อนุทิน 126851

การทำสมาธินี้มันเป็นงานเบา เป็นงานนั่งอยู่เฉย ๆ แต่ว่ามันเป็นงานยากกว่างานทุกอย่าง ทำไปเรื่อย ๆ แหละ ลมเข้าออกหยาบกลางละเอียดเราก็ให้รู้ มันจะสงบหรือไม่สงบเราก็ทำไปเรื่อย ๆ เพราะนี้คือการฝึกคือการปฏิบัติเบื้องต้น

ปกติคนเราน่ะมีความอยาก มีความต้องการทำนิด ๆ หน่อย ๆ ก็อยากให้มันสงบ

การนั่งสมาธิก็คือเรามาละความอยากน่ะ เรามาละความเห็นแก่ตัว เราทำไปปฏิบัติไปเพื่อนเราเค้าก็พากันประพฤติปฏิบัติ หรือเค้าไม่ปฏิบัติก็ช่างหัวเค้า

การปฏิบัติใจให้ใจของเรามันเป็นสมาธินี้มันไม่เหมือนการเรียนหนังสือนะ อันนี้เป็นการฝึกจิตฝึกใจของเรา เพื่อให้ใจของเรามันสงบ

เราต้องฝึกอย่างนี้ไปหลาย ๆ วันน่ะจนกว่าจิตใจของเรามันจะสงบเข้าสมาธิได้เป็นสมาธิ

ทุก ๆ ท่านทุกคนน่ะพยายามดูตัวเองมองดูตัวเอง ดูความบกพร่องของตัวเองทางกายทางวาจาทางจิตใจของตัวเอง เพื่อจะได้พากันฝึกสมาธิกันอย่างเต็มที่

ทุก ๆ คนน่ะพยายามอย่าให้ใจมันส่งออกไปข้างนอกเหมือนเมื่อเรายังไม่ได้บวช  ไม่ได้มาอยู่วัดเราคิดไป “สารพัดคิด” น่ะ ทีนี้เรามาสมาทานไม่คิดเรื่องบ้านเรื่องโลกเรื่องสังคม จะมาทำใจระงับจะมาทำใจสงบ ดังพระบาลีตรัสว่า “นัตถิ สันติ ปรัง สุขัง สุขอันไหนก็สู้ความสงบไปไม่มี”