ไปนำเสนอโครงการ เพื่อของบประมาณ ที่ สปสช.เขตพื้นที่ (สกลนคร)
เมื่อวานนี้ (24เมษายน) ผมไปนำเสนอโครงการที่จะทำค่ายกลุ่มเสี่ยงสูง(คลิกอ่าน) ที่โรงแรม M.J. ที่ตัวจังหวัดสกลนคร ซึ่ง ทาง สปสช.เขต ได้แจ้งให้ไปนำเสนอโครงการเพื่อจัดสรรงบประมาณ ซึ่งตอนแรกกะว่าคงไปรับฟังการแจงเรื่องงบประมาณ แต่พอไปถึงกลับเป็นการนำเสนอโครงการให้คณะกรรมการฟังอย่างคร่าวๆ พร้อมกับกันการวิพากษ์ ให้ข้อเสนอแนะ ก็เลยต้องอยู่ยาวตั้งแต่เช้า 8.30 น. จนถึงบ่าย 2 เพราะต้องเรียงลำดับการนำเสนอตามลำดับที่ไปลงทะเบียน ซึ่งผมก็ได้ในลำดับที่ 12 จึงต้องรอหน่อยครับ ระหว่ารอ ก็สังเกตบรรยากาสรอบๆ ตัวและตั้งข้อสังเกต
1. สังเกตแรกว่าบริเวณที่จัดคือ ห้องจัดประชุมของโรงแรม ซึ่งวันนั้น มี่อยู่ 3 ห้อง ถูกจองใช้งานทุกห้อง ตอนไปลงทะเบียนเลยค่อนข้างสับสน วุ่นวาย รวมทั้งน้องที่ลงทะเบียน (น่าจะเป็นนักศึกษา) ก็ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไร บอกให้นั่งรอหน้าห้อง ก็เลยต้องนั่งรอแบบงงๆๆไปก่อน
แต่ในระหว่างนั้นก็เจอคุณชบาไพร จาก สอ.หนองไผ่ สกลนคร ซึ่งเคยเจอกันตอนไปรับรางวัลที่ กรุงเทพ(ได้รับรางวัลในการประกวด Terumo DM care team award)ซึ่งเป็นคนเดียว ในวันนั้นที่ได้คุยด้วย ซึ่งคุณชบาไพรบอกว่ามานำเสนอโครงการ "คลินิกสุขภาพในชุมชน" พร้อมเล่าหลักการว่าจะเอาไปพัฒนาศูนย์สุขภาพเดิมที่มีอยู่ ผมว่าน่าสนใจทีเดียว ช่างคิดดีนะที่นี่ (แต่ตอนหลังทราบมาว่าโดนตัด ไม่ได้งบ เพราะว่าโครงการซ้ำกันในพื้นที่ต.เดียวกัน ที่มีอีก สอ. ก็เลยบอกว่า แนวคิดดีๆแบบนี้ รับรองว่าทำได้ต่อเนื่องอยู่แล้ว เพราะทีม อสม. หรืออาสาสมัครเข้มแข็ง ต้องมีงบจาก ส่วนท้องถิ่น ช่วยได้)
2.สังเกตว่าโครงการส่วนใหญ่ มาจากสถานีอนามัย และมาจากจังหวัดสกลนคร ทำให้คิดถึงว่าที่แถว นครพนม ทำไมไม่มีโครงต่างๆ มาขอ ทั้งๆที่มีแหล่งทุนดีๆ หรือว่าเรื่องไปไม่ถึง หรือประเด็นคุณภาพเราน้อยกว่า (จะพยายามหาคำตอบ ต่อไป)
3.สังเกตความจริงจัง และตั้งใจ ของคนที่นำเสนอ เพราะหลังออกจากห้องแต่ละคนดูเครียดมาก บางคนเดินออกมาพร้อมบ่น "ปีหน้าไม่ขอแล้วถ้ามันยากขนาดนี้ไปขอแหล่อื่นดีกว่าเช่น สคส. กองสลาก" (ผมก็เลยได้ความรู้ว่า อ้อ..กองสลากก็มีงบทำโครงการด้วยเฮะ....) นั่งไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มเครียด..เหมือนกัน เพราะ รอนาน และไม่มีเพื่อนคุยเลย........ ผมเลยขอเข้าไปนั่งฟังในห้องด้วย ซึ่งมีที่นั่งจำกัด มีแต่ที่นั้งกรรมการ ที่มุ่งมาที่คนนำเสนอ แอร์ก็เย็น จึงถึงบางอ้อว่า...บรรยากาศห้องประชุมมันพาไปส่วนหนึ่ง และควมเอาจริงเอาจังของกรรมการ ที่เร่งให้บรรยากาศน่ากลัวเพิ่มขึ้น
