วันนี้คุณคิดถึงคนที่บ้านหรือยัง
<p style="text-align: center">
</p><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"></p><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center">ทำให้ผมรู้สึกว่า คำสอนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งในการดำรงชีวิตของผม ทำให้ผมปฏิบัติโดยที่ไม่ต้องมีคนมาบอกให้ทำ แต่มันเป็นหน้าที่ที่เต็มใจอยากทำ เพราะเห็นภาพจาก ปู่ย่า ตายาย ที่ท่านปฏิบัติอยู่เสมอจนติดตา และติดอยู่ในใจตลอดเวลา</p><div style="text-align: center">
</div>
ถึงแม้ว่า วันนี้ผมจะไม่ได้อยู่ที่บ้าน ออกจากบ้านมาอยู่ไกลถึงปัตตานี ทุกอย่างที่ผมเคยทำที่บ้าน จากการที่ปู่ย่า พาทำ ผมยังคงยึดถือ และปฏิบัติตนตามคำสอนของท่านตลอดเวลา เพราะมันได้สิ่งที่เรามองไม่เห็นกับคืนมามากกว่าที่คิดซะอีก อย่างไรเหรอ อาทิ การที่เราได้ช่วยเหลือใครซักคน ถ้าเราช่วยแบบหวังผลตอบแทน สิ่งที่ได้กลับมาคือความไม่สบายใจ หรือทุกข์นั้นเอง แต่เมื่อเราช่วยด้วยความเต็มใจ ด้วยใจที่บริสุทธิ์ สิ่งที่ได้กลับมาแทบประเมินค่าไม่ได้ (เราจะรู้ว่าสิ่งที่ได้กลับมานั้นคืออะไร ถ้าเราลองทำดู ซึ่งผมไม่สามารถอธิบายได้ แต่ผมบอกได้คำเดียวว่า มันเป็นความสุขที่เราหาซื้อที่ไหนไม่ได้)
</span><div style="text-align: center">
</div><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal">อีกประการที่ถือว่าเป็นหน้าที่ของเราคือ การอย่าลืมพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ญาติพี่น้อง เพราะใครคนใดก็ไม่สำคัญเท่าครอบครัวของเรา เพราะพวกเขาจะอยู่กับเราเสมอ ไม่ว่า เราจะทุกข์ จะสุข จะร้องไห้ จะเสียใจ หรือจะเจออุปสรรคมากน้อยขนาดไหน พวกเขาไม่เคยที่จะหนีจากเรา เขาจะยืนข้างเราตลอด และเป็นกำลังใจให้เราก้าวผ่านสิ่งต่างๆ นั้นได้อย่างมั่นคงและมั่นใจ ผมมาอยู่ปัตตานี ครอบครัวผมอยู่แม่ฮ่องสอน แต่ไม่มีเลยแม้ซักวันที่ผมจะรู้สึกเดียวดาย เพราะเมื่อไหร่ผมเหงา เมื่อไหร่ผมท้อ ผมได้ยินแค่เสียงของ ย่า ของปู่ ของพ่อแม่ แค่นั้นแหละสิ่งต่างๆที่เป็นปัญหา หายไปในพลัน มันเป็นอะไรที่อัศจรรย์มากครับ </p><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal"></p><div style="text-align: center">
</div><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal">ผมบอกได้เลยว่า ใครที่อยู่ไกลบ้าน คุณอย่าให้ความไกลนั้นเป็นอุปสรรคให้คุณไกลบ้าน คุณลองโทรคุยกับทางบ้านทุกวัน หรืออย่างน้อยอาทิตย์ละ 3 ครั้ง มันจะทำให้คนยืนอยู่บนโลกนี้แบบไม่เดียวดาย ลองทำดูครับ</p><p style="text-justify: inter-ideograph; margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 27pt; text-align: justify" class="MsoNormal"><div style="text-align: center">
</div></p><p>ปีใหม่ไทยที่ผ่านมา ผมกลับบ้านได้กำลังใจและอะไรมากมายที่อธิบายไม่ได้ (ความสุขที่แท้จริง เป็นแบบนี้เองครับ…… ผมอยากให้ทุกคนค้นมันให้เจอน่ะครับ) </p><p><div style="text-align: center">
</div></p>
ความเห็น (6)
- คิดถึงบ้านในวันที่ฟ้าหม่นครับ
- แต่โทรไปบ่อยๆๆครับ
- ขอบคุณอาจารย์ที่เตือนครับผม
 |
วันนี้ว่างหรือครับ ส่วนผมงานยุ่งมากถึงมากจัดครับ กำลังทำคู่มืออบรมชาวบ้านเกี่ยวกับการจัดการความขัดแย้งครับ เพื่อสันติครับ
คิดถึงอาจารย์ขจิตเหมือนกันครับ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเจอตัวจริงหรือเปล่าครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
บ้านคือที่พักใจ เป็นที่รวมทุกอย่าง ทั้งความรัก ความดีใจ ความอบอุ่น อยู่ที่เราจะช่วยกันเติมให้เป็นอย่างไร บ้านอาจารย์ดูน่าอบอุ่นมากเลยค่ะ เมื่อไรที่เราไกลบ้าน ความโหยหาในความอบอุ่นจะเข้ามาหาเราค่ะ เหมือนราณีตอนไปสอนที่นครปฐม คิดถึงบ้านทุกวันเลย โทรหากันทุกวัน ทุกวันนี้แม้แต่เข้ากรุงเทพ พ่อแม่ และราณีเราจะโทรหากันทุกวัน ถามว่าเข้าบ้านหรือยัง กินข้าวหรือยัง ถึงแม้เราจะโตแค่ไหนก็ตาม มีลูกศิษย์มากมาย ก็ตาม เราก็คือลูกของเขา เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำค่ะ
-
ใช้ครับอาจารย์ อาจารย์ยังดีน่ะครับอยู่ไกล้
- แต่ผมซิครอบครัวอยู่แม่ฮ่องสอน แต่ตัวอยูปัตตานี ห่างกันถึง 2,000 กิโล
- แต่ผมไม่เคยพลาด เมื่อคิดถึง โทรคุยทันทีครับ
- เวลาเหงา เวลาท้อ กำลังใจเต็มเปี่ยมครับ
- ยินดีที่แวะมาครับ สบายดีน่ะครับ ไม่ได้คุยกันนาน
สวัสดีคะอ.นิเวศน์
- เรื่องวัฒนธรรมประเพณีไทย เป็นที่แน่นอนคืออยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ แต่สังคมสมัยใหม่มักจะแยกกันอยู่เป็นครอบครัวเล็กๆ
- คิดถึงบ้าน ทุกคนในครอบครัวทุกๆวันเลยคะ ถึงแม้ลี่จะอยู่ไกลบ้าน แต่ใจก็ยังใกล้กันคะ สำหรับพี่น้อง ทุกๆคนในครอบครัว
 |