รุ่น 15 หลังจากที่เด็กๆ...ถูกปรับในเรื่องพฤติกรรมผ่านวิถีพุทธจากพระอาจารย์ เพื่อให้ได้เกิดการเรียนรู้เรื่อง "ชีวิต" แล้วนั้น ระยะเวลาผ่านไปสองสัปดาห์ พระอาจารย์ก็เริ่มให้รายละเอียดในความซับซ้อนเพิ่มมากขึ้นอันเป็นหนทางที่นำวิถีแห่งมรรคแปดเนียนเนื้อผ่านการทำงานที่ยากขึ้นสำหรับเด็ก...(Engaged Buddhism)
การสร้างกุฏิ...เริ่มขึ้นต่อจากรุ่น 14 หลังจากถูกร้างมากว่าเกือบเดือน...
วันนี้เด็กๆ 11 คน...
ได้เริ่มต้นการเรียนรู้ ชีวิตจากที่ไม่เคยได้ทำอะไร หรือทำอะไรไม่เป็น ก้าวย่างสู่การงานเพื่อสาธารณะประโยชน์เพิ่มขึ้นจากงานปกติ นั่นคือ การสร้างกุฏิ...
เป็นเรื่องที่น่าทึ่ง...แม้แต่เด็กๆ เองเขาก็รู้สึกทึ่งตนเองว่า ทำได้อย่างไรกันนี่...
จากการที่พระอาจารย์...ใช้หลักการเรียนรู้และทำความเข้าใจ เด็กแต่ละคนว่ามีพื้นจิตพื้นใจอย่างไร และความสามารถไปในทางไหน พระอาจารย์ท่านก็จะแจกงาน มอบหมายงานให้สอดคล้องกับเด็กแต่ละคน... เป็นการมอบหมายงานที่พระอาจารย์มองว่าเป็นการเชื่อมต่อความสามารถที่มีอยู่ และศักยภาพที่จะดึงความสามารถของเด็กออกมาให้มากเท่าที่มากได้...
พร้อมกันนั้น...วิถีแห่งการทำงานนี้ เด็กๆ...ได้เรียนรู้เรื่องการเจริญสติ ผ่านชีวิตการงานในประจำวัน และการใช้ทักษะกระบวนการคิดต่างๆ...
พระอาจารย์มักบอกเล่าเสมอว่า... หากเทียบไปแล้วเด็กๆ เหล่านี้เปรียบเหมือนขยะ ที่สังคมไม่ต้องการ ท่านมีหน้าที่ นำขยะเหล่านี้มาพิจารณาว่า ขยะชิ้นไหนทำประโยชน์และคุณค่าอะไรได้บ้าง... นั่นคือ การนำมารีไซเคิล เพื่อนำกลับไปสู่การใช้ประโยชน์ต่อไปได้อีก...
ข้าพเจ้าได้รับโอกาส ให้เข้าไปร่วมในกระบวนการที่สอดรับต่อการสร้างคนของพระอาจารย์...หน้าที่ในส่วนของข้าพเจ้าเป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น ที่เน้นในเรื่องของการฝึกฝนความละเอียดอ่อน...และความอ่อนโยน...
หลายสัปดาห์มานี่...งานสร้างกุฏิ ได้เร่งเพื่อให้ได้ทันใช้ อากาศร้อนสลับหนาว...ก็ไม่ได้เป็นเหตุให้เด็กๆ หยุดชะงัก เจ้าโต้งจากที่ดูร่องลอยไปมา...วันนี้ได้เลื่อยไม้เพื่อปูพื้นกุฏิ เจ้ารันที่มักทำหน้าเศร้าๆ ไม่ค่อยพูดวันนี้ดูร่าเริงขึ้น...และปีนต้นไม้เก่งมาก เจ้าท้อป...น้องเล็กสุด ทำอะไรไม่เป็น...ก็เริ่มหยิบจับช่วยพี่ๆ อย่างเป็นงานมากขึ้น...(จนได้เรื่องผงเหล็กเข้าตา)
เจ้าสันต์...พระอาจารย์มอบตำแหน่งเด็กเดินให้... เดินรอบทั่ววัด อย่างไม่บ่น ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเจ้าเอ๊กซ์...รุ่น ๑๔ ที่ทำหน้าที่เด็กเดิน...
วันนี้...เด็กๆ มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากขึ้น
เจ้าชาติ เจ้าเทิด...เจ้าเมา...รุ่นใหญ่...ช่วยกันสร้างส้วมให้แม่ชีได้ใช้
ใครเล่าจะรู้ว่า...เด็กที่ทำผิดมหันต์ ประมาณว่าน่าจะได้ถูกลงโทษ กักขัง... แต่วันนี้กลุ่มเด็กๆ เหล่านี้ได้รับโอกาส....อันเป็นโอกาสที่ถือว่า เป็นการลงโทษเชิงสร้างสรรค์ ที่กลับสร้างความมีคุณค่าในชีวิตให้เกิดขึ้น...ได้
ดอกไม้...ข้างทาง ขณะที่ข้าพเจ้าเดินเข้าไปหาเด็กๆ เพื่อนำน้ำเย็นๆ ไปฝาก
เจ้าชาติ เจ้าเทิด และเจ้าเมา ช่วยกันสร้างส้วม...
กุฏิแม่ชี ... ดีไซน์นี้เริ่มมีระเบียงที่กว้างขึ้น โครงเป็นรูปเป็นร่าง...และวันนี้ทราบมาว่าเริ่มปูพื้นแล้ว
หลังที่สอง...ที่สร้างไปพร้อมกันกับหลังแรก บริเวณแถวนี้เมื่อก่อนเป็นป่ารก รุ่น ๑๔ ช่วยกันถางและปรับพื้นที่ พร้อมกับขึ้นโครงไว้ รุ่น ๑๕ มาต่อยอดเรียนรู้ทำต่อ... คาดว่าน่าจะเสร็จภายในเดือนนี้ หรือไม่ก็ต้นเดือนหน้า (เมษายน)...
สวัสดีครับ พี่กะปุ๋ม
ให้ทำดีไถ่โทษลดจิตต่ำ โบราณทำนานมาปัญญาล้ำ
บรรพชนสรรค์สร้างแบบอย่างธรรม ให้อภัยงดงามสร้างน้ำใจ
เป็นการสร้างวินัยเชิงบวก
และให้โอกาสเด็กๆ
สาธุ อนุโมทนาบุญในความดีที่เกิดขึ้นค่ะ
ขอบคุณภาพและกิจกรรมดีๆ
พี่คิดวาสว่าจะขอนำไปเป็นกรณีตัวอย่างจิตอาสา
พัฒนาคนให้เป็นคนที่สมบรูณ์ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ดีจังเลยค่ะ ที่ทุกคนได้รับโอกาส เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกชื่นใจจังเลยค่ะ แต่ละคนร่วมแรงแข็งขัน พระอาจารย์ท่านเมตตานำพาแบบร่วมลงมือ ทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง สาธุ สาธุ สาธุเจ้าค่ะ
ขอบพระคุณพี่กะปุ๋มนะคะ ที่แบ่งปันค่ะ ดอกไม้สวยงามโดดเด่น ณ กลางป่า
ขอบคุณครับทุกสิ่งทุกอย่างสอผม จนผมดีได้เพราะอาจารย์ต้อ ตอนนี้ผมทำงานที่นิคมอมตะชลบุรี
ผมเป็นรุ่นที่ ห้า ที่้เ้ข้าไปอยู่ในศูนย์นี้ เป็นรุ่นบุกเบิกสร้างกุฏีแม่ชี