เท้า..สอน..หัว

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเศรษฐีคนหนึ่งอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังโต ฐานะร่ำรวย มีเงินทองมากมายใช้จ่ายได้ทั้งชาตินี้และชาติหน้าก็ไม่มีวันหมด ใคร ๆ ก็นึกอิจฉาว่า เศรษฐีมีเงินทองมากมายอย่างนี้แล้ว เป็นต้องสบายไปทั้งชาติ นั่งนอนอยู่บนกองเงินกองทอง อยากจะกินอะไร ได้อะไรก็ซื้อหามาปรนเปรอได้ทุกเมื่อ คงจะมีแต่ความสุขจนเหลือล้น

          แต่ไม่เป็นดังที่ชาวบ้านคาดคิด แทนที่เศรษฐีจะมีความสุข กลับต้องมานั่งทุกข์ใจที่มีเงินทองเยอะแยะจนไม่รู้ว่าจะเอาไปเก็บซ่อนไว้ที่ไหน กลัวว่าโจรขโมยจะรู้ แล้วจะมาลักทรัพย์สินเงินทองของแกไป เศรษฐีก็เป็นทุกข์ใจมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดระแวง ไม่เป็นอันหลับอันนอน กินไม่ได้นอนไม่หลับด้วยความเป็นห่วงทรัพย์สิน

          ต่อมามีชายกระยาจกขอทานคนหนึ่งมาปลูกเพิงพักซอมซ่อ อาศัยอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเศรษฐีผู้นี้ เศรษฐีแกก็เฝ้ามองดูอย่างไม่ใคร่ไว้ใจชายขอทานผู้นี้มากนัก แต่ทุกวันแกก็เห็นว่าชายขอทานใช้ชีวิตปกติดี วัน ๆ หนึ่งแกก็ขอทานจากคนที่ผ่านไปผ่านมา ไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ใคร กินนอนได้เป็นปกติดี ดูแล้วช่างมีความสุขเสียนี่กระไร ต่างกับตัวเองที่ร่ำรวยเงินทองผิดกันลิบลับ ไฉนจึงหาความสุขไม่ได้

          วันต่อมาเศรษฐีก็ให้คนรับใช้ไปเรียกขอทานมาพบ แล้วถามว่าทำไมวัน ๆ หนึ่ง ขอทานจึงดูมีความสุขนัก ขอทานก็บอกว่า “ไม่มีอะไรมากก็ไม่ต้องคิดมาก วันนี้ขอทานได้ห้าบาท ก็ใช้จ่ายแค่ห้าบาท พรุ่งนี้ขอทานได้สิบบาท ก็ใช้จ่ายแค่สิบบาท ไม่ต้องมีเงินทองมาก มีเท่าไรก็ใช้เท่านั้น” เศรษฐีฟังแล้วก็อยากจะพิสูจน์ว่าจริงหรือที่ว่ามีเงินมากแล้วไม่ดี ก็เลยบอกว่าวันนี้แกจะให้เงินทำทานแก่ขอทานหนึ่งหมื่นบาท แล้วก็ให้เงินไป

          แต่แรกขอทานก็ดีอกดีใจ วันนี้ไม่ต้องขอทานใครที่ไหนแล้ว ได้เงินจากเศรษฐีตั้งหมื่นนึงมานี่แล้ว ก็คิดไปสะระตะว่าจะเอาเงินไปทำอะไรดี ก็นึกว่าจะเอามาซ่อมที่พักก่อน วันรุ่งขึ้นก็ไปซื้อหาไม้มาจนพอที่จะปลูกบ้านใหม่ได้หลังหนึ่ง แล้วก็เริ่มตอกตีปลูกเป็นบ้านเข้าพัลวัน เศรษฐีก็ยังเฝ้ามองขอทานอยู่ เห็นวัน ๆ คราวนี้ไม่นั่งนอนแล้ว ลุกขึ้นมาแบกหามตอกตีปลูกบ้านไม่หยุดหย่อน

