รำลึกถึง "รพีพร"

เราอาจจะลืมใครบางคนไปตามกาลเวลา แต่เราจะไม่ลืมหนังสือที่เขาเขียน

ในชีวิตของผมที่วันนี้อายุใกล้ครบหนึ่งศตวรรษแล้ว

สิ่งที่ผูกพันกับชีวิตผมอย่างที่ไม่มีวันจะพรากจากกันคือ หนังสือ

ผมอ่านหนังสือมามากอย่างที่บังอาจคิดว่าไม่น้อยกว่าใครๆ ชอบอ่านหนังสือมากจนผันตัวเองเข้าไปทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ลงทะเบียนหนังสือ ที่หอสมุดแห่งชาติ สมัยที่ยังตั้งอยู่หลังวัดมหาธาตุ ใกล้สนามหลวง ทุกวันในห้องทำงานลงทะเบียนของผมจะมีหนังสือนานาประเภท กองตั้งเป็นภูเขาเลากา ทั้งหนังสือภาษาไทยและภาษาต่างประเทศ ผมจะได้อ่านหนังสือเป็นคนแรกของหอสมุดฯ เพราะหนังสือใหม่ที่มาจากการซื้อและมาจากโรงพิมพ์ต่างๆ (ตามพรบ.การพิมพ์ฯ) จะต้องมาที่ผมก่อน เมื่อผมลงทะเบียนแล้ว(และหมายถึงบางเล่มผมอ่านแล้ว) ก็จะส่งไปที่ห้องจัดหมู่หนังสือ แล้วจึงส่งไปให้บริการตามห้องอ่านหนังสือต่างๆต่อไป

หนังสือที่ผมอ่านในช่วงนั้น ผมจะอ่านหนังสือเกือบจะทุกประเภท เท่าที่ใจอยากจะอ่าน หนังสือนวนิยายในสมัยนั้นที่ผมอ่านก็มีของนักเขียนรุ่นเก่า เช่น มจ.อากาศดำเกิง สด กูรมโรหิต ก.สุรางคนาง ไม้เมืองเดิม ยาขอบ ฯลฯ เป็นต้น (ใครที่ไม่คุ้นเคยกับชื่อนักเขียนเหล่านี้ อย่าเพิ่งตำหนิว่าผมเอาชื่อนักเขียนที่ไหนมา)

ส่วนนักเขียนที่ใช้นามปากกาว่า "รพีพร" ผมก็ชอบอ่านเรื่องของท่านเหมือนกัน เรื่องที่โด่งดังแล้วนำมาเป็นละครวิทยุ (เพราะสมัยนั้นยังไม่มี ทีวี) คือเรื่อง "ภูตพิศวาส" คนฟังติดกันทั่วเมือง ต่อมาเรื่องนี้ก็นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ระบบ 16 มม. ส่งผลให้พระเอกหน้าใหม่ ไชยา สุริยัน โด่งดังมาหลายปี นวนิยายเรื่องนี้ถูกนำมาสร้างเป็นละคร ทีวี อีกยุคหนึ่ง

วันนี้เจ้าของนามปากกา "รพีพร" หรือชื่อจริง สุวัฒน์ วรดิลก ท่านได้จากวงการวรรณกรรมไปแล้วอย่างสงบ ด้วยอายุ 84 ปี ฝากผลงานการประพันธ์ไว้จำนวนมาก หากใครสนใจโปรดเข้าไปอ่านรายละเอียดได้ที่

http://www.pensri-rapeeporn.com/

 

[โอ๋-อโณ]

เป็นงานที่ฝันว่าอยากจะได้ทำมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะคะ แต่ไม่เคยบอกใครเลย ดีใจที่ได้อ่านความรู้สึกของคนที่ได้ทำงานนี้ค่ะ เหมือนที่ฝันไว้เลย ขอบคุณมากๆนะคะ คุณ หนุ่มร้อยปี