เมื่อเป็นโรคจิต

สงสัยโดนวางยา

พี่องุ่นสงสัยว่าทำไม๊  เราต้องมานั่งคิดถึงคนนั้นคนนี้นะ

ญาติรึก้อไม่ช่าย   จะเพื่อนหรือก็พึ่งจะเจอกันนี่หล่ะ

แล้วที่จังไม่เคยพบ  เคยเจอกัน  ก็ยังคิดถึงอีกแหน่ะ  โอ้หนอช่างเป็น

เอามาก   ขนาดนี้    

จะเป็นเพราะกรรมใดหนาที่จะนำพาเรามารวมกัน

ถามตัวเองว่าไอ้ที่จะคาดหวังสิ่งใด   ในส่วนลึกๆ ก็ไม่เห็นจะมี

แล้วเราได้อะไรในการณ์ครั้งนี้    ก็มองเห็นแค่ความอิ่มเอมใจ

รึเราต้องการเพียงแค่นี้จริงๆ

กับคำว่า   คิดถึง  

กับ  ความประทับใจ  

กับ  คนที่ไม่ใช่ญาติ

กับคนทีมีความรู้       รู้มากซะด้วย  จริงๆนะ

กับ   หลายๆคนที่   ดูๆก็มองออกว่านิสัยจะเหมือนกันด้วย

นิสัยการกิน  ก้อคล้ายๆ กัน

นิสัยการทำงานก็คล้ายๆกัน

ในจิตใจนะ   งามพอๆกัน

รึเราจะทำบุญมามากพอในชาตินี้  ที่เรามาพบมาเจอแต่สิ่งดีๆ

เฮ้อ..... สวรรค์สร้าง    งานนี้

        จะตื่นจะฝันก็     เอ้วันนี้จะทำอะไรดีทำเสร็จแล้วแค่เห็น

พ่อครู  วิ่งถือกล้อง   กดแชตเตอร์ไป  ยิ้มไป

อีตา ดร.ขจิต  วิ่งมาแย่งจานต่อ  เอาไปถ่ายทอดสดทางดาวเทียม

ละมุดจิ้มแหลม   ไอ้เราก็ว่าแสนจะ  ทำ  มะ ดา  ( แถวนี้มี ดอกเตอร์

ภาษาไทยก็คงโดนโขกหัววันละหลายหน )  พ่อครูก็ยังนั่งอมยิ้มมอง

ไอ้กินเกลี้ยงถาดเนี่ย   มันก็ของพื้นๆ  แต่ทีนี่มันอิ่มเอมกว่า