๒๓๗. สร้างสรรค์นาฎศิลป์ไทย...

คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่อย่างใด ที่ได้มีโอกาสสัมผัสใกล้ชิดกับศิลปะการแสดงชั้นสูง ในแบบที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ผูกพันและจะดูแลกันตลอดไป

สืบเนื่องจากลูกชายของผมชอบวิชาพลศึกษา วันที่เข้าเรียนต่อชั้น ม.๑ ขอเรียนที่เดียวกับพี่ชายซึ่งเรียนอยู่วิทยาลัยนาฏศิลป์  สาขาดนตรีไทย

ลูกชายคนเล็กจึงเลือกเรียนนาฎศิลป์ สาขาวิชาโขน เพื่อจะได้ตีลังกาให้ร่างกายบึกบึนและแข็งแรง จากนั้นด้วยความชอบอย่างลึกซึ้ง จึงเรียนจนจบหลักสูตรปริญญาตรี

วันนี้ได้เป็นครูนาฎศิลป์สมใจปรารถนา และผมกำลังจะมีลูกสะใภ้ที่เป็นครูนาฎศิลป์ด้วยเช่นเดียวกัน เธอเรียนสาขาที่เกี่ยวข้องกับการร่ายรำโดยเฉพาะ

ทั้งสองคนเรียนจบสถาบันเดียวกัน คบและดูใจกันมาหลายปีแล้ว เคยออกงานการแสดงที่ต้องรำคู่กันด้วย เป็นคู่พระคู่นาง ที่จะได้มาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันกับผม

สมัยเรียน...ผมเคยเห็นทั้งสองไปเช่าชุดการแสดงในงานของสถาบันฯ ค่าเช่าชุดนาฎศิลป์ค่อนข้างแพง ผมจึงมีส่วนเข้าไปช่วยเหลือ เพื่อให้เขาทั้งสองมีประสบการณ์และเรียนจบโดยเร็ว

ความรู้สึกในตอนนั้น ผมยังจำได้ดี ต้องมีสักวันที่ผมจะได้ซื้อชุด”นาฎศิลป์”ให้ลูกโดยที่ไม่ต้องไปหาเช่าชุดให้เสียเงินและเสียเวลา ในวันที่ต้องเดินทางไปคืนชุด

ผ่านไปหลายปี...วันนี้ที่รอคอยกำลังจะมาถึง ลูกชายได้ทำงานในสาขาที่จบมา ก็คงถึงเวลาที่ผมจะส่งเสริมและสร้างสรรค์วิชาชีพให้ลูกอีกสักครั้ง ทิ้งท้ายก่อนเกษียณ

ผมเรียกลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้เข้ามา เพื่อบอกวัตถุประสงค์ที่จำนงหมายไว้นานแล้ว ให้ทั้งสองสืบราคาและหาร้านจำหน่าย หรือร้านที่รับตัดชุดก็ได้ พ่อจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด

ชุดโขนและชุดนาฎลีลา เป็นเครื่องแต่งกายที่มีศิลปะ ควรจัดซื้อหรือสั่งตัดเพื่อเก็บรักษาไว้เป็นที่ระลึก ในขณะเดียวกันเราก็ต้องฝึกซ้อมและทบทวนท่ารำประกอบบทเพลงเอาไว้เสมอๆ

เมื่อถึงเวลาออกงานสำคัญๆของหน่วยงานและองค์กร เราจะได้มีความพร้อม มีงานการกุศลของสังคมส่วนรวม เราก็สามารถเข้าร่วมงานการแสดงโดยที่ไม่ต้องคิดนาน

งานใดที่เจ้าภาพไม่พร้อม แต่เราพร้อมที่จะแบ่งปัน ก็ถือว่าได้ร่วมสร้างบุญสร้างกุศล เป็นการรักษาและต่อยอดให้ผู้คนได้รับชม ได้เห็นความสำคัญและความงดงามของนาฎศิลป์ไทย

หากลูกทั้งสองทำได้ตามที่พ่อเสนอ พ่อจะภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต ที่คิดแล้วทำได้สำเร็จสมประสงค์

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๖  สิงหาคม  ๒๕๖๖