พุทธสุข (Buddhist Happiness)“การให้” “

สิ่งที่เราเรียนมาเขาให้เราเอาเน๊อะ ไม่ค่อยได้สอนให้สักเท่าไหร่”

เป็นคำเทศน์สั่งสอนจากท่านพระอาจารย์กบ (พระอาจารย์มัชฌิมา มารชิโน) พระกรรมวาจารย์รวมถึงเป็นพระพี่เลี้ยง สั่งสอน อบรม ขัดเกลา บ่มนิสัยในช่วงต้นแห่งการเดินเข้าสู่โลกพระธรรมนับตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาสู่วัดแพร่ธรรมาราม เมื่อครั้นเป็นผ้าขาวหรือปะขาวอยู่นานเกือบสัปดาห์ก่อนที่จะได้บรรพชาอุปสมบท เมื่อคิดถึงคำพูดนี้แล้วทำให้อาตมาต้องกลับมานั่งคิด แล้วก็จริงอย่างเช่นที่ท่านพระอาจารย์กบพูดไว้ก็คือ  

ทุกวันนี้ “เรา” ทำทุกอย่างเพื่อ “เอา”

การเรียนเพื่อ “เอา” ใบปริญญา

การทำงานเพื่อ “เอา” เงินหรือค่าตอบแทน

การทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อ “เอา” ผลประโยชน์

การได้มาซึ่งทรัพย์ การได้มาซึ่งสมบัติ

การ “เอา” เพื่อตอบสนองเสียงร่ำร้องของ “กิเลส”

การได้มาซึ่งลาภ ยศ และสรรเสริฐ นั่นยั่งยืนหรือคงทนเพียงใด

ในโรงเรียน วิทยาลัย มหาวิทยาลัย มีวิชาที่สอนให้เรา “ให้” บ้างไหม 

ก็มีบ้างนะ “การให้” แต่ก็เป็นการให้ที่หวังผลประโยชน์ตอบแทน “ยิ่งกว่า ที่ให้ไปนั้น”โดยเฉพาะการดำเนินชีวิตทางโลก เป้าหมายของการบริหาร (Administration) หรือการจัดการ (Management) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “ธุรกิจ (Business)” นั่นก็คือ “กำไรสูงสุด กำไรสูงสุดและ กำไรสูงสุด”

เราจะทำอย่างเราที่จะ “เอา” เงินจากกระเป๋าของเขาออกมาให้ได้

เราจะทำอย่างไรที่จะ “เอา” ทรัพย์สินของเขาหรือใครต่อใครมาให้ได้ 

เราจะทำอย่างไรที่จะ “เอา” ของเขามาเป็นของเราให้ได้

ถ้าทำไม่ได้หรือทำใจไม่ได้ก็ควรจะตั้งชื่อว่า “องค์กรการกุศล มิใช่ องค์กรธุรกิจ” 

องค์กร (Organization) คือการรวมตัวกันของคนตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป มาร่วมกันทำกิจกรรมโดยมีวัตถุประสงค์หรือเป้าหมายร่วมกัน โดยสมมติว่าเป้าหมายนั้นนั่นคือ

“ความสุข” ที่คนในองค์กรทุกคนนั้นจะได้รับ โดยสิ่งที่ถูกเป็นตัวแทนแห่งความสุขนั้นนั่นก็คือ “เงินหรือกำไร” นั่นเอง 

มีเงินแล้วมีความสุขใช่ไหม?

มีกำไรแล้วมีความสุขใช่หรือไม่?

หรือมีกำไรแล้วจะนำความสุขมาได้อย่างไร?

คำถามเหล่านี้คงจะมีคำตอบอยู่ในสีหน้าและแววตาของคนที่ร่ำรวยเงินทองและยศศักดิ์

แต่ในทางกลับกันการให้มีความสุขใช่ไหม?

การให้แล้วนำความสุขมาใช่หรือไม่?

การให้นั้นจะนำความสุขมาได้อย่างไร?

คำถามเหล่านี้ก็มีคำตอบอยู่ในใจที่ส่งผ่านสีหน้าและแววตาที่อิ่มเอมของพุทธศาสนิกชนผู้ที่น้อมใจเข้าถึงแก่นแห่งพระพุทธศาสนา 

สิ่งดีที่สุดในชีวิตประการหนึ่งของเรานั้นก็คือการได้เกิดมาเป็นคนและได้พบพระพุทธศาสนาอันประเสริฐ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิงขององค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า

ผู้ที่สอนเราให้รู้จักการเป็น

ผู้ให้ผู้ที่สอนเราให้รู้จักแก่นแท้ของความสุขในจิตใจ

ความสุขที่เกิดจากการให้ เป็นความสุขที่เป็นพุทธสุข (Buddhist Happiness) อย่างแท้จริง 

การให้นั้นฝึกตนฝนจิตใจของเราให้ปราศจากความตระหนี่ถี่เหนียว  

การให้นั้นฝึกตนฝนจิตใจของเราให้คลายแห่งความโลภ

การให้นั้นฝึกตนฝนจิตใจของเราให้พ้นเสียจากการเอาเปรียบเบียดเบียนทั้งทางด้านร่างกาย วาจาและจิตใจ

การให้นั้นฝึกตนฝนจิตใจของเราและเขาให้สุขทั่วถึงกันชั่วนิจนิรันดร  

สุขที่เกิดจากการให้เป็นสุขที่ “สุข” กว่าสุขอื่นใด

ศาสนาพุทธหรือพุทธศาสนาสอนให้เราเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจเช่นนี้

จิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการ “ให้” มากกว่าการ “เอา”

หรืออาจจะเรียกได้ว่าเป็นจิตใจที่ปราศจากการ “เอา”

ซึ่งการ “ให้” นี้จะนำเราไปสู่ความสุขที่เป็นสุขแท้นั่นคือ “วิมุติ” นั่นเอง