ว่าด้วยความช้า
slow but sure , work and wait
ผมพึ่งได้อ่านบทความจาก aday ว่าด้วยความช้าลงของการใช้ชีวิต ของคนทั่วโลก เนื่องจากปัจจุบันโลกเรา สังคมทุกสังคม ใช้ชีวิตแบบด่วน ด่วน เร่ง รีบ เร็ว ไปซะหมด อะไร ๆ ก็ต้อง ความเร็วสูง เนต รถยนต์ เครื่องบิน อาหารการกิน เร่งรีบทำงาน ผลิต การแข่งขัน ล้วนแล้วแต่ ทำให้การหมุนรอบของการใช้ชีวิตแต่ละวันเป็นไปด้วยความรวดเร็วเร่งร้อน จนเครียดหมดโลก อัตราการฆ่าตัวตายเพิ่มขึ้น การเจ็บป่วยจากการใช้ความเร็วจากการเดินทาง การเจ็บป่วยทางประสิทธิภาพการทำงานของร่างกายเช่น เบาหวาน ความดัน หัวใจ
ในหลายหน่วยงานองค์กรของเอกชนในอเมริกา ยุโรป เริ่มเห็นปัญหานี้และลงมือทำการแก้ไขกันอย่างเป็นรูปธรรมแล้ว เช่น การหาพื้นที่ให้ผู้คนได้ปลูกผักเองกินเอง เฝ้าดูเมล็ดพันธุ์งอกจนเติบใหญ่ รอวันเก็บเกี่ยว แทนที่จะขับรถเข้าซุปเปอร์มาเกต หรือเข้าร้านบิกแม๊ค ซื้อแฮมกับ โคล่ากลับกินที่บ้าน ส่งเสริมการเลี้ยงสัตว์พันธุ์พื้นเมือง ไว้เป็นอาหาร เพื่อชลอการสุญพันธ์สัตว์เหล่านั้น องค์กรนี้ เรียกว่า Slow Food และยังมีอีกหลาย ๆ แนวความคิดที่ว่าด้วยการช้าลง
ผมคิดว่าพวกเราน่าจะตระหนักถึงแนวความคิดแบบนี้กันบ้างเราใช้ชีวิตหลายอย่างด้วยความเร่งรีบ อาจไม่ชัดนักถ้าหากเราไม่ได้อยู่ในเมืองใหญ่ ๆ แต่ตามบ้านนอก ก็มีหลายอย่างที่เร่งรีบแล้วทำให้วิถีชีวิตผู้คนเปลี่ยนแปลง เช่นอุบัติเหตุจากการใช้ความเร็ว การเร่งผลผลิตการเกษตร ใช้สารเร่งต่าง ๆ เร่งเก็บเกี่ยวทั้งที่ยังมีฤทธิ์ยาฆ่าแมลง เพิ่มรอบการผลิตข้าวต่อปีให้หลายครั้งขึ้น เร่งรีบตามเทคโนโลยีเช่น โทรศัพท์มือถือ เร่งซื้อรถยนต์ใหม่ เร่ง ฯ
ผมเรียกร้องให้พวกเรามาทำชีวิตให้ช้าลงบ้างเถิดครับ อีกข้อหนึ่งที่ การว่าด้วยความช้าให้ข้อคิดดี ๆ คือ "การที่เราเดินทางด้วยความรวดเร็วเราก็จะไม่ทันได้สังเกตุสิ่งรอบตัวหรือสิ่งพบเห็นมากนักในขณะที่เราไป แต่ถ้าเราช้าอีกนิดสังเกตสิ่งรอบตัวสิ่งที่ผ่านพบเห็นเราก็จะได้สิ่งดี ๆ หลายอย่างที่ถ้าหากเรารีบเราก็จะเสียไปและไม่มีวันได้เห็นคุณค่าเหล่านั้นเลย
เพื่อนๆ รู้หรือไม่ว่า การกลับมาพบเพื่อนเก่าไม่ว่า สมัยใด ประถม มัธยม หรือระดับอุดมศึกษา นี่ก็เป็นวิธีการหนึ่งที่ช่วยให้ชีวิตเราไม่เร่งรีบไม่หมุนเร็วกับสังคมปัจจุบัน เพราะการได้พบผู้คนเก่า สถานที่เก่า เรื่องราวเก่า ๆ เป็นเหมือนการกลับมาเริ่มจุดเดิม ทบทวนความคิด และตั้งสติสำหรับการใช้ชีวิต กลับมาเถิดครับวันวาน "กลับมาเถอะวันวาน วันวานยังหวานอยู่"