          สี่วันต่อมา ขอทานก็มาหาเศรษฐีที่บ้าน พอเห็นหน้ากัน เศรษฐีก็พูดว่า “เห็นไหมล่ะว่าการมีเงินทองมากทำให้เราอยู่สุขสบายขึ้น จะทำให้เจ้าปลูกบ้านอยู่เป็นหลักเป็นฐานได้ สุขใจแล้วล่ะสิคราวนี้ มาวันนี้จะมาขอบคุณข้าใช่ไหม” แต่ขอทานไม่ได้ตอบอย่างที่เศรษฐีคาดการณ์ กลับพูดว่า .....

          ….“เปล่าเลย ตั้งแต่ข้าได้รับเงินจากท่านไป ข้าก็ไม่มีความสุขเลย เหน็ดเหนื่อยแบกหามตอกตีอยู่ทั้งวัน ไม่ได้นั่งนอนสบายเหมือนเก่า เงินที่มีเหลืออยู่ก็ไม่รู้จะเอาไปเก็บซ่อนไว้ที่ไหน กลัวจะหาย กลัวจะถูกขโมย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ข้าก็เลยเอาเงินทั้งหมดมาคืนท่าน ไม่อยากได้แล้วเพราะทำให้ข้าไม่มีความสุข จะขอกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิม มีเท่าไรก็ใช้เท่านั้นดีกว่า”....


          ฟังหัวหน้าของดิฉันเล่านิทานเรื่องนี้จบ ศึกษานิเทศก์ทุกคนที่นั่งมาในรถตู้ในเช้าวานนี้ก็หัวเราะชอบใจ สนุกสนานได้ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ไปตาม ๆ กัน หัวหน้าบอกว่าเป็นนิทานที่ท่านจำมาจากการเทศน์ของพระพยอม ซึ่งพวกเราก็ว่าเป็นเรื่องที่มีแง่มุมต้องพ้องกับยุคสมัยของความพอเพียงอยู่ไม่น้อย และมีอีกหลายหลากความคิดที่เห็นต่าง ทำให้เราได้พูดคุยต่อได้อย่างสนุกสนาน

          ตัวดิฉันเองเคยมีเรื่องทำนองนี้เหมือนกัน คือเมื่อก่อนตอนรุ่น ๆ สมัยนั้นรองเท้าแตะยี่ห้อสกอล์กำลังฮิตมาก แถวบ้านนอกอย่างบ้านของดิฉันถ้าใครใส่รองเท้ายี่ห้อนี้ ถือว่าเป็นคนนำสมัยแฟชั่น ดูเท่ห์ ในตอนนั้นมีราคาแพง ถ้าเป็นของแท้ (เพราะตอนหลังดังมาก มีบางโรงงานทำของเทียมของเลียนแบบออกมาเยอะ) ดิฉันเองก็อยากจะมีใส่กับเขาสักคู่

          ตอนนั้นรับสอนพิเศษตามบ้าน วิ่งรอกเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ ในช่วงเย็นของวันธรรมดา และช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ มีรายได้จากการสอนพิเศษนี้เดือน ๆ หนึ่งถึงขั้นหลักหมื่น แค่รองเท้าแตะคู่ละสี่ห้าร้อยเป็นอะไรจะซื้อใส่ไม่ได้ ก็ซื้อเลย เห่อมากใส่ไปไหนมาไหนเลยเชียว ไปทางไหนมีคนมองนี่...แหม! หัวใจมันพองโต หน้าก็เหมือนจะบานหน่อย ๆ นะตอนนั้น

