เช้าวันที่ 18 มกราคม 2555 นี้ ผู้เขียนมีแรงจูงใจที่ทำให้ต้องเขียนอนุทิน ซึ่งปกติไม่ค่อยได้เขียน แรงจูงใจที่ว่า เกิดจากการได้พบกับปรากฏการณ์ที่ผู้เขียนมองว่า "เป็นเรื่องแปลก" เพราะผู้เขียนได้เขียนบันทึกใน GotoKnow.org มาจน ณ วันนี้เข้าเดือนที่ 11 ยังไม่เห็นบันทึกไหนที่มีกัลยาณมิตรเข้ามาอ่านมากเช่นนี้

       ในรอบ 11 เดือนเศษ ผู้เขียนได้สร้าง Blog 5 Blogs เขียนบันทึกมารวม 14 เรื่อง เฉลี่ยประมาณเดือนละ 2 เรื่อง 1) "Pridetoknow" ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับการทำเกษตรแบบพอเพียง เขียนบันทึกมา 7 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 7 เดือนมีคนอ่าน 618 คน 2) Learntoknow ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับแนวคิดและประสบการณ์ในการจัดการศึกษา เขียนบันทึกมา 3 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 5 เดือนมีคนอ่าน 1,108 คน  3) Mantoknow ซึ่งเพิ่งสร้างได้เดือนเดียว ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์ เขียนบันทึกมา 2 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 1 เดือนมีคนอ่าน 585 คน 4) Let's Learn English by the Situation Together ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษตามสถานการณ์ เขียนบันทึกมา 4 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 21 วันมีคนอ่าน 527 คน และ 5) Goaltoknow ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ตามแรงบันดาลใจทางสังคม ก่อนนี้เขียนบันทึกมา 7 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 9 เดือนมีคนอ่าน 1,135 คน ซึ่งเป็นบันทึกของผู้เขียนที่มีคนอ่านมากที่สุด เป็นเรื่องที่เขียนจากแรงบันดาลใจที่มีเหตุการณ์นักเรียนม.6 ที่ร้อยเอ็ดฆ่าตัวตาย

       และในบันทึกเรื่องที่ 8 ใน Blog "Goaltoknow" ซึ่งลงยังไม่ครบ 3 วันดี คือเรื่อง "เด็กวอนสอนผู้ใหญ่ : วันเด็ก/วันครู ปี 2555" ลง 15 มกราคม 2555 เวลา 10.31 น. เมื่อวานนี้ช่วงบ่ายผู้เขียนเห็นมีคนอ่านสองร้อยกว่า พอหัวค่ำเห็นคนอ่านเพิ่มเป็นห้าร้อยกว่า ผู้เขียนรู้สึกประหลาดใจและไม่แน่ใจว่าระบบบันทึกข้อมูลคลาดเคลื่อนหรือเปล่า เพราะไม่เคยเห็นบันทึกไหนของผู้เขียนที่มีคนอ่านเพิ่มเร็วขนาดนี้ ยิ่งพอผู้เขียนลุกขึ้นมาเช้าวันนี้ เวลาประมาณ 05.10 น. ซึ่งยังไม่ครบ 3 วันดี พบว่ามีผู้อ่านมากถึง 2,621 คน ทำให้ผู้เขียนยิ่งงงใหญ่ ว่าเป็นไปได้อย่างไร หวังว่าคงจะไม่เกิดจากระบบ Error นะคะ ถ้าเป็นข้อมูลจริง ก็ต้องขอขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่าน ที่กรุณาเข้ามาอ่าน ผู้เขียนคงต้องบันทึกเหตุการณ์นี้ไว้ เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนบันทึกเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับกัลยาณมิตรผู้มีไมตรีจิต ต่อๆ ไปค่ะ               

สวัสดีคะ พี่น้องกัลยาณมิตรที่รักทุกๆๆท่าน ห่างหายไปนาน ด้วยไม่มีเวลาพอที่จะมาเขียนหรือใช้สมองด้านนี้ เพราะลูกสาวหล้า เดินวนเวียนแถวคอมพิวเตอร์ ที่ดิฉันกำลังพิมพ์อยู่ และมากดพิมพ์ด้วย ทำให้ต้องหยุดพิมพ์ ตอนนี้ 2 ขวบแล้ว อีกหน่อย ซัก 3 ขวบเข้าโรงเรียน คงจะมีสามธิในการเขียนได้ด้วยดี และไม่มีลูกมากวน รอไว้เล่นคอมเป็น ยังมีอีกเครื่องหนึ่งอยู่ คงจะต้องสอนกันเล่น เล่นใครเล่นมัน ไม่ต้องมากวนกันคะ อยากบอกว่าคิดถึงทุกๆๆท่านนะคะ และเข้าไปเปิดเยี่ยมอ่านมิตรรักทาง เฟสบุค ได้เห็นเกือบทุกๆๆคน แต่ก็ยังเข้าไปเยี่ยมตอบไม่ได้ ได้แต่อ่าน และยังรอวันว่างจริงๆ แล้ววันนั้นเจ้าแม่คอมเม้นท์ จะไม่ทำให้ใครผิดหวังคะ