ในหลายหน่วยงานองค์กรของเอกชนในอเมริกา ยุโรป เริ่มเห็นปัญหานี้และลงมือทำการแก้ไขกันอย่างเป็นรูปธรรมแล้ว เช่น การหาพื้นที่ให้ผู้คนได้ปลูกผักเองกินเอง เฝ้าดูเมล็ดพันธุ์งอกจนเติบใหญ่ รอวันเก็บเกี่ยว แทนที่จะขับรถเข้าซุปเปอร์มาเกต หรือเข้าร้านบิกแม๊ค ซื้อแฮมกับ โคล่ากลับกินที่บ้าน ส่งเสริมการเลี้ยงสัตว์พันธุ์พื้นเมือง ไว้เป็นอาหาร เพื่อชลอการสุญพันธ์สัตว์เหล่านั้น องค์กรนี้ เรียกว่า Slow Food และยังมีอีกหลาย ๆ แนวความคิดที่ว่าด้วยการช้าลง
ผมคิดว่าพวกเราน่าจะตระหนักถึงแนวความคิดแบบนี้กันบ้างเราใช้ชีวิตหลายอย่างด้วยความเร่งรีบ อาจไม่ชัดนักถ้าหากเราไม่ได้อยู่ในเมืองใหญ่ ๆ แต่ตามบ้านนอก ก็มีหลายอย่างที่เร่งรีบแล้วทำให้วิถีชีวิตผู้คนเปลี่ยนแปลง เช่นอุบัติเหตุจากการใช้ความเร็ว การเร่งผลผลิตการเกษตร ใช้สารเร่งต่าง ๆ เร่งเก็บเกี่ยวทั้งที่ยังมีฤทธิ์ยาฆ่าแมลง เพิ่มรอบการผลิตข้าวต่อปีให้หลายครั้งขึ้น เร่งรีบตามเทคโนโลยีเช่น โทรศัพท์มือถือ เร่งซื้อรถยนต์ใหม่ เร่ง ฯ
ผมเรียกร้องให้พวกเรามาทำชีวิตให้ช้าลงบ้างเถิดครับ อีกข้อหนึ่งที่ การว่าด้วยความช้าให้ข้อคิดดี ๆ คือ "การที่เราเดินทางด้วยความรวดเร็วเราก็จะไม่ทันได้สังเกตุสิ่งรอบตัวหรือสิ่งพบเห็นมากนักในขณะที่เราไป แต่ถ้าเราช้าอีกนิดสังเกตสิ่งรอบตัวสิ่งที่ผ่านพบเห็นเราก็จะได้สิ่งดี ๆ หลายอย่างที่ถ้าหากเรารีบเราก็จะเสียไปและไม่มีวันได้เห็นคุณค่าเหล่านั้นเลย
เพื่อนๆ รู้หรือไม่ว่า การกลับมาพบเพื่อนเก่าไม่ว่า สมัยใด ประถม มัธยม หรือระดับอุดมศึกษา นี่ก็เป็นวิธีการหนึ่งที่ช่วยให้ชีวิตเราไม่เร่งรีบไม่หมุนเร็วกับสังคมปัจจุบัน เพราะการได้พบผู้คนเก่า สถานที่เก่า เรื่องราวเก่า ๆ เป็นเหมือนการกลับมาเริ่มจุดเดิม ทบทวนความคิด และตั้งสติสำหรับการใช้ชีวิต กลับมาเถิดครับวันวาน "กลับมาเถอะวันวาน วันวานยังหวานอยู่"
คำสำคัญ (Tags): #slow
หมายเลขบันทึก: 91612เขียนเมื่อ 21 เมษายน 2007 10:52 น. ()ความเห็น (4)
ช้าก่อน ! ท่านจอมยุทธ์ โช ดุง ฮุย
สนับสนุนบันทึกว่าด้วยความเร่งอีกบันทึกหนึ่ง และเรียกร้องให้ทุกท่านใช้ชีวิตด้วยความช้าลงนะครับ
พอดีเพิ่งหัดทำบล็อก ก็เลยยังไม่ได้เขียนอะไรลงไป ขอบคุณที่แวะมาอ่านคะ
ครับผมคุณอัจฉรา
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเช่นกันครับ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเช่นกันครับ