วันนี้ตอนเที่ยงผมนั่งรถเมล์ไปทำธุระ มีคุณป้าวัยเกือบ 70 ปีท่านหนึ่งมานั่งเบาะติดกัน ท่านก็เริ่มบทสนทนาหลังจากที่ท่านจ่ายค่าโดยสารเสร็จในอัตราครึ่งราคา...

คุณป้า : จ่ายค่าโดยสารตั๋วเด็กพร้อมกับหัวเราะ...

ผม : ยิ้ม...

คุณป้า : ถ้าป้าไม่จ่ายครึ่งราคานี่ ป้าต้องเสียค่ารถวันละหลาย ๆ บาท นี่ขนาดป้าจ่ายครึ่งราคานี่ป้ายังเสียวันละเป็นร้อย ป้าชอบไปหาของกินที่โน่น ไปเดินดูของที่นี่ วันนี้ก็ได้กระเป๋ามาใบหนึ่งสองร้อยบาท...

ผม : ครับ...

คุณป้า : ป้ามีเงินเดือน ๆ ละสองหมื่นจากบำนาญ บางทีป้ายังใช้ไม่ค่อยพอเลยหนู ลูก ๆ เขาไม่ให้ตังค์ป้าใช้ เขาบอกว่าป้ารวยแล้ว ป้าก็พยายามบอกเขาว่าการให้ตังค์พ่อแม่ใช้ ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ การเลี้ยงดูพ่อแม่ยามแก่เฒ่าถือเป็นบุญกุศล เงินที่เขาให้มาป้ามา ป้าก็เอาไปทำบุญ บุญกุศลก็ต้องกลับมาหาเขามันเป็นวัฏจักร...

ผม : ครับ...(พร้อมกับนึกย้อนมาดูตัวเอง ว่าเราดูแลพ่อแม่เราดีรึยัง)

คุณป้า : เมื่อก่อน ป้าลำบากมากต้องทำงานส่งน้องเรียนทุกคน ต้องตื่นตอนตีสี่ไปทำงานที่กรมประชาสัมพันธ์ ไปเปิดสถานีวิทยุ ต้องทำทุกอย่างจนถึงเก้าโมง แล้วต้องไปทำงานประจำของป้าต่ออีก...

ผม : ครับ...

คุณป้า : วันก่อนป้าไปเยี่ยมหลานที่เชียงใหม่ มันเรียนจบแล้วมันไม่ยอมกลับมาหางานทำที่กรุงเทพ สงสัยจะติดสาวที่โน่น มันพักแมนชั่นแพงซะด้วย ป้าเลยบอกว่าถ้าไม่กลับกรุงเทพ ก็ต้องหาเงินจ่ายค่าแมนชั่นเอง วันก่อนมันยังมาขอตังค์ป้าพันห้าป้าก็ให้ไป ก็มันอยู่โน่นคนเดียวคงไม่รู้จะขอใคร เราก็ต้องให้มันอีก...

ผม : ครับ...

คุณป้า : แม่ของป้าตอนนี้เก้าสิบกว่าแล้ว หลง ๆ ลืม ๆ วันก่อนเพิ่งให้กินข้าวไป ยังบอกว่ายังไม่ได้กิน ตอนนี้ป้าก็เริ่มติดมามาบ้างแล้วเรื่อง ๆ หลง ๆ ลืม ๆ เล่นแชร์กับเพื่อนไว้สองมือ จำไม่ได้ว่าเปียร์ไปแล้วยัง ต้องถามเพื่อน เพื่อนบอกว่าเปียร์ไปแล้วมือหนึ่งเหลืออีกหนึ่งมือ...

ผม : ครับ...

คุณป้า : เมื่อก่อนป้าเคยว่าแม่ตอนนี้เจอกับตัวเลยรู้ มีอีกเรื่องหนึ่งที่เคยว่าแม่แล้วตอนนี้ป้าก็เป็น คือกินกับข้าวซ้ำสองมื้อไม่ได้ ถึงเป็นของโปรดแค่ไหนถ้ามื้อที่แล้วกินแล้ว มื้อนี้กินอีกไม่ได้เลย...

ผม : ครับ...

จริง ๆ แล้วมีอีกหลายประเด็นจากการสนทนาครั้งนี้ โดยตลอดการสนทนาผมรับรู้ได้ถึงความเป็นคนอารมณ์ดีของคุณป้าท่านนี้อยู่ตลอดเวลา...

จากการสนทนาครั้งนี้ ทำให้ผมคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่าง คิดถึงตัวเราเองในขณะนี้ว่าเราได้ดูแลพ่อแม่เราดีแค่ไหน คิดต่อไปอีกว่าชีวิตเราจะเป็นยังงัยเมื่อถึงวัยบั้นปลายชีวิต...

ผมว่า...หน้าที่ของเราตอนนี้คือดูแลพ่อแม่ของเราในวัยบั้นปลายของท่านให้มีความสุข พร้อม ๆ กับการไม่ลืมที่จะเตรียมความพร้อมให้กับตัวเราเอง เพราะวันหนึ่งชีวิตของเราก็ต้องเดินทางไปถึงช่วงบั้นปลายนั้นเหมือนกัน...