อนุทิน 111338
ดอกราตรี
เขียนเมื่อเจ็บกว่าการไม่มีความหวัง... ก็คือการไม่ลืมความหลัง
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น...
เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน...
นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน....
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง... ก็คือการไม่ลืมความหลัง
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น...
เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน...
นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน....
ไม่มีความเห็น