ความสุขและโภชนาการ

           ในคาบเรียนวิชาความสุข การนิยามของความสุขในแต่ละคนนั้นในชั้นเรียนนั้นได้แตกต่างกันมากมาย ความสุขในมุมมองของชีวิตแต่ละก็คนแตกต่างไปตามสิ่งที่ตนเองสนใจ สิ่งที่ตนเองชอบ สิ่งที่ตนเองอยากมี และแม้กระทั่งความสุขคือสิ่งที่ตนเองกำลังไม่มีในขณะนั้น ความสุขในบางคนอาจจะเปลี่ยนไปตามมุมมองของช่วงวัยซึ่งเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดในคาบการเรียนการสอนที่นิยามความสุขของอาจารย์ชาตรีได้แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับนิยามความสุขตามช่วงวัยของนักศึกษา ซึ่งสิ่งที่หล่อหลอมเราขึ้นมาเป็นเราในวันนี้เหตุการณ์ที่เราได้ผ่านมาในการเดินทางของชีวิตโดยเหตุการณ์เหล่านั้นก็ล้วนเป็นปัจจัยสำคัญในการที่เรามีนิยามความสุขที่แตกต่างกัน เราทุกคนต่างก็หานิยามของความสุขจนลืมสิ่งที่เราได้เรียนรู้จากการเดินทางท่องหาความสุขซึ่งสิ่งเหล่านั้นอาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่หล่อหล่อมทำให้เราเป็นมนุษย์ในรูปแบบตัวเราที่ดีที่สุดก็อาจจะเป็นได้ สุดท้ายการให้ความหมายและนิยามของของสุขก็เป็นแค่ปลายทางของการเดินทางแต่สิ่งที่เราได้ระหว่างเส้นทางหาความสุขต่างหากที่ทำให้เราได้เจอความสุขที่แท้จริง

           ในคาบการเรียนการสอนของเหล่าคณะอาจารย์ทีมนักโภชนาการก็ได้ทำให้ดิฉันได้เห็นถึงนิยามของคำว่านักพัฒนาและคนที่ทำเพื่อสังคมอย่างแท้จริง ได้เห็นถึงนักสร้างโครงการ นักสร้างนโยบายที่สร้างสรรค์และยั่งยืน ซึ่งอาหารและโภชนาการเป็นอีก1ปัจจัยทั้ง4ที่สำคัญมากๆในการดำรงชีวิต การรับประทานอาหารเป็นสิ่งที่สำคัญก็จริงแต่ที่สำคัญกว่าอาหารนั้นก็คือสารอาหาร การที่เราได้รับประมานอาหารที่เพียงพอแต่ขาดสารอาหารก็เป็นการทานอาหารแบบไม่ได้ประโยชน์ อาหารควรเป็นอาหารที่ครบตามหลักโภชนาการจึงจะเป็นสิ่งที่สมควรและถูกต้องอย่างยิ่งในชีวิตการเป็นมนุษย์
          พวกเรานักศึกษาได้เห็นถึงผู้คนชายขอบหรือผู้คนที่ยังไม่ได้รับการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ผ่านการบอกเล่าจากพี่ๆทีมนักโภชนาการ ได้ทำให้เราเห็นมุมมองที่แตกต่างและมุมมองใหม่ๆที่ทำให้พวกเรารู้ว่ายังมีที่ในประเทศไทยที่ยังขาดแคลนอาหารที่มีโภชนาการและได้รู้ว่ายังมีหน่วยงานที่ได้มีความเสียสละอย่างพี่ๆทีมนักโภชนาการที่ได้เข้าไปทำโครงการที่สร้างสรรค์และยั่งยื่นซึ่งเป็นที่น่าชื่นชมและควรนำเป็นตัวอย่างในโครงงานของพวกเราเป็นอย่างยิ่ง

       สุขภาพกายกับความสุขสองสิ่งนี้จึงเป็นพื้นฐานของควมาเป็นมนุษย์ที่ทุกคนทั้งดิฉันเเละเพื่อนๆในคณะได้เห็นตรงกันอย่างชัดเจนว่า “ การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ “ โดยจากการเรียนรู้จากวิทยากรทั้งสองคาบได้ทำให้ดิฉันเกิดไอเดียโครงการดีๆมากมาย โดยเรื่องที่ดิฉันสนใจนั้นก็คือ โครงการอิ่มฟรีมีประโยชน์
โดยดัชนีความสุขจากการจัดลำดับจังหวัดแห่งความสุขของประเทศไทย สำรวจโดยศูนย์เครือข่ายวิชาการเพื่อการสังเกตการณ์และวิจัยชุมชนมหาวิทยาลัยอัสชัมชัญ เมื่อปี 2556 กลับพบว่ากรุงเทพมหานครที่เป็นเมืองหลวงเป็นจังหวัดสุดท้ายที่มีดัชนีความสุขน้อยที่สุดในประเทศไทย ดิฉันจึงมีความสนใจในการทำโครงงานที่เกี่ยวกับอาหารและความสุขของคนในกรุงเทพมหานคร โดยโครงการนี้จะให้ความสำคัญกับคนวัยทำงานและคนในชนขั้นแรงงานในกรุงเทพมหานครที่เป็นตัวขับเคลื่อนสำคัญทางด้านเศรษฐกิจ ด้านการขนส่งและด้านต่างๆมากมายในกรุงเทพ
      โดยการที่ดิฉันมีความคิดที่จะตั้งโครงการอิ่มฟรีมีประโยชน์ โดยโครงการนี้จะเป็นโครงการที่ตั้งโรงอาหารเคลื่อนที่ไปยังสถานที่ต่างๆที่มีชนชั้นแรงงานอาศัยอยู่โดยจัดทำโรงอาหารเคลื่อนที่จะเสริฟ์อาหารที่มีโภชนาการครบตามหลักโภชนาการและที่สำคัญอาหารเหล่านี้ไม่มีการเสียค่าใช้จ่าย ให้ยังชนชั้นทำงานและชนชั้นแรงงานที่สามารถรับประทานอาหารที่มีประโยชน์และเมื่อรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ก็จะสอดคล้องกับจุดมุ่งหมายของโครงการนั้นก็คือ การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ นั้นเอง

ที่มา https://www.hfocus.org/content/2019/12/18153

        https://www.thebangkokinsight.com/news/lifestyle/wellness/484069/