รอยยิ้มสร้างสุข

ลงพื้นที่ ตึก ส.8B วันนี้กิจกรรมที่เราเตรียมไป มีจิ๊กซอ ดินน้ำมัน ระบายสี และเสริมทักษะ วันนี้เป็นอีกวันที่เจ้าหน้าที่ให้การต้อนรับที่ดีแต่ยังไม่มีส่วนร่วมในการทำกิจกรรม เนื่องจากภาระงานที่เยอะและวุ่นอยู่ตลอดเวลา วันนี้รู้สึกว่าเด็กป่วยที่ตึกนี้เยอะพอสมควร เด็กป่วยตึกนี้ อายะจะอยู่ที่ 9 เดือน – 4 ปี เป็น ส่วนใหญ่ เราลงทำกิจกรรมตอนบ่ายทำให้บรรยากาศพาไปเด็ก ๆ ก็จะนอนพักผ่อนกันเป็นส่วนใหญ่  แต่ก็ยังมีเด็กที่ไม่นอนอีก 4-5 คน สามารถลงมาทำกิจกรรรมที่ห้อง สันทนาการของตึกได้ 3 คน และที่เหลือเราได้เอากิจกรรมให้ทำอยู่บนเตียง

วันนี้เราได้ทำกิจกรรมที่ห้องสันทนาการก็ถือโอกาสสำรวจอุปกรณ์ในห้องไปในตัวเราพบว่าของเล่นมีค่อนข้างที่จะเยอะพอสมควร แต่ไม่ได้รับการดูแลหรือแบ่งหมวดการเล่น กระจัดกระจายไปทั่ว จึงคิดว่าเราอาจจะหาโอกาสสักวันที่เราไม่ได้มาทำกิจกรรม ลงมาจัดห้อง และแบ่งหมวดหมู่ของของเล่น และการเสริมทักษะต่าง ให้มันน่าอยู่ และชวนเล่น

เด็กป่วยที่มาทำกิจกรรมกับเราในห้องสันมี น้องนัช เป้ฯเด็กผู้หญิงที่ไม่ค่อยพูดเราใช้ความพยายามอยู่นานกว่าน้องจะยอมพูดกับเรา ตอนแรกเราพูดอะไรไปน้องไม่มีการตอบสนองอะไรทั้งสิ้นกลับมา ทำให้เรารู้สึกเหว๋อ และเกรงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่หมดความพยายาม เราพุดกับน้องนัชไปเรื่อย ๆ โยที่ไม่สนใจว่าน้องจะตอบกลับเหรือไม่ตอบกลับ สักพักน้องนัชได้ตอบกลับและพูดคุยกับเราอย่างสนุกสนาน ทำให้รู้สึกดีมากความพยายามของเรามันเห็นผลแล้ว น้องนัชเป็นเด็กมีความพยายาม มีสมาธิในการทำกิจกรรมทำไปเรื่อย ๆผลงานของน้องออกมาสวยน่ารักมากค่ะ

น้องช้างเด็กชายที่ปวดฉี่ ทุก ๆ 10 นาที เราไม่แน่ใจว่าน้องมารักษาโดยโรคอะไร แต่เรารู้ว่าน้องต้องฉายแสงและก็ต้องเจาะที่ตรงหัว อันนี้เราแอบฟังการสนทนาระหว่างแม่น้องช้างกับน้องช้าง แม่ถามน้องช้างว่า “หนูจะฉายแสง หรือว่าเจาะหรือว่ากลับบ้าน “น้องช้างตอบแม่ว่า “หนูไม่ฉายแสง ฉายแสงปีหน้าได้ไหม เจาะหนูก็ไม่เจอ เอาไว้ปีหน้านะแม่ ” มันทำให้เรารู้สึกว่า น้องตัวแค่เนี๊ยต้องมารับการรักษาที่มันทรมาน และแม่ก็ต้องเป็นทุกข์ด้วยถ้าเลือกได้ สองคนแม่ลูกคงเลือกที่จะไม่เจ็บป่วยแน่นอน วันนี้ดูท่าทางแม่น้องช้างอิดโรย  แม่น้องได้ถามว่าพรุ่งนี้มาอีกไหม ฉันไม่อยากตอบเลยว่าพรุ่งนี้ฉันไม่ได้มา แล้วฉันกำลังจะกลับบ้านเพื่อไปพบพ่อและแม่ของฉันในวันสงกรานต์ แต่แม่น้องช้างและน้องช้าง ไม่สามารถไปพบญาติผู้ใหญ่ได้ในวันสงกรานต์ เพราะต้องนอนรักษาตัวอยู่ รพ.

