ชื่นชมเพื่อนร่วมงาน 4 : เบาหวานเปลี่ยนชีวิต
กลับมาอีกแล้วค่ะ กับการชื่นชมความสำเร็จของเพื่อนร่วมงาน คราวนี้มาดูการจัดการชีวิตหลังพบว่าตนเองเป็นเบาหวาน ของคนที่ถือว่าสนิทที่สุดในที่ทำงานของดิฉัน เขาไม่ยอมให้ดิฉันเอ่ยชื่อค่ะ ขอสงวนชื่อแล้วกันนะคะ
ตั้งใจเล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่เขามานานเกี่ยวกับการใช้ชีวิตที่สามารถประคับประคองชีวิตลูกจ้างชั่วคราวเงินเดือนน้อยนิด จนมีที่และบ้านเป็นของตนเอง แน่นอนล้วนแล้วแต่มาจากการมีวินัย ความอดทนและมีเพื่อนฝูงมวลมิตรที่ดี
แต่เรื่องเล่าวันนี้จะเป็นเรื่องของการเปลี่ยนพฤติกรรมการกินอยู่ของพี่มีสาเหตุมาจากพบว่า ตนเองมีเพื่อนใกล้ชิดเป็นคุณหวาน (พี่เขาว่าอย่างนั้น) ตอนแรกๆ พี่เขาบ่นกับดิฉันและคนใกล้ชิดว่า เข้าห้องน้ำเพราะปวดปัสสาวะบ่อยผิดปกติ หลายคนรวมทั้งดิฉันแนะนำให้ไปตรวจเบาหวาน แต่พี่เขาคงไม่อยากทำใจรับเรื่องนี้ จึงยังไม่ยอมไปตรวจ แล้ววันหนึ่ง สำนักหอสมุดกำหนดให้ทุกคนในสำนักตรวจสุขภาพเบื้องต้น คือการตรวจหาน้ำตาลในเลือดและการตรวจความดันโลหิต ผลของการตรวจออกมาน่าตกใจและพยาบาลแนะนำให้ไปตรวจเบาหวานค่ะ
หลังจากตรวจสุขภาพผ่านไป 1 อาทิตย์พี่มีสีหน้าวิตกกังวลและบอกดิฉันว่า ไปโรงพยาบาลมาและพบว่าตนเองเป็นเบาหวานชนิดที่เกิดจากพฤติกรรมการกิน ไม่ใช่จากกรรมพันธุ์ จึงเริ่มศึกษาเรื่องเบาหวานจากหนังสือถึงวิธีการรักษาตนเองและการปรับพฤติกรรมของคนเป็นเบาหวาน จากนั้นก็เริ่มจัดการชีวิตตนเอง ด้วยการลดการทานแป้งและน้ำตาลลง พร้อมทั้งเลี่ยงอาหารทุกชนิดที่จะทำให้น้ำตาลในเลือดสูงขึ้น ผลจากการปรับพฤติกรรมดังกล่าว น้ำหนักที่มีมากกว่า 65 กิโลกรัมลดลงเหลือ 51 กิโลกรัมในปัจจุบันจากระยะเวลาไม่นานนัก และการดูแลการกินอยู่ของตนเองใหม่ ทำให้ระดับน้ำตาลลดลงจนเป็นที่น่าพอใจของแพทย์ พยาบาลที่รักษา
สิ่งที่พี่ได้มาพร้อมกับเบาหวานคือ ร่างกายบอบบาง และความรู้เรื่องสมุนไพรที่เกี่ยวข้องกับเบาหวานแทบทุกชนิด ถ้าหามาทดลองได้พี่เขาหามาลองทุกอย่างและทุกครั้งที่ไปพบแพทย์จะกลับมาพร้อมรอยยิ้มทุกครั้ง เพราะ ระดับน้ำตาลเป็นที่น่าพอใจ ตอนนี้ที่พี่ต้องดูแลก็คือรักษาวินัยการรับประทานของตนเองอย่างเคร่งครัด (แอบสงสารพี่มากที่สุดตอนไปทะเลกับสำนักหอสมุด โห หมึกเอย กุ้งเอย ทุเรียน มังคุด ทานได้อย่างละนิดหน่อยเอง)