          ทีนี้เวลาใส่ไปไหนมาไหนก็ต้องคอยระวังว่ามันจะหาย เพราะมีข่าวว่าไปถอดที่ไหน จะมีคนชอบสวมรองเท้าเราไปเฉยเลย หากเราไม่ระวังรองเท้าเราก็จะถูกขโมยไปง่าย ๆ  คราวนี้ เวลาไปสอนพิเศษที่บ้านไหน ก็ต้องคอยเก็บรองเท้าให้มิดชิดใช่มั๊ยคะ ไหนจะกังวลเรื่องเตรียมกิจกรรมสอนพิเศษ ยังกังวลเรื่องรองเท้าจะหายอีก

          แล้วมันก็หายไปจริง ๆ หลังจากใส่มาได้สี่ห้าวัน เพราะวันนั้นรีบมากไปถึงบ้านลูกศิษย์เรียนพิเศษเลยเวลาไปนิดหน่อยแล้ว ก็ลืมเก็บรองเท้าเหมือนที่เคยทำแบบเมื่อสามวันที่แล้ว ถอดไว้หน้าบ้านนั่นแหละ บ้านหลังนี้พ่อแม่เด็กเขาเป็นเจ้าของตลาด บ้านจึงเป็นสำนักงานด้วยในตัว ก็มีคนเข้าออกพลุกพล่านตลอด ...ก็...หายแหละค่ะ...รองเท้าน่ะ  เสียดาย...เสียใจ...เสียความรู้สึก...ม๊าก..ก...ก...

          หลังจากนั้นไม่เอาอีกแล้ว ซื้อคู่ละยี่สิบกว่าบาท มาใส่ก็รอง...เท้าของเราไม่ให้เจ็บเวลาเหยียบพื้นได้เหมือนกัน แถมสบายใจไม่มีใครสนใจจะขโมยอีกต่างหาก...มีความสุขที่แท้จริงมากกว่าตอนใส่รองเท้าคู่ละสี่ห้าร้อยอีกค่ะ

          นึกถึงเรื่องของตัวเองไปพลางมองรถที่วิ่งขวักไขว่อยู่บนถนนเหมือนกับเรา ก็นึกถึงเรื่องที่พี่คนขับรถท่านหนึ่งเล่าถึงรถราคาแพงถึง 78 ล้าน และเจ้าของรถเขายังไปประมูลเลขทะเบียนสวย ๆ มาติดรถอีกล้านกว่าบาทนั่น เขาใช้เงินซื้อสิ่งของปรนเปรอราคาแพงขนาดนี้สร้างความสุขให้กับตัวเอง จริง ๆ แล้วเขามีความสุขแท้จริงหรือไม่ ขนาดเราเองมีรองเท้าแค่ไม่กี่ร้อยยังหวาดระแวงขนาดนี้แล้วเลย นี่ยังไม่รวมว่ามันจะเปื้อนจะสึกอีกนะคะ

          คุณผู้อ่านล่ะคะ เคยหวาดระแวงต่อสิ่งที่มีอยู่ในครอบครองบ้างไหม แล้วคุณครูล่ะคะอ่านเรื่องนี้แล้วพอนึกออกไหมคะจะนำเรื่องราวทำนองนี้ไปสอดแทรกสอนเรื่องความพอเพียงให้กับลูกศิษย์ของเราได้อย่างไร...มาแลกเปลี่ยนกันนะคะ

[เพ็ญรุ่ง อายะจารุ]

เล่าได้สนุกจัง
ความพอเพียงทำให้มีความสุข

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• ขอบคุณ ศน.เพ็ญรุ่งมากค่ะ
• พอหรือไม่ อยู่ที่ใจของเราค่ะ ใจที่ยังเคลือบไว้ด้วยกิเลส อยากได้อยากมี ย่อมนำความทุกข์ หรือความสุขเทียมมาให้ได้เสมอ
• คำว่า "พอเพียง" มิใช่หมายถึงประหยัดสุดโต่ง แบบตระหนี่ถี่เหนียวแล้วเราบอกว่าต้องพอเพียงหรือแม้แต่ขี้เกียจทำงาน ไม่ขวนขวายอะไรเลย เพราะบอกว่ามีแค่ไหนใช้แค่นั้น แล้วบอกว่าต้องพอเพียง
• ปรัชญาของความพอเพียง แฝงไว้ด้วยแง่มุมที่ลุ่มลึก ซึ่งพระเจ้าอยู่หัวของเรา พระราชทานมาให้แก่ชาวไทย
• เป็นงานที่ท้าทายสำหรับคุณครู ที่จะพาให้ลูกศิษย์ของเราเรียนรู้ความพอเพียงค่ะ