น้อง ฮัท ป่วยเป็นโรคลมชักมา เพิ่มเข้ามารับการรักษาวันนี้เป็นวันแรก ทีแรกน้องจะมาทำกิจกรรมกับเราที่ห้องสันทนาการ แต่คุณหมอน้องเรียกไปให้น้ำเกลือเสียก่อนจึงไม่ได้เล่นหรือทำกิจกรรมกับเรา ส่วนตัวเราก็ทำกิจกรรมกับเด็กป่วยคนอื่น ๆ ไปเรื่อย ๆ สักพักเราก็เดินไปเตียงน้องเกดซึ่งวันนั้นเรามาเล่นกับน้องแต่วันนี้ต่างจากวันนั้นเพราะน้องได้รับการผ่าตัดที่หัว แม่น้องบอกว่าต้องเจอะเอาน้ำส่วนเกินออกจากหัว น้องเกดวันนั้นกับวันนี้ช่างต่างกัน วันนี้ดุน้องไม่ร่าเริง แววตาเศร้ามาก เราได้นพภาพระบายสีที่เป็นรูปการ์ตูนที่เราได้สัญญากับน้องส่ามาครั้งหน้าเราจะเอามาให้น้อง เด็กหญิงผู้ที่มีรอยยิ้มวันนั้น ชวนให้คนในครอบครัวหัวเราะ และยิ้ม วันนี้ซึมเศร้าไม่พุดไม่จา ทำให้คนรอบข้างน้องต้องคอยเฝ้าดูอาการอย่างเป็นห่วงเป็นใย แม่น้องจับมือน้องไว้ตลอดเวลามันทำให้สีหน้าน้องดีขึ้น

                น้องฮัทหนุ่มน้อยที่ต้องเติมน้ำเกลือเห็นเราเอารูประบายสีไปให้น้องเกดน้องฮัทจึงขอเราบ้างว่าอยากระบายซึ่งเราก็ยินดี น้องชอบระบายสีมาก แม่น้องได้ถามว่าเราเป็นใครมาจากไหน เราได้ตอบคำถามแม่น้องฮัทไป ซึ่งแม่น้องยินดีกับเรามากที่มาทำกิจกรรมให้กับเด็กป่วยเพราะบางทีตัวคุณแม่เองก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาให้น้องเล่น น้องทำช่วงที่อยู่ รพ. และไม่สามารถลงมาจากเตียงได้ เขาขอบคุณเราใหญ่เลย ทำให้เรายิ้มไม่หุบไปเลยหน้าบาน

เด็กป่วยจากห้องติดเชื้อที่ตึกนี้ จะมีเด็กป่วยที่แยกด้วยเพราเด็กจะติดเชื้อจากคนอื่นได้ง่ายเลยถูกแยกไม่สามารถออกมาจากห้องที่แยกได้ ประตูห้องแยกเด็กติดเชื้อกับห้องสันทนาการอยู่ตรงกันทำให้น้องที่อยู่ห้องติดเชื้อมองด้วยสายตาระห้อยอยากมาทำกิจกรรมกับเราแต่ไม่สามารถมาได้ เราก็พยายามคิดว่าเราจะให้น้องได้มีส่วนร่วมได้อย่างไร เราพยายามไม่มองไปทางประตูห้องนั้นเพราะไม่อยากเจอแววตาของน้อง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองอยากเข้าไปเอากิจกรรมไปให้น้องทำ แต่ไม่รู้จะเข้าไปได้ไง เพราะอาจจะโดนพยาบาลดุ เป็นผลเสียกับน้องไปด้วยเพราะน้องติดเชื้อได้ง่าย

สักพักมีผู้ปกครองของน้องมาเอาของเล่นในห้องสันทนาการไปให้น้องเล่น เราก็ถือโอกาส หยิบยื่นกิจกรรมที่เรามีให้น้องโดยผ่านทางแม่ไป แม่น้องยิ้มรับด้วยความเต็มใจมาก เราได้เอาภาพระบายสีต่าง ๆ ให้น้องไปรวมทั้งทักษะการเขียนด้วย น้องรู้สึกดีใจมาก และชอบการระบายสี เราได้รับรอยยิ้มเป็นของขวัญกลับมาโดยผ่านช่องประตู ถึงแม้ว่ามันดูห่างไกลแต่เราเห็นได้ชัดถึงรอยยิ้มนั้น

วันนี้ได้เรียนรู้ถึงการสร้างรอยยิ้มถึงแม้จะมีอุปสรรคกั้นอยู่ แต่ถ้าเรามีความพยายามไม่ทิ้งโอกาสแม้น้อยนิดนั้นไป แล้วเราก็จะเห็นทางออกที่ดีค่ะ คุณคิดเช่นนั้นไหม