พี่น้องที่รักทุกท่านคะ ดิฉันได้มีโอกาสเข้ามาเยี่ยม เพื่อนๆๆ หลังจากที่สามารถเข้ามาได้แล้ว และลงบรรทึกไว้หนึ่งเรื่อง มีความสงสัยและแปลกใจหลายๆๆอย่าง เพื่อนๆๆ รู้สึกว่าคนเก่าหายไป ก็คงไม่ใช่ หรือว่าเราหาไม่เห็น และจะเริ่มต้นใหม่ ก็ต้องไปเยี่ยมเพื่อนถามข่าวคราวกันก่อน ตอนเปิดเข้าไปดูของตนเองมีโฆษณาเข้ามาแทรกแซงในบทด้วย เข้าไปเยี่ยมคนอื่นก็มี และจะแวะเข้าเยี่ยมอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆ ที่เราอยากอ่านตามใจเรา บางครั้งอาจจะเขียนไว้นานแล้ว ก็มีความรู้สึกว่า ต้องใช้เวลาหา หรือหายากขึ้นกว่าแต่ก่อน เราแก่ไปมากหรือเปล่าคะ น้องขจิต เห็นแต่วิจัย ไปเยี่ยมแล้วนะ แต่ไม่ลงลายมือไว้ ด้วยเวลามีจำกัดคะ

สวัสดีคะ กัลยาณมิตรทุกๆๆท่าน คิดถึงทุกๆท่านเสมอคะ แต่ก็ไม่ได้ห่างเหินไปไหน ยังพบเห็นหน้าทุกๆๆท่านที่อยากคิดถึง ได้เห็นในเฟสบุคเกือบทุกๆๆท่านเลย ได้อ่านได้ติดตามข้อความที่เม้นท์กัน แต่ก็ไม่ได้ตอบใคร เพราะต้องการอ่านให้ได้มากที่สุดคะ ไม่เน้นเม้นท์คะ ด้วยเวลาจำกัด ในช่วงปีใหม่นี้ ขอให้ทุกๆๆท่าน เจริญรุ่งเรือง มีเงินเหลือกินเหลือใช้ พบแต่สิ่งดีดี และมีสุขภาพแข็งแรงกันทุกๆๆคนนะคะ ในช่วงปีใหม่นี้ รู้สึกว่าเฉยๆๆ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราแก่ขึ้น ผ่านปีใหม่มาไม่รู้กี่ปี ก็มองเห็นภาพแล้วว่าจะต้องออกมาในรูปลักษณะอย่างไร ครอบครัวที่ห่างไกลได้มาเยี่ยมสังสรรค์ กลับบ้านหากัน เพื่อนฝูงพบกัน ฉลองกัน หาความสุขเท่าที่จะหาได้ ในเวลาที่คิดว่า เป็นวันเริ่มต้นแห่งชีวิตใหม่ ให้โอกาสชีวิต อีกปี ขอบคุณสวรรค์ที่รอดมาได้จนถึงปีใหม่นี้ ปีใหม่นี้ ก็คงทำตัวตามปกติ เพราะน้องบรีมยังไม่โต พอที่จะไปร่วมทำกิจกรรมอะไรได้คะ คิดถึงทุกๆๆคนนะคะ มีความสุขกันคะ

แม้วันพ่อวันนี้ไม่มีพ่อ...แต่พ่อยังอยู่ในใจของลูกเสมอนะคะ คิดถึงทั้งพ่อและแม่มากๆค่ะ

พี่ชายเล่าว่า"กองทัพบก จะมาช่วยเหลือคนที่ถูกน้ำท่วม" โดยมาตั้งค่ายเล็กๆที่โรงเรียน ทางโรงเรียนกำลังจะระดมเสบียงมาสนับสนุน ข้ามคืนมีข่าว ทหารถูกวางระเบิดที่นราธิวาส เช้าวันรุ่ง  "กองทัพบก" ขนของกลับหมด  มุ่งลงใต้..!!!!