ดิฉันรู้สึกชื่นชมในวินัยและความมุ่งมั่นของพี่ที่ตั้งใจรักษาตนเอง อดทนต่ออาหารผลไม้ และขนม ที่เคยชื่นชอบ พร้อมทั้งปรับพฤติกรรมการกินอยู่ใหม่เกือบทั้งหมด ตอนนี้ ที่บ้านดิฉัน รากเตยเอย ใบตำลึงเอย แทบจะหมดบ้านแล้วค่ะ
ความเห็น (9)
- ตามมาอ่านเบาหวาน
- ยังอยู่ที่กำแพงเพชร
- อมรม blog
- ขอบคุณครับผม
- สวัสดีค่ะ อ. ขจิต
- กำลังอบรมบล็อกอยู่เหรอคะ ขอให้สนุกและได้เพื่อนร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพิ่มมากๆ นะคะ
- ขอบคุณค่ะ
- นั่นสิ เห็นการเปลี่ยนแปลง ของพี่เขา ก็ชื่นชมด้วย คนค่ะ
- อิอิ แต่ยังมีอีกคนนะค่ะ .... ที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลง 5555 (ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)
- หุหุ ขนาดอยู่ใกล้ๆ ยังได้ความรู้อีกต่างหาก
- สมุนไพรตัวไหน เป็นยังไง ต้องดูแลตัวเองยังไง ทานอาหารเวลาไหน ถึงจะดี
- บางวันเอาขนมหวานมาทานล้อหน้า พี่เค้ายังไม่หวั่นไหว มีก็แค่หยิบมาชิมให้รู้รส ถึงจะอยากทานแค่ไหนก็อดใจไว้
- ชื่นชมในความใจแข็ง สุดๆ เพราะส่วนใหญ่คนเป็นเบาหวาน ไม่ค่อยทำตามหมอ ประมาณ ว่า ตามใจปาก แต่พี่เค้า เก่งมากๆเลย
- ตอนนี้ เป็นคนใหม่แล้ว หุ่นดีขึ้น (เค้าว่ามาอย่างนั้น) ทานแต่พอดีๆด้วย
- กลายเป็นตัวเองที่ชักเริ่มๆหวั่นๆ เพราะสรรหาแต่ของหวาน มาบริโภคทั้งนั้น หุหุ
- คนเราก็อย่างนี้แหละค่ะ
- เมื่อเราต้องการที่จะดำเนินชีวิตต่อไป
- เราจะเรียนรู้วิธีดูแลรักษาตนเอง
- สู้ๆๆค่ะ คนเมืองเหนือเหมือนกัน
- พี่เขาเก่งมากเลยค่ะ หุ่นดีผิดหูผิดตาเลย ตัวเองน้ำหนักขึ้นไม่ถึงขนาดนั้น ยังลดไม่ได้เลยซักที อยู่ที่วินัยการกินจริงๆ
- น้ำตาลตัวเองไม่ห่วงเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบของหวาน แต่แป้ง กับไขมันนี่ดิ เจอกันบ๊อยบ่อย บรื๊ออออ ชักเสียว !
น้ำตาหยดสุดท้าย
- การมีโรคคือลาภอันประเสริฐ เพราะจะทำให้เรารู้จักการใช้ชีวิตมากขึ้น ไม่ประมาทในการก้าวข้ามเวลาที่กำลังจะผ่านเข้ามา และชีวิตที่เหลืออยู่อย่างคุ้มค่ามากที่สุด
- เพียง "ใจ" เราสู้ เราจะผ่านวันนี้ไปได้
- ขอชื่อชมด้วยคนจ้า
- ขอบคุณทุกท่านที่เข้าร่วมแสดงความคิดเห็นค่ะ
- ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ
- สมุนไพรตัวล่าสุดที่พี่เขากำลังทำความรู้จัก คือ อบเชยจีนค่ะ พึ่งขอให้ดิฉันช่วยตรวจสอบข้อมูลจาก Internet เมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมานี่เอง
- ตามาบอกว่าคิดถึง
- หายไปนานมากๆๆๆๆๆ
- รออ่านอยู่นะครับ