4.สังเกตรูปแบบการนำเสนอ ว่ากรรมการไม่ได้บอกว่า ต้องนำเสนออะไร ใช้เวลาเท่าไหร่ ทำให้คนนำเสนอเล่าเท่าที่อยากเล่า และบางที่ก็โดนเบรกว่ายืดเยื้อ ไม่ตรงประเด็น (ผมก็เลยคิดเอาไว้ว่า ผมต้องเล่าให้สั้น และตรงประเด็นหน่อย) แต่พอนั่งรอนานขึ้น ก็เริ่มเบื่อขี้เกียจพูด(ที่คิดว่าจะสั้นๆ) เลยคิดต่อไปว่าก็โครงการก็ส่งมาแล้ว ไม่เห็นต้องพูดอะไรเลย ตอนนำเสนอก็เลยสั้นมากๆ บอกเพียงว่า
"จะขอเงินไปทำค่าย ในกลุ่มเสี่ยงจากการตรวจคัดกรองเบาหวานปีที่แล้ว เพราะค่ายเป็นกลวิธีที่น่าสนใจ ที่ สปสช.ส่วนกลางก็มีโครงการพัฒนาวิทยากรค่าย ซึ่งเราเข้าร่วม และมีประสบการณ์ที่ดีในการจัดที่ผ่านมา นอกจากนี้เราสามารถวัดผลภาวะสุขภาพได้เร็วภายใน 3- 6 เดือนตามที่ สปสช.กำหนด แถมด้วยโครงการที่เราจะติดตามคนกลุ่มนี้ไปเรื่อยๆทุกปี ว่าการดำเนินโรค จนขึ้นทะเบียนเป็นเบาหวน จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่"
5.สังเกตได้ต่อว่าหลังนำเสนอ กรรมการสนใจประเด็น "การติดตามต่อเนื่อง ไปทุกปีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนกลุ่มเสียง" จึงได้ข้อเสนิแนะมาคือ
-น่าทำเป็นการวิจัยแบบ cohot study เพื่อติดตามโดยใช้การวิจัยจับ
-น่าจะใช้ตัวชี้วัดเพิ่มจาก FBS ในเกณฑ์กระทรวง มาใช้ HbA1c ด้วย
- ชมว่า ถ้าโครงการสำเร็จ และชลอการเป็นเบาหวานได้ จะคุ้มค่ามากกับเงินที่เสียไปครั้งนี้
6.สังเกตได้ว่า ไม่มีข้อติดขัดเรื่องโครงการ (น่าปลื้มใจไหมล่ะ..) แต่มีกรรมการบางท่านที่เป็นนักวิชาการเอกชน ให้เล่าว่าการทำค่ายทำไมถึงประสบความสำเร็จ ผมตอบว่า "รูปแบบการเรียนรู้ที่ไม่น่าเบื่อ สนุก มีส่วนร่วม ที่สำคัญก่อนกลับบ้าน เรามีพันธสัญญา ต่อกันทุกครั้งว่าใครจะไปทำอะไรต่อ เพื่อให้ได้ผลดีและกำหนดการติดตามผลที่ชัดเจน"
7.สุดท้าย ผมตั้งใจว่า คราวหน้าจะรีบมาเร็วๆ และพาเพื่อนมาด้วยจะได้ไม่เหงาครับ (มีนัดทำสัญญาอีกครั้ง 30 เมษายน นี้) แต่ว่าคงไม่ได้ตั้งข้อสังเกตมาก เพราะมีคนคุยแล้ว..555555
....อ้อ...ลืมบอกว่า..ได้งบมา 185,920 บาทครับ (โดนตัดค่าเสื้อไปครับ)