[Man In Flame]

• หากมีหางคงปวดที่หาง

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

ขอบพระคุณคุณMan In Flame ที่มาเยี่ยมเยือนพร้อมกับทิ้งรอยให้ขบคิด

ตามไปอ่านบันทึกของท่าน ในบันทึกของบางบล็อก ต้องขบคิดหลายตลบ เพราะลุ่มลึกในปรัชญา จนไม่แน่ใจว่าจะแสดงข้อคิดเห็นในแง่ใด จึงขอตามอ่านไปพลางก่อนค่ะ

ถึงอย่างไรต้องขอขอบพระคุณที่กรุณารับบล็อกของดิฉันเข้าร่วมวงใต้ฟ้าเดียวกัน และขอบพระคุณสำหรับการแลกเปลี่ยนค่ะ

[คนชอบวิ่ง]

เรื่องของ ศน.กุ้ง สนุกดี  มีข้อคิดด้วยนะครับ

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• ขอบพระคุณคุณหมอสุธีมากค่ะ
• ถ้าบอกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลาบันทึกเรื่องสนุก ๆ ดี ๆ ได้บ่อย ๆ จะดูว่าเป็นการแก้ตัวไหมคะ
• มีเรื่องมากมายอยากถ่ายทอด บอกเล่า...บางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะบันทึกเรื่องดี ๆ สนุก ๆ สักเรื่องค่ะ
• ส่วนเรื่องการออกกำลังกายนั้น แม้จะชื่นชอบที่เห็นคนรักการออกกำลังกาย แต่พอถึงตัวเองก็ปฏิบัติไม่ค่อยได้
• ชีวิตนี้มีเรื่องแก้ตัวตลอดค่ะ เวลาทำอะไรได้ไม่สำเร็จ เช่น การออกกำลังกาย เป็นต้น
• รู้แต่ไม่ปฏิบัตินี่ จะลงโทษตัวเองอย่างไรดีคะคุณหมอ

[คนชอบวิ่ง]

คงไม่ต้องลงโทษตัวเองหรอกครับ  เขียน รู้ แต่ไม่ทำ เอง  แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ยังไม่ได้ทำเหมือนกัน อิอิ

แต่ก็จัดลำดับความสำคัญแล้วพยายามทำอยู่  ตอนนี้ให้ความสำคัญกับการรักและดูแลคนที่บ้านมากขึ้น  เพราะเรียนรู้สิ่งดีๆจาก gotoknow หลายเรื่องครับ

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

ขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดี มีประโยชน์ต่อชีวิตค่ะ

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• ขอบคุณคุณหมออีกครั้งค่ะ
• G2K เปลี่ยนแนวคิดให้กับตัวดิฉันเองเหมือนกันค่ะ
• แต่เป็นไปในทางที่ดีนะคะ

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• สวัสดีค่ะ...พี่ติ๋ว
• ตอนนี้หนูอยู่เพชรบุรีค่ะ อบรมจนถึงวันที่ 8เม.ย.
• เหนื่อยพอสมควร เพราะพกงานมาทำด้วยค่ะ
• จริงแล้วมีหลายเรื่องที่เป็นข้อคิดในการดูแลเด็ก แต่บางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะบันทึกค่ะ
• ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีติ๋วมีให้เสมอมาค่ะ

