อนุทิน 126276

เรื่องการประพฤติปฏิบัติธรรมถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ของทุก ๆ คนไม่มีบุคคลผู้ใดผู้หนึ่งยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ ให้ทุกท่านทุกคนถือว่าเป็นเรื่องสำคัญนะในชีวิตประจำวันของพวกเรา  

การเจริญสติ การฝึกสมาธิ การเจริญปัญญาของเราน่ะมันดีพอมันต่อเนื่องที่จะทำให้ธรรมะของเราเจริญรุ่งเรืองงอกงามยิ่ง ๆ ขึ้นไปหรือไม่ ใจของเราสงบหรือว่าใจของเราน่ะส่งออกไปตั้งแต่ข้างนอกจนกลายเป็นพระฟุ้งซ่าน เณรฟุ้งซ่าน แม่ชีฟุ้งซ่าน อุบาสกอุบาสิกาฟุ้งซ่าน เป็นคนหัวใจแตกสลาย เป็นคนจิตใจแตกสลายไม่อยู่ในความสงบ

วิธีแก้น่ะ... พระพุทธเจ้าท่านก็สอนเราให้กลับมาหาตัวเอง ให้กลับมาหาข้อวัตรปฏิบัติ ไม่ให้คลุกคลีกับคนอื่นหรือหมู่คณะ ให้พยายามอยู่กับตัวเอง ฝึกสมาธิให้มาก สมาธิก็คือความสงบน่ะ สาเหตุที่ใจของเราจะสงบมันก็ต้องมีการนั่งสมาธิ เดินจงกรม ไม่คลุกคลีด้วยหมู่ด้วยคณะ

อย่าไปมองคนอื่นอย่าไปดูคนอื่นนะ ให้ดูกายวาจาใจตัวเอง...

คนเรียนหนังสือน่ะตั้งแต่อนุบาล ป.๑ เค้าไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เมื่อเรียนไม่หยุด ศึกษาไม่หยุด ชีวิตของบุคคลนั้นก็ย่อมรู้จักรู้แจ้งจนได้จบด๊อกเตอร์นะ การประพฤติการปฏิบัติของเราผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ก็ต้องทำความเข้าใจแล้วก็นำไปประพฤติปฏิบัติ เมื่อเราปฏิบัติไม่หยุด ภาวนาไม่หยุด ค้นคว้าทั้งเหตุทั้งผลและประพฤติปฏิบัติ เดินตามรอยของพระพุทธเจ้าที่แท้จริงน่ะ ทุกท่านทุกคนก็ย่อมเข้าถึงพระนิพพานด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้นไม่มีใครยกเว้น