อนุทิน 109762

ฝาห้องนั้นหนาเจ้าช่างหนาสักเพียงใด?

ฝาห้องนั้นหนาเจ้าช่างทำไมช่างกั้นความรักและความห่วงใยจากเราสู่แม่ได้

ฝาห้องนั้นหนาเจ้าช่างร้ายกายร้ายลึกเกินกว่าที่เราครั้งอดีตจะมองผ่านข้ามเจ้าไปหาแม่...

“แค่ฝาห้องกั้น” ทำให้บางครั้งเราลืม พลั้งเผลอ เผลอเลอ ไม่ดูแล แม้จะเอาใส่ใจ พ่อและแม่อยู่อยู่ใกล้กันเพียงแค่ฝาห้องกัน

“แค่ฝาห้องกั้น” ทำให้บางครั้งหลงละเมอใฝ่เพ้อฝันถึงใครต่อใครซึ่งช่างอยู่ไกลกัน โถใจเรานั้นช่างโง่เขลาเสียนี่กะไร

ผู้หญิงคนดีที่หนึ่งคนนี้อยู่ใกล้แค่ฝาห้องกั้น แหมใจเราช่างเพ้อพก อกสั่นไหว

ผู้หญิงคนดีที่หนึ่งคนนี้อยู่ใกล้แค่รอยใจ แหมเราไซร้มองไม่เห็นคุณแม่เรา

[์Nop]

ไม่มีใครรักเราเท่า แม่พ่อและพี่เรา