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ
• ดูเหมือนนานและนานไม่น้อยที่ผมไม่ได้ฝากรอยใด ๆ ไว้ในบันทึก
• กระนั้นก็เข้ามาติดตามอ่านอย่างสม่ำเสมอ
• หากแต่บางครั้งก็มาเพื่ออ่าน,  และตั้งใจว่าวันหลังจะแวะมาทักทายเป็นตัวหนังสืออีกครั้ง...และใช้เวลาให้มากขึ้นกว่าการแวะมาอ่านเฉย ๆ
• .....
• ชื่นชมกับการลงแรงหาทุนทรัพย์ด้วยตนเองของอาจารย์มาก   และสิ่งที่อยากได้ก็มาจากน้ำพักน้ำแรงโดยไม่ต้องเดือดร้อนผู้อื่น
• และเรื่องเหล่านี้ผมคงได้มีโอกาสนำไปสู่เวทีผู้นำนิสิตให้เรียนรู้และตระหนักในไม่ช้านี้นะครับ
• หรือถ้าเป็นไปได้ผมมีบรรยายวันที่  14  พ.ค.  จึงขออนุญาตนำไปเผยแพร่ให้นิสิตได้อ่านกันนะครับ
• ...
• และในโลกของผมนั้น,  ผมไม่ใคร่ได้มีโอกาสถือครองสิ่งของใดตามยุคสมัย หรือกระแสนิยมในห้วงเวลาของสังคมนัก  อาจเป็นเพราะขาดเขินเรื่องโอกาสและทุนทรัพย์  จึงใช้เท่าที่มีอยู่
• เรียนมัธยมก็ใช้ของเก่าของพี่ ๆ ...
• ทุกอย่างล้วนเป็นมือสองทั้งนั้น
• ทุกวันนี้แต่งกายเหมือนไม่แต่ง  ,  ลูกน้องยังแต่งโก้หรูมากกว่าตัวเองด้วยซ้ำไป
• ไม่รู้ยี่ห้อ...ถ้ารู้ก็ไม่สบายใจที่จะใส่
• ดังนั้น, ถ้าแม่บ้านซื้อมาจึงไม่ยอมบอกราคาผมเลยสักคำ...
• เป็นปีก็ไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่...
• เป็นความเฉย ๆ ...สบาย ๆ ....ที่ผมติดเป็นนิสัย ..
• ....
• ...
• ...
• ต้องขออภัยที่เล่าเรื่องส่วนตัวซะยืดยาว.
• ...
• ขอให้มีความสุขกับชีวิตมาก ๆ  นะครับ...
• ระลึกถึงเสมอ
  
  

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

ขอบคุณอ.พนัสมากค่ะ

       ตัวเองทิ้งช่วงของการบันทึกเสียเนิ่นนาน เพราะติดภารกิจอบรมเข้มที่เพชรบุรี แถมพกงานประจำไปทำด้วย กลับมาก็มีงานด่วนรอจ่อคอหอยอยู่นี่

       ยังนึกสงสัยว่าเรานี่ท่าทางจะบริหารเวลาได้ไม่เข้าท่าเสียแล้ว ทำไม๊..ทำไม..ยังแบ่งเวลาไม่ค่อยได้

      สมัยเด็ก ๆ ดิฉันเป็นพี่คนโต ตอนประถมฯ ตัวโตกว่าน้องได้ใส่ของใหม่เรื่อย น้อง ๆ ก็รอรับจากเรา แต่พออยู่มัธยมฯ กลับกันแล้วค่ะ ต้องรอรับจากน้อง ๆ ค่ะ เพราะน้องตัวโตกว่าเรา

      อย่างอาจารย์นี่น่าจะเรียกว่าเป็นแบบอย่างของความ "พอเพียง" ค่ะ

      ขอบพระคุณสำหรับถ้อยคำอำนวยอวยพรให้มีความสุขค่ะ