทัดบุปผา ผอ.ชยันต์ เพชรศรีจันทร์ และอาจารย์ prayat duangmala ที่ให้กำลังใจค่ะ

[อร วรรณดา]

ขอบคุณนะคะ อาจารย์ ดร.พจนา แย้มนัยนา อาจารย์กุหลาบ มัทนา และคุณครูมะเดื่อค่ะ