อนุทิน 103871

คนเราทุกคนนับแต่เกิดมา ย่อมมีสำนึกรู้ดีอยู่โดยแท้ว่า ตนกำลังเดินเข้าไปสู่หลักประหาร...โดย ทุก ๆ คนได้พบว่า มีผู้ที่จากโลกนี้ไปแต่ยังเยาว์ หรือ แต่ยังหนุ่ม สาว ไปจน เฒ่าแก่ ก็มีให้เห็นแล้วทั้งนั้น หรือ บางคน แม้มีอายุยืนยาวหากต้องพบ แต่ ความทุกข์ทรมานใจ ในกรรมตนที่ก่อเลวไว้ให้จำ ต้อง เผาลนใจ ใบหน้าหม่นหมอง โดยที่พญายม ก็ยังคงไม่ลงดาบประหาร...ยังคงปล่อยให้มีชีวิตทรมานพร้อมกับทุกข์แห่งใจต่อไป...

และความจริง ในผู้ที่หลงจริง ก็จักยังคง นำพาชีวิตให้หลงหนัก ไปกับความอยากได้ อยากมี อยากเป็น... โดย พร้อมจ้องขย้ำ เล่น งาน ผู้ที่ตน เข้าใจผิด ว่า มาเป็นผู้ขัดขวางความอยากได้ อยากมี อยากเป็น นั้น ๆ ของตน...

แทนที่จะมีดวงตาปัญญา แลเห็นเจตนา ความห่วงใย ที่มุ่งมาโปรดให้ทุก ๆ คน ทั้งหลายได้ตื่น...รู้จักกิเลส ความโลภ โกรธ หลง แล้วพพากเขวนขวายนำโอกาสที่ตนมีอย่างดี ณ เวลาชีวิตสุดท้ายที่เหลือ อยู่ แล้วพากเพียรเพื่อจักได้มาทุ่มเทสร้างคุณูปการแก้วิกฤติฝากความดีไว้ให้แผ่นดิน

ทำไมเเธอทั้งหลาย ช่างฉลาดน้อย ยังคงหลงทาง และเสียเวลากันนัก !!!